Το ψήφισμα 181 του ΟΗΕ [Νοέμβριος 1947] για τη διχοτόμηση της Παλαιστίνης (από Ilan Pappé, Η εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης, εκδόσεις Σάλτο)

  

Ένα ακόμη μικρό απόσπασμα από το βιβλίο της φωτογραφίας, σ. 97-99. 

(Για το στρατιωτικό σχέδιο εθνοκάθαρσης της Παλαιστίνης, βλ. τη προηγούμενη ανάρτηση: https://antiwarproject.blogspot.com/2025/03/1948-ilan-pappe.html ).

Τρεις θεμελιώδεις μύθοι του σιωνισμού για το 1948, μεταξύ άλλων, είναι ότι: 

1. Δεν ήταν εθνοκάθαρση, αλλά οικειοθελής αποχώρηση των Παλαιστίνιων ή απλώς πόλεμος που δημιούργησε παλαιστίνιους/ες πρόσφυγες/ισσες, 

2. Ευθύνεται η παλαιστινιακή πλευρά γιατί απέρριψε το ψήφισμα 181 του ΟΗΕ για τη διχοτόμηση της Παλαιστίνης, απορρίπτοντας τάχα έτσι τη συνύπαρξη εβραίων-παλαιστίνιων.

3. Τα αραβικά κράτη επιτέθηκαν στο περικυκλωμένο Ισραήλ ενωμένα σαν γροθιά και προς υπεράσπιση των ''Αράβων της Παλαιστίνης''.

Με αυτή και τη προηγούμενη ανάρτηση,  έχουμε αναρτήσει εδώ δύο συνοπτικές και τεκμηριωμένες απαντήσεις που καταρρίπτουν τους πρώτους δύο σιωνιστικούς μύθους.

Έχουν γίνει κάποιες προσαρμογές στα σημεία στίξης για τις ανάγκες τις ανάρτησης. Προτρέπω στην αγορά του βιβλίου. Γ.Ε. 

 

 ''ΟΙ ΑΡΑΒΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ

  Όπως εξήγησα παραπάνω, η παλαιστινιακή ηγεσία αποφάσισε από την αρχή να μποϊκοτάρει τις διαδικασίες του ΟΗΕ. Η απόφαση αυτή εμφανίζεται συχνά στη σύγχρονη ισραηλινή προπαγάνδα ως απόδειξη ότι οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι - και όχι το Ισραήλ - πρέπει να θεωρηθούν υπεύθυνοι για τη μοίρα που τους βρήκε το 1948. Η παλαιστινιακή ιστοριογραφία αποκαλύπτοντας το βαθμό στον οποίο οι διαδικασίες που επέλεξαν να ακολουθήσουν τα Ηνωμένα Έθνη ήταν άδικες και παράνομες, και διερευνώντας τους σκοπούς που βρίσκονταν πίσω από την ίδρυση της UNSCOP, έχει αποκρούσει με επιτυχία τέτοιες κατηγορίες. Πριν προχωρήσουμε, θέλω να συνοψίσω αυτά τα επιχειρήματα και να τα εξετάσω λεπτομερώς. 

  Επιλέγοντας τη διχοτόμηση ως πρωταρχικό στόχο, ο ΟΗΕ αγνόησε μια βασική αντίρρηση αρχής που εξέφραζαν οι Παλαιστίνιοι κατά του σχεδίου, με την οποία οι διαμεσολαβητές ήταν εξοικειωμένοι από τότε που η Βρετανία είχε προβεί στη Διακήρυξη Μπαλφούρ τριάντα χρόνια νωρίτερα. Ο Ουαλίντ Χαλίντι διατύπωσε συνοπτικά τη θέση των Παλαιστινίων ως εξής: ''Ο αυτόχθονας λαός της Παλαιστίνης, όπως και ο αυτόχθονας λαός κάθε άλλης χώρας του αραβικού κόσμου, της Ασίας, της Αφρικής, της Αμερικής και της Ευρώπης, αρνήθηκε να μοιραστεί τη γη με μια κοινότητα εποίκων'' [80]

