Πόλεμος άνευ Aντιπροσώπων - σημεία προσανατολισμού στη μητροπολιτική γεωγραφία του πολέμου (με αφορμή τις εκδηλώσεις αλληλεγγύης στον Νίκο Χαραλαμπόπουλο)
Ως άτομο που συμμετέχει στη συλλογικότητα solidarity with migrants, και όχι εκπρόσωπός της, δεν εκφράζω εδώ παρά τις προσωπικές μου απόψεις, στο
βαθμό όμως που αυτές τροφοδοτήθηκαν τα τελευταία χρόνια από μια συλλογική
προσπάθεια, χωρίς την οποία θα είχα πάει σίγουρα σπίτι μου - γιατί μόνο μια συλλογική προσπάθεια μπορεί να παράσχει ένα τέτοιο όγκο και
πλούτο συλλογικών εμπειριών, μέρος των οποίων θα αναφέρω στη συνέχεια. Ούτε αντιπροσωπεύω βέβαια κανένα μετανάστη - αντιπροσωπεύω μόνο ένα άτομο που προσπάθησε και προσπαθεί συλλογικά να παραχθεί το κοινό, μέσα από μια αντιρατσιστική ατομική και συλλογική προσπάθεια, που συνεχώς πρέπει να κρίνεται. Η αλληλεγγύη μας στον Νίκο, και σε κάθε αγωνιζόμενο/η διωκόμενο/η από το στρατό, τον μιλιταρισμό, τον εθνικισμό, είναι δεδομένη.
Στην ταινία o Ιούδας και ο Μαύρος Μεσσίας, ο Φρέντ Χάμπτον των Μαύρων Πανθήρων εμφανίζεται σε μια τάξη να κάνει ένα πολιτικό μάθημα σε νεαρούς/ες μαύρους/ες πάνθηρες. Ρωτάει λοιπόν (παραθέτω από μνήμης, την ουσία του διαλόγου): ''τί είναι πολιτική''? Κάποιος του απαντάει, οι εκλογές. ''Ναι, είναι και οι εκλογές'', απαντάει. ''Και αν σας ρωτούσα τί είναι όταν ο μπάτσος πυροβολεί τα μαύρα αδέρφια μας, θα λέγατε ότι είναι πόλεμος?''. Ναι, απαντά κάποιος, και προσθέτει: ''και εγώ θα το πήγαινα ακόμα παραπέρα, κάθε έδαφος που ελέγχει η αστυνομία, είναι έδαφος υπό κατοχή''. Τότε ο Χάμπτον παρεμβαίνει, αναφέροντας τον ορισμό του Μάο για τον πόλεμο και την πολιτική: ''πολιτική είναι πόλεμος χωρίς αιματοχυσία, πόλεμος είναι πολιτική με αιματοχυσία''.
Πάνω από 60 χρόνια μετά, τέτοιες μοριακές διεργασίες συμβαίνουν στην Ελλάδα, σήμερα - για αυτό και άκουσα παρόμοιες, στην ουσία τους, τοποθετήσεις τα τελευταία 4 χρόνια από μαύρα άτομα στην Ελλάδα που βιώνουν τον πόλεμο κατά των μεταναστών/στριών. Όπως τα λόγια του παρακάτω κατοίκου του camp προσφύγων του Ελαιώνα, κατά τη διάρκεια συνέλευσης ενάντια στην κρατική εκκένωσή του και τον εκτοπισμό των κατοίκων σε άλλα καμπς μακριά από την Αθήνα:
''H πολιτική είναι μια σχέση δύναμης. Από αύριο ο αγώνας μας εισέρχεται στο πεδίο της πολιτικής. Τώρα είναι που τα πολιτικά κόμματα θα παίξουν το δικό τους παιχνίδι, για τους δικούς τους σκοπούς και για τα δικά τους συμφέροντα. Όμως εμείς πρέπει να θυμόμαστε ότι η πολιτική είναι μια σχέση δύναμης. Η ελληνική κοινωνία είναι χωρισμένη σε δυνάμεις που συγκρούονται, πολλοί δεν στηρίζουν τον αγώνα μας, ή είναι απέναντί μας. Πρέπει να ανοίξουμε νέα κοινωνικά πεδία αγώνα, ώστε να αποκτήσουμε περισσότερη δύναμη. Οι έλληνες που είναι εδώ θα πρέπει να συμβάλλουν ώστε να συνδέσουν τον αγώνα μας με άλλους κοινωνικούς αγώνες που γίνονται αυτή τη στιγμή, αλλά και να διεθνοποιήσουν τον αγώνα μας, ώστε να φτάσει μέχρι το επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να της ασκήσει πίεση. Μόνο αν συνεχίσουμε με αυτό το τρόπο, μπορούμε να κερδίσουμε''.
