O πόλεμος του ελληνικού κράτους κατά των Αφγανών-από τη Μέση Ανατολή μέχρι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών/στριών

Ενάντια σε ΗΠΑ και Ταλιμπάν

Οι ΗΠΑ αποχωρούν από το Αφγανιστάν αφού το βομβάρδισαν και το αιματοκύλισαν, οι Ταλιμπάν επικρατούν πραγματοποιώντας πογκρόμ σε γυναίκες και άλλους καταπιεζόμενους πληθυσμούς, πολλές δυτικές δυνάμεις ασκούν κριτική στον Μπάιντεν όχι γιατί οι ΗΠΑ έκαναν τον πόλεμο στο Αφγανιστάν αλλά γιατί δεν τον παρέτειναν λίγο ακόμα, ενώ η Ρωσία, η Κίνα και η Χαμάς χαιρετίζουν τους Ταλιμπάν, βλέποντας μια θετική αλλαγή πολιτικού καθεστώτος. Η συμφωνία των ΗΠΑ και των Ταλιμπάν που ύπεγραψαν πριν ένα χρόνο οι Ρεπουμπλικανοί του Τράμπ[1] και υλοποιούν οι Δημοκρατικοί του Μπάιντεν, υποτίθεται ότι "τερματίζει τον πόλεμο'' μετά από δεκαετίες χρόνια.

Στη πραγματικότητα, αποκαλύπτει την αληθινή φύση του πολέμου: διακρατικός κοινωνικός πόλεμος, μετά από "ένοπλες διαπραγματεύσεις", απέναντι στους καταπιεσμένους/ες Αφγανούς/Αφγανές (και όχι μόνο).

Βιετνάμ, Ιράκ, Αφγανιστάν: τρεις μείζονες "ήττες'' της αμερικανικής πολεμικής μηχανής, που εξελίσσονται παράλληλα με την κοινωνικο-οικονομική αναταραχή και τις εξεγέρσεις στο εσωτερικό των ΗΠΑ, βήμα-βήμα ανατρέπουν τις παγκόσμιες ισορροπίες του μεταπολεμικού καπιταλιστικού κόσμου. Τελευταίο επεισόδιο αυτής της ήττας, η κατάληξη του "πολέμου κατά της τρομοκρατίας".

Ο "πόλεμος κατά της τρομοκρατίας" των ΗΠΑ, που διακηρύχθηκε από το 2001 μετά το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου, βρήκε το ελληνικό Κράτος αμέσως πρόθυμο να συμμετάσχει. Με το κείμενο της "Αμυντικής Στρατηγικής Αναθεώρησης", που δόθηκε στη δημοσιότητα στις 2/10/01,ο ελληνικός στρατός δήλωσε τη συμμετοχή του σε αυτόν τον πόλεμο. Ο "πόλεμος κατά της τρομοκρατίας" φαίνεται σήμερα πολιτικά και ιδεολογικά να ηττάται, στο Αφγανιστάν ή αλλού. Όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι πως η ηγεμονία του αμερικανικού ιδιωτικού και κρατικού κεφαλαίου, με όχημα την αντιτρομοκρατική εκστρατεία στη Μέση Ανατολή, τη Λατινική Αμερική και τον υπόλοιπο κόσμο, κατάφερε να κερδίσει μια μεγάλη "παράταση ζωής", ανοίγοντας νέα πεδία κερδοφορίας των αμερικανικών πολεμικών και άλλων επιχειρήσεων, και νέα πεδία γεωπολιτικού ελέγχου του Αμερικανικού Κράτους, την ώρα που αυτό, στη πραγματικότητα, παρήκμαζε. Για παράδειγμα, μετά την ήττα στο Βιετνάμ, και υπό την πίεση της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, το δυτικό κεφάλαιο κατάφερε να ''εισβάλλει ξανά'' το 1986, όταν η βιετναμέζικη κυβέρνηση κάλεσε το ΔΝΤ για να "ανοίξει την αγορά".