  Μέσα σε λίγες εβδομάδες από την έναρξη των εργασιών της UNSCOP, οι Παλαιστίνιοι συνειδητοποίησαν ότι η τράπουλα είχε μοιραστεί σε βάρος τους: το τελικό αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας θα ήταν ένα ψήφισμα του ΟΗΕ για τη διχοτόμηση της χώρας μεταξύ των Παλαιστίνιων, ενός αυτόχθονα πληθυσμού, και μιας αποικίας νεοφερμένων εποίκων, πολλοί εκ των οποίων είχαν φτάσει μόλις πρόσφατα. Όταν το Ψήφισμα 181 εγκρίθηκε τον Νοέμβριο του 1947, ο χειρότερος εφιάλτης τους άρχισε να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια τους: εννέα μήνες αφότου οι Βρετανοί είχαν ανακοινώσει την απόφασή τους να αποχωρήσουν, οι Παλαιστίνιοι βρίσκονταν στο έλεος ενός διεθνούς οργανισμού που φαινόταν έτοιμος να αγνοήσει όλους τους κανόνες της διεθνούς διαμεσολάβησης, τους οποίος ο ίδιος ο Καταστατικός Χάρτης του ενέκρινε, και ήταν πρόθυμος να κηρύξει μια λύση που στα μάτια των Παλαιστίνιων ήταν, εκτός από παράνομη, και ανήθικη. Αρκετοί κορυφαίοι Παλαιστίνιοι της εποχής απαίτησαν να εξεταστεί η νομιμότητά της στο Διεθνές Δικαστήριο (που ιδρύθηκε το 1946), αλλά αυτό δεν επρόκειτο να συμβεί ποτέ [81]. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μεγάλος νομικός ή νομικό μυαλό για να προβλέψει τί θα αποφάσιζε το διεθνές δικαστήριο για την επιβολή μιας λύσης σε μια χώρα στην οποία η πλειοψηφία του λαού της ήταν σθεναρά αντίθετη.

  Η αδικία ήταν τόσο συγκλονιστική τότε όσο και σήμερα, πάραυτα δεν σχολιάστηκε σχεδόν καθόλου εκείνη την εποχή από καμία από τις κορυφαίες δυτικές εφημερίδες που ασχολούνταν τότε με την Παλαιστίνη:  στους Εβραίους, οι οποίοι κατείχαν λιγότερο από το 6% της συνολικής έκτασης της Παλαιστίνης και αποτελούσαν το ένα τρίτο το πληθυσμού, παραχωρήθηκε πάνω από το μισό της συνολικής της επικράτειας. Εντός των συνόρων του κράτους που πρότεινε ο ΟΗΕ, κατείχαν μόνο το 11% της γης και αποτελούσαν μειοψηφία σε κάθε περιοχή. Στη Νεγκέβ - ομολογουμένως μια άνυδρη γη, αλλά με σημαντικό αγροτικό πληθυσμό και πληθυσμό Βεδουίνων, που αποτελούσε ένα σημαντικό κομμάτι του εβραϊκού κράτους - αποτελούσαν το 1% του συνολικού πληθυσμού.

  Γρήγορα αναδείχθηκαν και άλλες πτυχές που υπονόμευαν τη νόμιμη και ηθική αξιοπιστία του ψηφίσματος. Το Ψήφισμα Διχοτόμησης ενσωμάτωσε την πιο εύφορη γη στο προτεινόμενο εβραϊκό κράτος, καθώς και σχεδόν όλον τον εβραϊκό αστικό και αγροτικό χώρο στην Παλαιστίνη.  Συμπεριέλαβε, όμως, και 400 (από τα περισσότερα των χιλίων) παλαιστινιακά χωριά εντός του προβλεπόμενου εβραϊκού κράτους. Εκ των υστέρων, μπορεί να υποστηριχθεί προς υπεράσπιση της UNCSCOP ότι το Ψήφισμα 181 βασίστηκε στην υπόθεση ότι οι δύο νέες πολιτικές οντότητες θα συνυπήρχαν ειρηνικά και, επομένως, δεν χρειαζόταν να δοθεί μεγάλη προσοχή στις ισορροπίες της δημογραφίας και της γεωγραφίας. Αν αυτό ίσχυε, όπως θα υποστήριζαν αργότερα ορισμένα μέλη της UNSCOP, τότε ήταν ένοχοι για την πλήρη παρερμηνεία του σιωνισμού και την κατάφωρη υποτίμηση των φιλοδοξιών του. Και πάλι με τα λόγια του Ουαλίντ Χαλίντι, το ψήφισμα 181 ήταν ''μια βιαστική πράξη παραχώρησης της μισής Παλαιστίνης σε ένα ιδεολογικό κίνημα που δήλωνε ανοιχτά ήδη από τη δεκαετία του 1930 την επιθυμία να αποαραβοποίηση την Παλαιστίνη'' [82]. Και έτσι η πιο ανήθικη πτυχή του Ψηφίσματος 181 είναι ότι δεν περιελάμβανε κανένα μηχανισμό για την αποτροπή της εθνοκάθαρσης της Παλαιστίνης. 