S., camp του Ελαιώνα, βλ. τη μπροσούρα του solidarity with migrants ''τραγουδάμε για να ζήσουμε'' (https://solidaritywithmigrants.org/elaionas-struggle/)
Ένας σύντροφος από την Ανγκόλα, που πέρασε από την Αφρική στην Τουρκία και από εκεί στη Σάμο και στη Ριτσώνα, σε μια πολιτική εκδήλωση είπε ''έχουμε πόλεμο στις χώρες από τις οποίες ερχόμαστε, πόλεμο έχουμε και εδώ στα στρατόπεδα, και το κράτος σκέφτεται, αυτοί από πόλεμο έρχονται, μπορούμε να τους έχουμε στα στρατόπεδα, γιατί έχουνε συνηθίσει να βρίσκονται σε πόλεμο''. Ένας άλλος σφος από τη Γκάμπια, πρώην αστυνομικός σε χωριό εκεί μέχρι το 2016, όταν και αναγκάστηκε να φύγει κάνοντας αντιδικτατορικό αγώνα, έκανε ανάλογη διαδρομή από την Αφρική στη Σάμο, όπου οργάνωσε, κατά τη διάρκεια του lockdown, διακοινοτικές συναντήσεις, επικοινωνίες και πολυεθνικές συνελεύσεις μέσα στο camp που έκαναν έναν antilockdown αγώνα, για να μπορούν να βγαίνουν έξω, ενάντια στα μέτρα απαγόρευσης της κίνησης (σ.σ. έχει γράψει ήδη για όλα αυτά σε δημόσιο κείμενο). Στη συνέχεια, περνώντας από το Κιλκίς και δουλεύοντας σε χωράφια υπό την απειλή όπλων, πέρασε στη Ριτσώνα, όπου συνδιοργάνωσε και εκεί διαδηλώσεις, ενώ σήμερα δουλεύει σε κήπους στο κέντρο της Αθήνας και μοιράζει πολύγλωσσα υλικά για τα εργασιακά δικαιώματα (αυτό εδώ το κείμενο). Τη πρώτη βδομάδα, αν θυμάμαι καλά, του πρώτου lockdown, αλληλέγγυα άτομα βρεθήκαμε στο camp της Ριτσώνας, έχοντας το χαρτί για τη κυκλοφορία μας και σημειώνοντας το ''νούμερο 4 - παροχή βοήθειας'', έχοντας φάρμακα και νιώθοντας, σε καθεστώς γενικευμένης καταστολής και απαγόρευσης της κυκλοφορίας, πως κάνουμε κάποιου είδους ''υγειονομικό αντάρτικο''. Καταλήξαμε να βρισκόμαστε μέσα στο camp σε μια συνέλευση περίπου 70+ μεταναστών/στριών από διαφορετικές κοινότητες. Οι αγώνες ενάντια στο lockdown υπέρ της ελευθερίας αλλά και της υγειονομικής πρόσβασης των μεταναστών/στριών, συνεχίστηκαν σε όλη τη διάρκεια (βλ. ενδεικτικά, κείμενο του solidarity with migrants με τίτλο ''ένα πλαίσιο πολιτικής ανάλυσης των εμπειριών παρέμβασης σε camps και πόλη'', ανηρτημένο στο indymedia). Τέλος, μια άλλη μετανάστρια, σε πανεργατική διαδήλωση και έχοντας μαζί της τα τέσσερα παιδιά της, όταν ακούσαμε δακρυγόνα και κρότου λάμψης, και εμείς αφελώς ίσως ανησυχήσαμε για αυτήν, τα καθησύχασε λέγοντας ''είναι όπως στη χώρα μας, αλλά εδώ δεν έχει σφαίρες''.