Παρ'όλα αυτά, είναι αλήθεια πως ο αμερικανικός καπιταλισμός βρίσκεται εγκλωβισμένος, σύμφωνα με όλα τα σημαντικά μακρο-οικονομικά και κοινωνικο-πολιτικά μεγέθη (οικονομική δυναμική, κοινωνική ανισότητα, κρατικά οικονομικά, πολιτική αστάθεια κ.α), σε ένα σπιράλ παρακμής από το 1970 μέχρι 2008 και το 2020, γεγονός που παρατήρηθηκε εδώ και δεκαετίες από πολλούς. Η επιθετικότητα των Η.Π.Α μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, δεν ήταν απλά μια "ιμπεριαλιστική" επιθετικότητα, αλλά μια επιθετικότητα ενός αγχωμένου καπιταλιστικού συστήματος που έπρεπε να ελέγξει το αναδυόμενο χάος στον κόσμο, και την αστάθμητη ανάδυση νέων κοινωνικών και οικονομικών δυνάμεων, που προώθησαν την υπονόμευσή του. Στη πραγματικότητα, ο "πόλεμος κατά της τρομοκρατίας" ήταν, πολύ περισσότερο, όπως επεσήμαναν ειδικοί αναλυτές (βλ. Killculen), μια "αμερικανική αντιεξέγερση" απέναντι στην παγκόσμια "ισλαμική εξέγερση'' (πολύ συχνά αντιδραστικού χαρακτήρα) απέναντι στην αμερικανική κυριαρχία. Ενώ οι ΗΠΑ αρχικά ενίσχυσαν τις πιο αντιδραστικές ισλαμικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου απέναντι στην ΕΣΣΔ (βλ. π.χ Operation Cyclone[2]) ως ανάχωμα στη "σοβιετική απειλή", συνειδητοποίησαν αργότερα πως θα έπρεπε, τελικά, να διαπραγματευούν με τις ίδιες αυτές δυνάμεις για τον έλεγχο της περιοχής της Μέσης Ανατολής.

Έτσι ενισχύθηκαν από τις ΗΠΑ και από τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο οι αντιδραστικές δυνάμεις των μουτζαχεντίν, οι Ταλιμπάν, οι Αλ Κάιντα, αργότερα το ISIS[3], αλλά και κράτη όπως η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, κατά καιρούς και άλλα από τα κράτη τα οποία οι ΗΠΑ αργότερα στοχοποίησαν ως εχθρούς. Οι αντιδραστικές αυτές δυνάμεις κατάφεραν να ελέγξουν τις πραγματικά ριζοσπαστικές κοινωνικές δυνάμεις των εργαζομένων, των γυναικών, των κοινοτήτων στη Μέση Ανατολή, όπως συνέβη κατά την Αραβική Άνοιξη. Οι ΗΠΑ και το κρατικό, καπιταλιστικό Ισλάμ έγιναν έτσι δύο όψεις του ίδιου διαλεκτικού νομίσματος της παγκόσμιας ''τάξης και ασφάλειας'' απέναντι στους αγώνες κοινωνικής απελευθέρωσης.

Σε κάθε περίπτωση, οι αιτίες της ήττας των ΗΠΑ, παρά τις μεγάλες διαφορές ανάμεσα στο Βιετνάμ και το Αφγανιστάν, είναι στον πυρήνα τους κοινές και κοινωνικές: ο "πόλεμος κατά της τρομοκρατίας" ήταν απάντηση στην κοινωνική και πολιτική αποτυχία των ΗΠΑ να πείσουν τους παγκόσμιους πληθυσμούς πως είναι μια δίκαιη Ηγέτιδα δύναμη, ικανή να εγγυηθεί την ειρήνη και την ευημερία τους. Άλλωστε, μην ξεχνάμε πως η εργαλειοθήκη του "πολέμου κατά της τρομοκρατίας" χρησιμοποιήθηκε πρώτα από τα Δυτικά κράτη απέναντι στα απειλητικά κοινωνικά κινήματα του 1970, από τα εργατικά, φοιτητικά και φεμινιστικά κινήματα της Ευρώπης μέχρι τα μαύρα κινήματα μέσα στις ΗΠΑ και τα αντιαποικιοκρατικά κινήματα του λεγόμενου "Τρίτου Κόσμου". Για να χρησιμοποιηθεί στη συνέχεια απέναντι σε νέους ''άτακτους πληθυσμούς".

Και η Ελλάδα; Το έντονο ενδιαφέρον των ελληνικών ΜΜΕ και της ελληνικής κυβέρνησης μας πείθει ότι κάποια σημασία έχουν όλα αυτά για το ελληνικό κράτος και τον καπιταλισμό του. Kάποια σημασία έχουν όλα αυτά, τέτοια που το «ανθρώπινο κόστος», σύμφωνα με τους κρατικούς υπολογισμούς, των εκατοντάδων χιλιάδων νεκρών[4], κρίθηκε λιγότερο σημαντικό, σε σχέση με τα προσδοκώμενα κέρδη.

