Μαρουάν Μπαργούτι, ''Δεν θα υπάρξει ειρήνη, μέχρι να τερματιστεί η ισραηλινή κατοχή της Παλαιστίνης'' (11/10/2015, επιστολή στην εφημερίδα Guardian μέσα από τη φυλακή)

Πηγή: https://www.theguardian.com/commentisfree/2015/oct/11/israel-occupation-palestinian-territory-peace-diplomacy

Σημείωση μεταφραστή: O ''πιο δημοφιλής παλαιστίνιος ηγέτης'', σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, ο σήμερα 64χρονος Μαργουάν Μπαργούτι, είναι ισόβιος αιχμάλωτος του ισραηλινού Κράτος στη φυλακή. Μεταφράζουμε τα παρακάτω κείμενο, ώστε οι βασικές πολιτικές του θέσεις να είναι προσβάσιμες στα ελληνικά. Ελάχιστα κείμενα του Μπαργούτι είναι προσβάσιμα στο διαδίκτυο. Θα ακολουθήσει και η μετάφραση μιας συνέντευξής του, που έδωσε μετά τη δεύτερη Ιντιφάντα.

 Μαρουάν Μπαργούτι, 

''Δεν θα υπάρξει ειρήνη, μέχρι να τερματιστεί η ισραηλινή κατοχή της Παλαιστίνης'' 

(11/10/2015, επιστολή στην εφημερίδα Guardian μέσα από τις ισραηλινές φυλακές)

Προσπαθήσαμε να είμαστε υπομονετικοί, αλλά η διεθνής κοινότητα μας απογοήτευσε. Η ελευθερία του παλαιστινιακού λαού έχει καθυστερήσει πολύ

Παλαιστίνιοι μεταφέρουν έναν τραυματισμένο διαδηλωτή, κατά τη διάρκεια συγκρούσεων κοντά στο συνοριακό φράχτη της Γάζας, την περασμένη βδομάδα (σ.μ. το κείμενο δημοσιεύεται την 11/10/2015)  Φωτογραφία: Majdi Fathi/NurPhoto/Corbis

 

Η τρέχουσα κλιμάκωση της βίας δεν ξεκίνησε με τη δολοφονία δύο Ισραηλινών εποίκων, ξεκίνησε πριν από πολύ καιρό και συνεχίζεται εδώ και χρόνια. Κάθε μέρα Παλαιστίνιοι/ες δολοφονούνται, τραυματίζονται, συλλαμβάνονται. Κάθε μέρα η αποικιοκρατία προχωρά, η πολιορκία του λαού μας στη Γάζα συνεχίζεται, η καταπίεση επιμένει. Καθώς πολλοί σήμερα θέλουν να μας κάνουν να κατακλυστούμε συναισθηματικά από τις πιθανές  συνέπειες ενός νέου σπιράλ βίας, θα παρακαλέσω, όπως έκανα το 2002, να αντιμετωπίσουμε τα βαθύτερα αίτια: την άρνηση της παλαιστινιακής ελευθερίας. 

Μερικοί έχουν υποστηρίξει πως ο λόγος για τον οποίο δεν μπόρεσε να επιτευχθεί ειρηνευτική συμφωνία ήταν η απροθυμία του Προέδρου Γιασέρ Αραφάτ ή η αδυναμία του Προέδρου Μαχμούντ Αμπάς, αλλά και οι δύο ήταν έτοιμοι και ικανοί να υπογράψουν μια συμφωνία ειρήνευσης. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι το Ισραήλ επέλεξε την κατοχή αντί της ειρήνης, και χρησιμοποίησε τις διαπραγματεύσεις ως προπέτασμα καπνού για να προωθήσει το αποικιακό του σχέδιο. Σε όλο το κόσμο, κάθε κυβέρνηση γνωρίζει αυτό το απλό γεγονός, και όμως, πολλές από αυτές τις κυβερνήσεις προσποιούνται ότι η επιστροφή στις αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος θα μπορούσε να οδηγήσει στην επίτευξη της ελευθερίας και της ειρήνης. Παραφροσύνη είναι το να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά, περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα.

Δεν μπορούν να υπάρξουν διαπραγματεύσεις χωρίς: σαφή δέσμευση του Ισραήλ να αποσυρθεί πλήρως από το παλαιστινιακό έδαφος που κατέλαβε το 1967, συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ · ένα πλήρες τέλος σε όλες τις αποικιακές πολιτικές · την αναγνώριση των αναφαίρετων δικαιωμάτων του παλαιστινιακού λαού, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος αυτοδιάθεσης και επιστροφής· και την απελευθέρωση όλων των Παλαιστινίων φυλακισμένων. Δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε με την κατοχή, και δεν θα παραδοθούμε σε αυτήν. 