Θα πρέπει να αναρωτηθούμε τώρα, γιατί πετάξαμε και γιατί πετάμε όλη αυτή την εμπόλεμη, προλεταριακή εμπειρία και γνώση στα σκουπίδια των πολιτικών μας συζητησεων. Γιατί δεν μπορέσαμε να την ακούσουμε και να τη συζητήσουμε, παρ'όλο που πολλά από αυτά ήδη έχουν γραφτεί δημόσια. Ποιό αποικιοκρατικό μπλοκάρισμα της αντίληψης μας εμπόδισε να την επεξεργαστούμε, για να κατανοήσουμε, ξεκινώντας από αυτή την εμπειρία, τον κοινωνικό πόλεμο που βρίσκεται σε εξέλιξη, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, τώρα. Ένα παράδειγμα αυτού του μπλοκαρίσματος, ήταν η συμμετοχή της οικογένειας Σαμπάνη στη διαδήλωση της 17ης Νοέμβρη του 2021, μετά τη δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη σε καταδίωξη από αστυνομικούς με 38 σφαίρες. Είδαμε την οικογένεια και τους φίλους και τις φίλες του Νίκου μόνες, σε απομόνωση από το πολιτικό κίνημα, να κρατάνε ένα πανό που έγραφε ΔΙΚΕΟΣΙΝΗ ΓΙΑ ΤΟ ΝΙΚΟ. Αυτή η κοινωνική και πολιτική απομόνωση, όμως, μπορεί να σπάσει, αν πάρουμε μια πολιτική και υπαρξιακή απόφαση. Κάποια άτομα πήγαμε το Δεκέμβρη του 2021 στον καταυλισμό Ρομά στο Σοφό Ασπρόπυργου. Εκεί ακούσαμε και μάθαμε πολλά πράγματα, όπως ότι, κατά τη διάρκεια του lockdown, ο στρατός και ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας είχανε περικυκλώσει το Σοφό και γενικά, όπως καταλαβαίναμε διαβάζοντας τα δημοσιεύματα, είχαν επιβάλλει ένα είδος ιδιότυπης κατοχής στην βιομηχανική περιοχή της Δυτικής Αττικής όπου ζουν, σε πολύ διαφορετικές βέβαια συνθήκες, ρομά και μπαλαμοί/ες εργαζόμενοι/ες. Ακολούθησαν κάποιες κοινές ανακοινωμένες συζητήσεις και διαδηλώσεις.
Ένα μεγάλο σημείο στροφής της αποτυχίας μας, νομίζω, για μια πολιτική συνάντηση που μπορούσε να γίνει, αλλά δεν έγινε, ήταν ο Ιανουάριος-Φλεβάρης και Μάρτης του 2020. Τότε, σε μια κορύφωση του πολέμου κατά των μεταναστών/στριών του Ελληνικού Κράτους, αναρχικά, αριστερά, αυτόνομα άτομα, αντιφασίστες και αντιφασίστριες βρεθήκαμε, όχι μόνο σε αντιφα-αντιρατσιστικές διαδηλώσεις χιλιάδων ατόμων και σε διαδήλωση, μετά από χρόνια, έξω από το καμπ προσφύγων του Ελαιώνα, αλλά και σε πολύ μαζικές πολιτικές συνελεύσεις. Την ίδια ώρα, φαντάροι στον Έβρο και τη Χίο δημοσιοποιήσαν στο blog του Δικτύου Σπάρτακος την Άρνησή τους να καταστείλουν μετανάστες/στριες. Ακολούθησε η πανελλαδική αντιφασιστική κινητοποίηση στη Λέσβο, και, την ίδια στιγμή, το lockdown του Μάρτη, και τότε ουσιαστικά, αυτό το νέο δυναμικό που συναντήθηκε κατακερματίστηκε, με εξαίρεση κάποιες πολιτικές ομάδες που γεννήθηκαν από αυτή τη διαδικασία, όπως το solidarity with migrants.