Όλα τα παραπάνω για τις ΗΠΑ και του Ταλιμπάν, κινδυνεύουν να είναι κυνική περιγραφή αιματηρών γεγονότων που βρίσκονται σε απόσταση. Εμείς που γράφουμε αυτό το κείμενο, ζούμε στην Ελλάδα. Η θέση μας απέναντι στον πόλεμο που διεξάγεται ήδη, ξεκινά από το μέρος που ζούμε. Το ελληνικό κράτος συμμετείχε και συμμετέχει σε αυτό τον πόλεμο, ενάντια σε Αφγανούς και Αφγανές. Με στρατό στο Αφγανιστάν, με στρατό στα ελληνικά σύνορα, με στρατόπεδα συγκέντρωσης στο εσωτερικό της Ελλάδας απέναντι στους "χωρίς χαρτιά''. Και οι φυσικοί μας σύμμαχοι απέναντι σε όλα αυτά, είναι πρώτα από όλα όχι ο "αφγανικός λαός'' γενικά, αλλά οι Αφγανοί και οι Αφγανές που ζουν δίπλα μας, και ακόμα περισσότερο οι Αφγανοί και Αφγανές που γνωρίζουμε-και ύστερα, οι καταπιεσμένοι και καταπιεσμένες του Αφγανιστάν και του κόσμου ολόκληρου.

Πώς η Ελλάδα πολέμησε στο Αφγανιστάν, και πώς πολεμάει ακόμα

Χωρίς καμία καθυστέρηση, με την αποχώρηση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν και την επικράτηση των Ταλιμπάν το ελληνικό κράτος πήρε θέση μάχης και οπλίστηκε, για να προστατέψει τους συνεργάτες του στον πόλεμο του Αφγανιστάν, στον οποίο συμμετέχει εδώ και δεκαετίες, και για να προστατέψει τα εθνικά του σύνορα από τους καταπιεσμένους και τις καταπιεσμένες που τώρα δραπετεύουν από το Αφγανιστάν:

«Στη συνεδρίαση έγινε αξιολόγηση των εξελίξεων στο Αφγανιστάν. Προτεραιότητα για το ΚΥΣΕΑ (σ.σ Κυβερνητικό Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας), παραμένει ο συντονισμός για τον ασφαλή απεγκλωβισμό και την επιστροφή από το Αφγανιστάν προσώπων και των οικογενειών τους που συνεργάστηκαν με τις ελληνικές δυνάμεις. Το συντονισμό όλων των απαιτούμενων ενεργειών πραγματοποιεί το Υπουργείο Εξωτερικών.

Συζητήθηκε ακόμη ο σχεδιασμός τόσο σε ευρωπαϊκό και σε διμερές όσο και σε εθνικό επίπεδο για την «φύλαξη των συνόρων και την αποφυγή μιας νέας ανθρωπιστικής κρίσης».

Αξίζει να σημειωθεί ότι σύμφωνα με τα κυβερνητικά στελέχη, οι ελληνικές αρχές είναι «πάντα σε εγρήγορση» τόσο στα χερσαία

Στη συνεδρίαση έλαβαν μέρος ο Υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας, ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος, ο Υπουργός Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής Γιάννης Πλακιωτάκης, ο Υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου Νότης Μηταράκης, ο Υπουργός Επικρατείας Γιώργος Γεραπετρίτης, ο Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας Αλκιβιάδης Στεφανής, ο Γενικός Γραμματέας του Πρωθυπουργού Γρηγόρης Δημητριάδης, ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Κωνσταντίνος Φλώρος, ο Διοικητής της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών Παναγιώτης Κοντολέων, η Διευθύντρια του Διπλωματικού Γραφείου του Πρωθυπουργού Πρέσβης Ελένη Σουρανή και ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Θάνος Ντόκος»

Όλα τα αρμόδια Υπουργεία, από το Υπουργείο Ναυτιλίας μέχρι το Υπουργείο Μετανάστευσης, και από την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών μέχρι τον Ελληνικό Στρατό. Αυτή είναι η πολιτική διάταξη του ελληνικού κράτους στον πόλεμο εκτός και εντός συνόρων απέναντι σε καταπιεσμένους/ες.

Ο Υπουργός Μετανάστευσης Νότης Μηταράκης, δήλωσε σχετικά με τη νέα κρίση στο Αφγανιστάν:

«Αυτονόητα θα πρέπει να δώσουμε άσυλο σε αυτούς που εργάστηκαν για τα κράτη-μέλη και την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά πρέπει να δράσουμε προληπτικά, αποφεύγοντας παράτυπες μεταναστευτικές ροές»

Άσυλο στους συνεργάτες στον πόλεμο, θάνατος στα θύματα του πολέμου. Αυτές είναι οι διαχρονικές αξίες του ελληνικού Κράτους και των άλλων δυτικών κρατών (και όχι μόνο). Άλλωστε, όχι μόνο οι ΗΠΑ αλλά και άλλες ευρωπαικές χώρες, μέχρι και το αγαπημένο «κράτος πρόνοιας» της Γερμανίας συμμετείχαν στον πόλεμο. Η Γερμανία, με μόλις…150.000 γερμανούς στρατιώτες, στο πλαίσιο των νατοϊκών αποστολών «Διεθνής Δύναμη Αρωγής και Ασφάλειας», και «Αποφασιστική Στήριξη». O γερμανικός στρατός είχε τη δεύτερη μεγαλύτερη πολεμική συμμετοχή στο Αφγανιστάν, μετά τις ΗΠΑ[5]

Ο ελληνικός πόλεμος κατά των Αφγανών εκτός των συνόρων

Ας πάμε όμως στη συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο.