  Ας δούμε πιο προσεκτικά τον τελικό χάρτη που πρότειναν τα Ηνωμένα Έθνη τον Νοέμβριο του 1947 (βλ. Χάρτη 5).  Παλαιστίνη επρόκειτο να διαιρεθεί σε τρία μέρη. Στο 42% της γης, 818.000 Παλαιστίνιοι θα είχαν ένα κράτος που θα περιελάμβανε 10.000 Εβραίους, ενώ το κράτος για τους Εβραίους θα εκτεινόταν σχεδόν στο 56% της γης, το οποίο θα μοιράζονταν 499.00 Εβραίοι με 438.000 Παλαιστίνιους. Το τρίτο μέρος ήταν ένας μικρός θύλακας γύρω από την πόλη της Ιερουσαλήμ, ο οποίος θα είε διεθνή διακυβέρνηση και του οποίου ο πληθυσμός των 200.000 κατοίκων θα μοιραζόταν εξίσου μεταξύ Παλαιστίνιων και Εβραίων. 

  Η σχεδόν ισομερής δημογραφική ισορροπία εντός του εκχωρούμενου εβραϊκού κράτους ήταν τέτοια που, αν ο χάρτης είχε πραγματικά εφαρμοστεί, θα δημιουργούσε έναν πολιτικό εφιάλτη για τη σιωνιστική ηγεσία: ο σιωνισμός δεν θα είχε επιτύχει ποτέ κανέναν από τους κύριους στόχους του. Όπως το έθεσε ο Σίμχα Φλάπαν (Simcha Flapan), ένας από τους πρώτους Ισραηλινούς Εβραίους που αμφισβήτησε τη συμβατική σιωνιστική εκδοχή των γεγονότων του 1948, αν οι Άραβες ή οι Παλαιστίνιοι αποφάσιζαν να συμφωνήσουν με το ψήφισμα για τη διχοτόμηση, η εβραϊκή ηγεσία θα ήταν βέβαιο ότι θα απέρριπτε το χάρτη που της προσέφερε η UNSCOP.

  Στη πραγματικότητα, ο χάρτης του ΟΗΕ ήταν μια σίγουρη συνταγή για την τραγωδία που άρχισε να εκτυλίσσεται την επόμενη της υιοθέτησης του Ψηφίσματος 181. Όπως αναγνώρισαν αργότερα οι θεωρητικοί της εθνοκάθαρσης, όπου υιοθετείται μια ιδεολογία αποκλειστικότητας σε μια έντονα φορτισμένη εθνοτική πραγματικότητα, μπορεί να υπάρξει μόνο ένα αποτέλεσμα: εθνοκάθαρση. Σχεδιάζοντας τον χάρτη με τον τρόπο που το έκαναν, τα μέλη του ΟΗΕ που ψήφισαν υπέρ του Ψηφίσματος για τη Διχοτόμηση συνέβαλαν άμεσα στο έγκλημα που επρόκειτο να λάβει χώρα''.

 

80. Walid Khalidi, ''Revisiting the UNGA Partition Resolution'', Journal of Palestine Studies, 105, Φθινόπωρο 1997, σελ. 15.  Για περισσότερα σχετικά με την UNSCOP και το πώς, παρακινούμενη από τους σιωνιστές, χειραγώγησε τα Ηνωμένα Έθνη προς τη φιλοσιωνιστική λύση της διχοτόμησης της Παλαιστίνης, βλέπε Pappe, The Making of the Arab-Israeli Conflict, σσ. 16-46.

81. Khalidi, όπ.π. 

82. Ό.π., σελ. 6.