Το ελληνικό κράτος είναι πανούργο και πονηρό, έχει μεγάλη πολιτική και πολεμική εμπειρία, και έχει μια ορισμένη στρατηγική αντίληψη. Και έχει ένα εφοπλιστικό κεφάλαιο που είναι top 3 στον κόσμο (με στοιχεία του 2024), έναν ''δείκτη στρατιωτικοποίησης'' που είναι top 10 στον κόσμο, και μια αστυνομία που είναι ποσοτικά top 2 στην Ευρώπη, αναλογικά με το πληθυσμό. Έχοντας ικανό πολεμικό εξοπλισμό, μια ορισμένη στρατηγική και μια εμπειρία πολεμικής διαχείρισης, πάνω από όλα τα τελευταία χρόνια στη διαχείριση των μεταναστριών αλλά και των κοινωνικών επιπτώσεων των ''μνημονιακών πολιτικών'' της καπιταλιστικής-ταξικής επίθεσης, το ελληνικό κράτος και οι κοινωνικοί του σύμμαχοι γενικεύουν τώρα τα συμπεράσματα και τις εφαρμογές του στρατιωτικοποιημένου ελέγχου σε όλο το πολυεθνικό πληθυσμό, χτίζουν μια μεθοδευμένη εθνοπατριαρχική και ταξική ενότητα στο εσωτερικό, και εξαπολύουν τον κοινωνικό και τον διακρατικό πόλεμο, διατηρώντας μια ιδιαίτερη γεωπολιτική θέση μέσα στο αυτοκρατορικό κεφαλαιοκρατικό σύστημα και τις νεοαποικιακές-ρατσιστικές δομές διαχωρισμού.
Μέσα στο 2020, το ελληνικό Κράτος πέρασε γρήγορα από τον αντιμεταναστευτικό πόλεμο στον Έβρο και τα νησιά του Αιγαίου, στον πόλεμο κατά του ''αόρατου ιού'', που αύξησε την καταπίεση/εκμετάλλευση των κατώτερων κοινωνικών και ταξικών στρωμάτων της ελλαδικής κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένων των μεταναστών/στριών και των Ρομά. Και ενώ κάποια άτομα και ομάδες, κατανοήσαμε τότε τον Εχθρό στον κοινωνικό πόλεμο, πολύ πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΝΔ, δηλαδή, το Ελληνικό Κράτος και τους συμμάχους του, δεν κατανοήσαμε, και πολύ περισσότερο δεν προσπαθήσαμε να συναντηθούμε πραγματικά με τους/ες κατάλληλους/ες Φίλους/ες. Κάποια άτομα και ομάδες συνεχίσαμε βέβαια μέσα στο lockdown, μέσα από διαφορετικές δράσεις, άλλες/οι ανέστειλαν την πολιτική τους δραστηριότητα.
Και πάλι όμως, αποτύχαμε να συγκροτήσουμε ένα μπλοκ των φιλικών κοινωνικών δυνάμεων απέναντι στο εχθρικό μπλοκ εξουσίας. Στη κινηματική δημόσια σφαίρα, αυτό που επικράτησε είναι μια αντιπαράθεση των ''υπέρ της υγείας'' με τους ''κατά του lockdown'', η οποία δεν είχε, σε γενικές γραμμές, καμία σχέση με πραγματική αγωνιστική εμπειρία των πιο καταπιεσμένων υποκειμένων της ελλαδικής κοινωνίας, ενώ αυτοί οι αγώνες, σε πείσμα όσων επιμένουν να τους αγνοούν πνιγμένοι μέσα στο μικρόκοσμό τους, ναι, υπήρξαν. Αν η εμπειρία αυτή έμπαινε στο επίκεντρο, ίσως συνειδητοποιούσαμε ότι οι αντιlockdown αγώνες υπέρ της ελευθερίας και της υγείας, ήταν αυτό που έδειχνε η ανάγκη και η επιθυμία των πιο καταπιεσμένων. Γύρω από αυτή την εμπειρία, λοιπόν, και άλλες ανάλογες εμπειρίες, θα μπορούσε να εξαχθεί μια τακτική και στρατηγική ώστε να διεξαχθεί από τη μεριά των καταπιεσμένων ο κοινωνικός πόλεμος εν μέσω πανδημίας.