Τί λέει η καθεστωτική προπαγάνδα;

Ο Ελληνικός Στρατός έκανε έναν μικρό απολογισμό της εμπλοκής του στο Αφγανιστάν με ανακοίνωση του Γενικού Επιτελείου Στρατού το 2012. Σύμφωνα με αυτόν, η Ελλάδα έκανε μόνο ανθρωπιστικό έργο στο Αφγανιστάν, με 33 αποστολές και περίπου 3.295 στελέχη[6]. Τα ίδια λένε και τα κυρίαρχα ελληνικά ΜΜΕ:

«Τον Νοέμβριο του 2005 δύο Έλληνες στρατιωτικοί τραυματίστηκαν στη διάρκεια της διπλής επίθεσης που σημειώθηκε στην Καμπούλ. Η επίθεση πραγματοποιήθηκε ενώ η φάλαγγα επτά Ελληνικών στρατιωτικών οχημάτων της τότε νατοϊκής δύναμης (ISAF) στο Αφγανιστάν, στην οποία συμμετείχαν 120 στρατιωτικοί, κινούνταν στα περίχωρα της Καμπούλ, επιστρέφοντας από αποστολή παροχής υπηρεσιών σε αφγανικό σχολείο, και έπεσε σε ενέδρα.

Οι Έλληνες ήταν ιδιαίτερα αγαπητοί ανάμεσα στους Αφγανούς. Δεν πήγαν εκεί ως κατακτητές ή ως τιμωροί αλλά για να προσφέρουν κοινωφελές έργο. Έως και κινητό χειρουργείο «κουβάλησαν» στο Αφγανιστάν, όχι μόνο για την παροχή (εάν απαιτηθεί) βοήθειας στους στρατιώτες σε περίπτωση επίθεσης, αλλά και για να περιθάλψει τους ντόπιους»[7].

Ποιά είναι η πραγματικότητα;

Ο ελληνικός στρατός δεν συμμετείχε μόνο στις προνοιακές-«ανθρωπιστικές» επιχειρήσεις του «άλλου πολέμου» (other war), που ανήκουν κανονικά στο σχεδιασμό των στρατιωτικών-πολεμικών επιχειρήσεων, αλλά και σε stricto sensu πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον των Ταλιμπάν και άλλων κομματιών του αφγανικού πληθυσμού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα μεταξύ πολλών τέτοιων μαχών, το οποίο αξίζει να αναφέρουμε εδώ, είναι οι κοινές μάχες Ελλήνων και Τούρκων στρατιωτικών ενάντια στους Ταλιμπάν.

«Την Κυριακή του Πάσχα 15 Απριλίου 2012, τα στελέχη του ελληνικού στρατού ετοίμαζαν το πασχαλινό γεύμα. Στις 14:30 το μεσημέρι το στρατόπεδο δέχτηκε επίθεση από ρουκέτες και πυρά αυτόματων όπλων. Στη Νατοϊκή βάση της Καμπούλ υπήρχαν δυνάμεις από τη Βουλγαρία, την Ιταλία, τη Γαλλία, την Τουρκία και την Ελλάδα κι έτσι το στρατόπεδο είχε χωριστεί σε τομείς ευθύνης. Οι Ταλιμπάν, σύμφωνα με πληροφορίες του ΝΑΤΟ, επιτέθηκαν εκείνη τη στιγμή σε πέντε σημεία ταυτόχρονα. Στόχοι ήταν οι πρεσβείες των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας και της Γερμανίας, το αρχηγείο και το στρατόπεδο του ΝΑΤΟ, όπου βρίσκονταν και έλληνες....