Μας ζητήθηκε να είμαστε υπομονετικοί, και ήμασταν, δίνοντας συνεχώς νέες ευκαιρίες, ώστε να καταλήξουμε σε μια ειρηνευτική συμφωνία. Ίσως είναι χρήσιμο να υπενθυμίσουμε στον κόσμο ότι η αποστέρηση (σ.μ: dispossesion, αποστέρηση ή υφαρπαγή γης, περιουσιών, δικαιωμάτων), η εξαναγκαστική εξορία και μεταφορά, και η καταπίεσή μας έχουν διαρκέσει τώρα σχεδόν 70 χρόνια. Είμαστε το μόνο ζήτημα που βρίσκεται στην ατζέντα του ΟΗΕ από την ίδρυσή του. Μας είπαν ότι καταφεύγοντας σε ειρηνικά μέσα και σε διπλωματικούς διαύλους, θα συγκεντρώναμε την υποστήριξη της διεθνούς κοινότητας για τον τερματισμό της κατοχής. Και όμως, όπως και το 1999 στο κλείσιμο της ενδιάμεσης, μεταβατικής περιόδου (σ.μ. για την εφαρμογή των συμφωνιών του Όσλο), αυτή η διεθνής κοινότητα απέτυχε ξανά να προχωρήσει σε ουσιαστικά βήματα, αφού ούτε δημιούργησε ένα διεθνές πλαίσιο για την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου και των ψηφισμάτων του ΟΗΕ, ούτε θέσπισε μέτρα για τη διασφάλιση της λογοδοσίας, συμπεριλαμβανομένων του μποϊκοτάζ, της αποεπένδυσης και των κυρώσεων, που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην απαλλαγή του κόσμου από το καθεστώς του απαρτχάιντ.

Επομένως, ελλείψει της ανάληψης διεθνούς δράσης για τον τερματισμό της ισραηλινής κατοχής και ατιμωρησίας, ή ακόμη και για την παροχή προστασίας, τί μας ζητείται να κάνουμε; Να σταθούμε σε επιφυλακή περιμένοντας να καεί η επόμενη παλαιστινιακή οικογένεια, να δολοφονηθεί ή να συλληφθεί το επόμενο παιδί από την Παλαιστίνη, να χτιστεί ο επόμενος εποικισμός; Όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι η Ιερουσαλήμ είναι η φλόγα που μπορεί να εμπνεύσει την ειρήνη και να πυροδοτήσει τον πόλεμο. Γιατί τότε ο κόσμος μένει στάσιμος, ενώ οι ισραηλινές επιθέσεις κατά του παλαιστινιακού λαού στην πόλη και στους ιερούς τόπους των μουσουλμάνων και χριστιανών, ιδίως στο Αλ-Χαράμ Αλ-Σαρίφ (σ.μ., για τους/τις μουσουλμάνους/ες, το Όρος του Ναού) συνεχίζονται αμείωτες; Οι ενέργειες και τα εγκλήματα του Ισραήλ όχι μόνο καταστρέφουν τη λύση των δύο κρατών στα σύνορα του 1967 και παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο, αλλά απειλούν να μετατρέψουν μια επιλύσιμη πολιτική σύγκρουση σε έναν ατέρμονο θρησκευτικό πόλεμο, που θα υπονομεύσει τη σταθερότητα σε μια περιοχή που ήδη βιώνει άνευ προηγουμένου αναταραχή. 

Κανένας λαός στον κόσμο δεν θα δεχόταν να συνυπάρξει με την καταπίεση. Από τη φύση τους, οι άνθρωποι λαχταρούν την ελευθερία, αγωνίζονται για την ελευθερία, θυσιάζονται για την ελευθερία, και η ελευθερία του παλαιστινιακού λαού έχει καθυστερήσει πολύ. Κατά τη διάρκεια της πρώτης Ιντιφάντα, η ισραηλινή κυβέρνηση ξεκίνησε μια πολιτική «σπάστε τα κόκαλά τους, για να σπάσετε τη θέλησή τους», αλλά από γενιά σε γενιά ο παλαιστινιακός λαός έχει αποδείξει ότι η θέλησή του δεν σπάει, και αυτό δεν χρειάζεται να επαληθευτεί ξανά.

Αυτή η νέα γενιά παλαιστίνιων δεν περίμενε συνομιλίες συμφιλίωσης για να πραγματώσει μια εθνική ενότητα, την οποία τα πολιτικά κόμματα απέτυχαν να επιτύχουν, η οποία όμως έχει ξεπεράσει τις πολιτικές διαφορές και τον γεωγραφικό κατακερματισμό. Δεν περίμενε οδηγίες για να υπερασπιστεί το δικαίωμά της και το καθήκον της να αντισταθεί σε αυτή την κατοχή. Το κάνει άοπλη, ενώ βρίσκεται αντιμέτωπη με μια από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές δυνάμεις στον κόσμο. Κι όμως, παραμένουμε πεπεισμένοι ότι η ελευθερία και η αξιοπρέπεια θα θριαμβεύσουν, και θα νικήσουμε. Η σημαία που υψώσαμε με υπερηφάνεια στον ΟΗΕ θα κυματίσει μια μέρα πάνω από τα τείχη της παλιάς πόλης της Ιερουσαλήμ για να σηματοδοτήσει την ανεξαρτησία μας.

Άρχισα να συμμετέχω στον αγώνα για την παλαιστινιακή ανεξαρτησία πριν από 40 χρόνια, και φυλακίστηκα για πρώτη φορά σε ηλικία 15 ετών. Αυτό δεν με εμπόδισε από το να ζητήσω ειρήνη σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ. Αλλά το Ισραήλ, η κατοχική δύναμη, έχει καταστρέψει μεθοδικά αυτή την προοπτική χρόνο με το χρόνο. Έχω περάσει 20 χρόνια από τη ζωή μου στις ισραηλινές φυλακές, συμπεριλαμβανομένων των τελευταίων 13 ετών, και αυτά τα χρόνια με έχουν κάνει ακόμα πιο σίγουρο για αυτήν την αναλλοίωτη αλήθεια: η τελευταία μέρα της κατοχής θα είναι η πρώτη μέρα της ειρήνης. Όσοι επιδιώκουν το δεύτερο πρέπει να δράσουν, και να δράσουν τώρα, για να επισπεύσουν το πρώτο.