Η αντίδραση της ελληνικής δύναμης Οι πρώτοι Έλληνες που έτρεξαν να επέμβουν ήταν μια δύναμη 20 καταδρομέων. Αμέσως άρχισαν να ανταποδίδουν τα πυρά. Κάποια στιγμή επιχείρησαν να βγουν από το στρατόπεδο, ωστόσο δέχτηκαν πυρά από τους Ταλιμπάν, με αποτέλεσμα να αναγκαστούν να συμπτυχθούν ξανά μέσα στο στρατόπεδο. Το ελληνικό τμήμα ζήτησε ενισχύσεις και έσπευσε μια διμοιρία του τουρκικού στρατού, καθώς και 25 Αφγανοί στρατιώτες. Μετά από μιάμιση ώρα μάχης οι Ταλιμπάν αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν. Η επίθεση διεξήχθη στα πλαίσια συντονισμένων επιχειρήσεων των Ταλιμπάν. Επρόκειτο για μια οργανωμένη επίθεση των Ταλιμπάν, οι οποίοι σύμφωνα με το ΝΑΤΟ, ήθελαν να καταλάβουν την αφγανική πρωτεύουσα. Από την επίθεση κανείς έλληνας στρατιώτης δεν τραυματίστηκε. Αντίθετα οι Ταλιμπάν έχασαν 36 άνδρες. Μετά τη μάχη ο τούρκος διοικητής του στρατοπέδου και ο Έλληνας υπουργός άμυνας Δημήτρης Αβραμόπουλος συνεχάρησαν την ελληνική μονάδα για την επιτυχημένη αντίδραση. Το ΓΕΕΘΑ είχε αναφέρει: «Την 15 Απριλίου 2012 και ώρα 13:46 (ώρα Ελλάδος), το στρατόπεδο στην Καμπούλ του Αφγανιστάν, στο οποίο στρατωνίζεται η Ελληνική Δύναμη, μαζί με άλλες Συμμαχικές Δυνάμεις, δέχτηκε πυρά ελαφρών όπλων πεζικού και αντιαρματικών όπλων από αγνώστους. Η επίθεση πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο συντονισμένων επιθέσεων κατά κυβερνητικών κτηρίων και στρατοπέδων στην περιοχή της Καμπούλ και άλλων περιοχών του Αφγανιστάν. Οι Ελληνικές και Συμμαχικές Δυνάμεις ανταπέδωσαν αμέσως τα πυρά και το συμβάν έληξε χωρίς να υπάρξει κανένας απολύτως τραυματισμός».(σ.σ των «δικών μας»)[8]

Ποιες ήταν όμως οι ελληνικές δυνάμεις στο Αφγανιστάν;

Την 15 Ιαν 2002, το ΚΥΣΕΑ, με την υπ’ αριθ. 3/2002 απόφασή του, ενέκρινε την ανάπτυξη Ελληνικής Δύναμης στο Αφγανιστάν (ΕΛΔΑΦ) και συγκεκριμένα στην περιοχή της ΚΑΜΠΟΥΛ και των περιχώρων της, βασιζόμενο στη συμφωνία της Βόννης της 5 Δεκεμβρίου 2001 και στο ψήφισμα 1510 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (η μη ανάπτυξη Ελληνικών τμημάτων εκτός Καμπούλ αποτελεί εθνικό περιορισμό). Με έναρξη την 19 Φεβρουαρίου 2002, αναπτύχθηκαν οι παρακάτω δυνάμεις:

– Ελληνικός Λόχος Μηχανικού Ειρηνευτικών Αποστολών (ΕΛΜΧΕΑ).

– Τμήματα υποστήριξης και ασφαλείας.

– Δυο αεροσκάφη C-130, για εκτέλεση αερομεταφορών (στο Καράτσι του Πακιστάν).

– Τμήμα για υποστήριξη της Επιχείρησης (National Support Element – NSE) στο Καράτσι.

– Μικρός αριθμός επιτελών – συνδέσμων Αξκών, στα διάφορα επιτελεία της ISAF.

Σε συνέχεια των αποφάσεων του ΚΥΣΕΑ, η ΕΛΔΑΦ μετονομάσθηκε σε ΤΕΣΑΦ (Τάγμα Ειδικής Συνθέσεως Αφγανιστάν). Σύμφωνα με τον παραπάνω απολογισμό του Γ.Ε.Σ (βλ. υποσημείωση 4, ο ελληνικός στρατός συμμετείχε επίσημα .

Απέναντι στην καθεστωτική προπαγάνδα περί «επιχειρήσεων Ειρήνης», το Δίκτυο Ελευθέρων Φαντάρων Σπάρτακος, ως η μόνη συνδικαλιστική και πολιτική αγωνιστική συλλογικότητα μέσα στο στρατό από τη πλευρά των φαντάρων, αποκάλυπτε τον πολεμικό και αιματηρό ρόλο του ελληνικού στρατού στο Αφγανιστάν. Οι Ελληνικές Δυνάμεις ενεπλάκησαν σε μάχες, σκότωσαν οικογένειες αμάχων, εκπαίδευσαν τους Αφγανούς στρατιωτικούς που συγκρούστηκαν με τους Ταλιμπάν (με τους τελευταίους να συνομιλούν με τις ΗΠΑ για το μέλλον του Αφγανιστάν). Το γεγονός ότι οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις στο Αφγανιστάν ήταν κατοχική δύναμη και αντιμετωπίστηκαν ως τμήμα των κατακτητικών Νατοϊκών δυνάμεων αποδεικνύεται, πέρα από τα πεδία των επιμέρους μαχών, στη διαρκή ενίσχυσή τους με στρατιωτικό εξοπλισμό, όπως τα αμερικανικά τεθωρακισμένα MRAP, ώστε να μπορούν να περιπολούν.

Για διάστημα αρκετών μηνών ο Ελληνικός Στρατός και συγκεκριμένα το Τάγμα Ειδικής Σύνθεσης Αφγανιστάν (ΤΕΣΑΦ) της 34ης Μηχανοκίνητης Ταξιαρχίας «ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΣΧΟΥ ΔΙΑΛΕΤΗ» επιχείρησε στο Αφγανιστάν με οχήματα αυτής της κατηγορίας. Επιπλέον, ο ελληνικός στρατός συμμετείχε όχι μόνο σε εκτέλεση πολεμικών επιχειρήσεων, αλλά και στο στρατηγικό στρατιωτικό σχεδιασμό τους, Για παράδειγμα, το 2008 δημοσιοποιήθηκε η διαδικασία κατάρτισης κοινού στρατηγικού σχεδιασμού των διεθνών συμμαχικών δυνάμεων του ΤΕΣΑΦ με την ελληνική δύναμη Αφγανιστάν ΕΛΔΑΦ, με έδρα την Καμπούλ, κατά τον οποίο ο Ακόλουθος Άμυνας (ΑΚΑΜ) της ελληνικής πρεσβείας της Καμπούλ έστειλε αναφορά χαρτογράφησης του πεδίου της μάχης και προτάσεις για την καλύτερη διεξαγωγή των στρατιωτικών περιπολιών στην περιοχή[9].

Η Ελλάδα, σε συνεργασία με την Τουρκία, κατά των Αφγανών

στα σύνορα και μέσα στα σύνορα

Αμέσως μετά τις πρόσφατες εξελίξεις στο Αφγανιστάν, η Ελλάδα επικοινωνεί με την Τουρκία για τον "έλεγχο της κρίσης" και των "μεταναστευτικών ροών", κάνοντας ουσιαστικά μια νέα συμφωνία.

''Ειδικότερα, η Αθήνα εκτιμά ότι η επαφή με την Τουρκία είναι απαραίτητη, καθώς η ευρύτερη περιοχή και κυρίως οι δύο χώρες ενδέχεται να επηρεαστούν από νέες προσφυγικές ροές που θα προκύψουν από τις εξελίξεις στο Αφγανιστάν και άρα βρίσκονται αντιμέτωπες με το ίδιο πρόβλημα''.

Ελλάδα και Τουρκία κατέληξαν λοιπόν σε συμφωνία αποτροπής των ‘’μεταναστευτικών ροών από το Αφγανιστάν’’[10] που συνεχίζει την ελληνική αναγνώριση της Τουρκίας ως «ασφαλούς χώρας» (πράγμα που σημαίνει την μαζική απόρριψη αιτήσεων ασύλου Αφγανών στην Ελλάδα και την αναγκαστική επιστροφή τους στην Τουρκία). Ο πόλεμος των καπιταλιστικών εθνών-κρατών εκτός των συνόρων, και παραδοσιακά κυρίως των δυτικών κρατών με τη μακρά αποικιοκρατική και ιμπεριαλιστική παράδοση που σέρνουν πίσω τους, εσωτερικεύεται όλο και περισσότερο στον πόλεμο κατά των μεταναστών/στριών στα σύνορα, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών/στριών που έχουν πολλαπλασιαστεί, και στην καταστολή των καταπιεσμένων εργαζομένων, θηλυκοτήτων και άλλων μέσα στα σύνορα. Έχουμε ξαναγράψει πως η Ελλάδα πρωτοστατεί στον πόλεμο αυτό, όχι ως ένα «αποτυχημένο Κράτος» αλλά ως μια έμπειρη πολεμική μηχανή[11].

Ένα κραυγαλέο παράδειγμα: το όψιμο ενδιαφέρον των Ελληνικών ΜΜΕ για τις γυναίκες στο Αφγανιστάν, δεν συνοδεύεται από κάποιο αντίστοιχο ενδιαφέρον για τις Αφγανές γυναίκες που δολοφονούνται και βιάζονται από έλληνες αστυνομικούς και φασίστες [12] στα σύνορα, κλεισμένες στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών/στριών του Ελληνικού Κράτους, του Ελληνικού Στρατού, της Ευρωπαικής Ένωσης. Από τον Έβρο και τη Μόρια μέχρι Αμυγδαλέζα μέχρι τη Μαλάκασα, τη Ριτσώνα και το Παρανέστι, από τα Τείχη και τα κέντρα κράτησης μέχρι τα «ανοιχτά camps». Γυναίκες και άντρες «επαναπροωθώνται» ή δολοφονούνται με πραγματικά πυρά από το ελληνικό Κράτος, και αν γλιτώσουν, φυλάσσονται ως «φιλοξενούμενοι» ή ως «φυλακισμένοι», ενώ τις περισσότερες φορές η διαφορά είναι δυσδιάκριτη. Χάλια τροφή, σε πολλές περιπτώσεις ανύπαρκτη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αποκλεισμένοι/ες από τον αστικό ιστό και τη πρόσβαση στις υπηρεσίες του, περιμένοντας μακροχρόνιες διαδικασίες αναγνώριση ασύλου, με τις περισσότερες φορές να καταλήγουν στην απόρριψη. Mε την αναγνώριση από την Ελλάδα της Τουρκίας ως «ασφαλούς χώρας», ουσιαστικά με τη συνεχόμενη διακρατική τους συνεργασία κατά των μεταναστών, όλο και περισσότερες απορρίψεις ασύλου και εκτοπίσεις θα πραγματοποιούν από το Ελληνικό Κράτος, διαλύοντας φτωχοποιημένες οικογένειες και ανθρώπινες ζωές[13].

Όλο αυτό το σύστημα, που χτίστηκε μεθοδικά από το ΠΑΣΟΚ, τη Ν.Δ, το ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ, με τη μικρότερη ή μεγαλύτερη ανοχή όλου του κεντρικού πολιτικού συστήματος, είναι η εσωτερίκευση του πολέμου που το ελληνικό κράτος και οι σύμμαχοί του εξαπολύουν στη Μέση Ανατολή και την Αφρική.

Για την ενότητα του αντιπολεμικού, μεταναστευτικού,

εργατικού και φεμινιστικού κινήματος

Οι πρόσφατες μαζικές διαδηλώσεις Αφγανών στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη τοποθετούν όλα τα παραπάνω στις πραγματικές τους διαστάσεις: στο εδώ και τώρα των κοινωνικών αγώνων, που είναι την ίδια ώρα διεθνείς και παγκόσμιοι. Η άρνηση των ΗΠΑ, των Ταλιμπάν, ο αγώνας για ελευθερία και δικαιοσύνη αναπτύσσεται, δημιουργώντας νέες σχέσεις και πολιτικές προοπτικές.

Ο πόλεμος του ελληνικού κράτους κατά των Αφγανών μέσα και έξω από τα ελληνικά σύνορα, πρέπει να γίνει υπόθεση όλων μας. Η παγκοσμιοποίηση του καπιταλισμού σήμερα, που περνά μέσα από τους εθνο-κρατικούς κόμβους κυκλοφορίας του κεφαλαίου, θα πρέπει να σημάνει και μια παγκοσμιοποίηση των αντιστάσεων, που θα περάσει μέσα από τους τοπικούς και διεθνείς κόμβους των κοινωνικών αγώνων και της αντιπολεμικής-διεθνιστικής οργάνωσής τους.

H παρακμή της αμερικανικής ηγεμονίας, από τις ήττες στο Βιετνάμ, Ιράκ, Αφγανιστάν και τις σχεδόν ήττες όπως στη Συρία και τη Λιβύη μέχρι την παρακμή της αμερικανικής κρατικής ισχύος στο διεθνές γεωπολιτικό σύστημα και στο εσωτερικό της αμερικανικής κοινωνίας, προμηνύουν εποχές "αστάθειας", μας λένε οι ειδικοί αναλυτές. Οι ίδιοι μιλούν για ένα παγκόσμιο σύστημα που γίνεται "όλο και πιο πολυπολικό", ενώ η οικονομική κρίση, μαζί με την οικολογική και την υγειονομική κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη, απειλούν τα θεμέλια του ιστορικού καπιταλισμού. Για αυτό η Παγκόσμια Αστυνομία του Κεφαλαίου, από την Ελλάδα μέχρι τις ΗΠΑ, μιλά για την άμυνα/ασφάλεια ως καθημερινή άσκηση στη διαχείριση κρίσεων[14].

Ωστόσο, σύμφωνα με όλα τα διαθέσιμα στοιχεία, από το 2008 μέχρι το 2021 οι παγκόσμιες διαδηλώσεις, εξεγέρσεις, κινητοποιήσεις αυξάνονται. Τα κινήματα αλληλεπιδρούν όλο και περισσότερο, μέσα στον παγκόσμιο ιστό επικοινωνίας που αδυνατούν να ελέγξουν ολοκληρωτικά η Google, η Facebook, η Microsoft κ.ο.κ. Τα φεμινιστικά κινήματα βγαίνουν όλο και περισσότερο στο προσκήνιο, από τη Λατινική Αμερική και την Ελλάδα μέχρι την Πολωνία και την ευρύτερη Μέση Ανατολή. Στην αφρικανική ήπειρο, συμβαίνει ένας εκρηκτικός συνδυασμός καπιταλιστικής ανάπτυξης, κοινωνικής ανισότητας και μαζικών κοινωνικών αγώνων, στην λατινοαμερικάνικη πραγματικότητα, νέες κοινωνικές και πολιτικές συνθέσεις, από τη Χιλή μέχρι την Κολομβία, προσπαθούν να αναπνεύσουν. Στην καρδιά της καπιταλιστικής ανάπτυξης, στις ΗΠΑ, οι εξεγέρσεις για τους δολοφονημένους Μαύρους και η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να ενσωματώσει τα καταπιεσμένα πλήθη, δείχνουν το μέτρο της κρίσης, όχι μόνο της οικονομικής, αλλά και της κοινωνικής.

Γνωρίζουμε ότι ο κοινωνικός πόλεμος των επόμενων χρόνων θα διαλύσει πολλές από τις προκαταλήψεις και τις αντιλήψεις που εμείς οι ίδιοι και οι ίδιες έχουμε. Θα διαλύσει συνήθειες, κοινωνικές και πολιτικο-ιδεολογικές ταυτότητες δεκαετιών. Οι «μεταναστευτικές ροές» και τα υλικά προβλήματα της κοινωνικής πλειοψηφίας των ντόπιων θα απαιτήσουν νέα πολιτικά περιεχόμενα και νέα οργανωτικά σχήματα, που θα αντιστοιχούν, επιτέλους, στις εμπειρίες και τα βιώματα της σύγχρονης καταπίεσης. Οι κοινοί αγώνες ντόπιων-μεταναστριων, οι φεμινιστικοί και οικολογικοί αγώνες, οι νέες εργατικές αντιστάσεις στα σύγχρονα κάτεργα τη ψηφιοποιημένης οικονομίας των υπηρεσιών, της ψυχαγωγίας, της βιομηχανίας, των μεταφορών, θα γκρεμίσουν τα παραδοσιακά τείχη του αντιπολεμικού, του αντιρατσιστικού, του εργατικού, φεμινιστικού, οικολογικού, αναπηρικού κινήματος.

Σε αυτό τον πόλεμο, το ελληνικό κράτος παίζει σημαντικό ρόλο. Είναι εργαστήρι πειραματισμού πάνω στα νέα μοντέλα διακυβέρνησης. Είναι στο «σταυροδρόμι των ηπείρων», όπως μαθαίναμε στο σχολείο, ή στην διασταύρωση των περιφερειακών συστημάτων άμυνας/ασφάλειας του κεφαλαίου, των ροών ενέργειας και των κοινωνικών ταραχών (Ευρώπη, Βαλκάνια, Νοτιοανατολική Μεσόγειος, Αφρική, Μέση Ανατολή), όπως μαθαίνουμε σήμερα.

Ο κοινωνικός πόλεμος διεξάγεται μέσα και έξω από τα σύνορα. Οι Αφγανοί και Αφγανές καταπιεσμένοι/ες είναι συμμαχοί και σύμμαχές μας. Μαζι τους θέλουμε να οικοδομήσουμε κοινότητες αγώνα. Απέναντι στο ελληνικό Κράτος, τις ΗΠΑ. Τους Ταλιμπάν. Απέναντι στην οργάνωση της καταπίεσης και της εκμετάλλευσής μας.

Καμία συμμετοχή του Ελληνικού Κράτους στους πολέμους της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής

Άνοιγμα των συνόρων, χαρτιά και άσυλο σε κάθε μετανάστη και μετανάστρια, από το Αφγανιστάν και από άλλου.

Κοινοί αντιπολεμικοί-διεθνιστικοί αγώνες ντόπιων και μεταναστριών

[1] . https://www.kathimerini.gr/world/1069245/eythraysti-i-symfonia-eirinis-ipa-talimpan/

[2] . https://en.wikipedia.org/wiki/Operation_Cyclone

[3] . https://en.wikipedia.org/wiki/Collaboration_with_ISIL