Ποιές είναι όμως οι φίλιες κοινωνικές δυνάμεις στον κοινωνικό πόλεμο; Aν δεν μπορούμε εμείς να τις προσδιορίσουμε, η ελληνική αστυνομία ίσως μπορεί. Σε ένα εκπαιδευτικό σεμινάριο ΔΙΑΣ-ΟΠΚΕ τον Οκτώβριο του 2020, ως επικίνδυνες κοινωνικές ομάδες θεωρούνται οι μετανάστριες, οι απεργοί/ες, οι φοιτητές/τριες, οι φεμινίστριες, οι χούλιγκανς, οι ρομά. Η αστυνομία καλεί κάποιους εκπροσώπους της κάθε κοινότητας ώστε να πάρει μια ''από τα μέσα'' γνώμη, για το πώς μπορεί να επικοινωνεί και συνομιλεί μαζί τους, και αν δεν μπορεί, να τις καταστέλλει. Σε ένα άλλο πλαίσιο, ένα από τα Σενάρια Διαχείρισης Κρίσης σύμφωνα με το ελληνικό Κράτος, είναι ο αλυσιδωτός συνδυασμός ''πυρκαγιές -εξεγέρσεις σε camps - ταραχές στην πόλη για την ακρίβεια'', τον οποίο εκμεταλλεύεται κάποια τρομοκρατική ομάδα για να επιτεθεί στα συστήματα επικοινωνίας και ηλεκτροδότησης της πρωτεύουσας πόλης. Από όλα τα παραπάνω, ίσως μπορούμε να φανταστούμε ένα γενικό, αλλά αρκετά συγκεκριμένο σχήμα των Εχθρών και των Φίλων μέσα στον κοινωνικό πόλεμο.
Από τον Έβρο στην πανδημία, ακολούθησε η εμπλοκή του ελληνικού Κράτους στην Ουκρανία και στον Ισραήλ-Παλαιστίνη. Ο κοινωνικός πόλεμος μετασχηματίστηκε σε διακρατικό πόλεμο, ενώ πάντα, συμβαίνει και το αντίστροφο, ο διακρατικός πόλεμος βρίσκει τις αντανακλάσεις του στον κοινωνικό πόλεμο. Ας δούμε δύο παραδείγματα: ουκρανοί πρόσφυγες στην Ελλάδα μεταφέρθηκαν με αμάξια του Υπουργείου Μετανάστευσης σε camps, έχοντας την άδεια να παίρνουν φαγητό, όπως ρύζι, από τις αποθήκες των άλλων προσφύγων στα καμπς - είδαμε μια τέτοια περίπτωση στο Σχιστό. Αφγανοί πρόσφυγες έκαναν την εξής αντιπολεμική τοποθέτηση: από τη μία, καταλαβαίνουμε τους πρόσφυγες/ισσες από την Ουκρανοί, γιατί αυτοί/ες είναι ''νέοι/ες'' στον πόλεμο, εμείς είμαστε 40 χρόνια, οπότε πρέπει να λάβουν, πράγματι, έκτακτη προστασία. Από την άλλη, γιατί να γίνεται αυτή η άδικη, ρατσιστική διάκριση υπέρ των ουκρανών σε βάρος των αφγανών και άλλων προσφύγων;
Αυτή ήταν, κατά τη γνώμη μου, η εμπειρία και η αφετηρία μιας πραγματικής αντιπολεμικής-διεθνιστικής τοποθέτησης. Για την Παλαιστίνη, λίγες μέρες μετά την 7η Οκτώβρη και την αρχή της πολεμικής κλιμάκωσης, έγινε διαδήλωση Παλαιστινίων και άλλων αραβόφωνων ατόμων στο camp της Σάμου, συλλήψεις και ξύλο από την αστυνομία ατόμων. Τις επόμενες μέρες, μια ολόκληρη αντιαραβική αστυνομική επιχείρηση μπήκε σε λειτουργία σε ελληνικό έδαφος: ειδικός έλεγχος και παρακολούθηση παλαιστινίων και αραβόφωνων στα καμπς και στην Αθήνα, σιωπηλές εξώσεις παλαιστινίων από την ελληνική αστυνομία από εγκαταλελειμμένα σπίτια σε γειτονιές του κέντρου της Αθήνας, συλλήψεις σε διαδηλώσεις και, κάποιες φορές, ποινικοποίηση των παλαιστινιακών συμβόλων, κ.α.
Αφγανοί/ες/α, ουκρανοί/ες/α, παλαιστίνιοι/ες/α, βρίσκονται και εργάζονται χρόνια στην Αθήνα. Όταν λέμε ότι πρέπει να μπλοκάρουμε την πολεμική μηχανή του ελληνικού κράτους και των συμμάχων του, δεν αρκεί να κατονομάζουμε τον εχθρό - πρέπει να κατονομάζουμε και το φίλο, οικοδομώντας μια κοινότητα μαζί του. Κανένα αντιπολεμικό-διεθνιστικό κίνημα δεν μπορεί να υπάρξει πραγματικά, αν δεν συμπράξει μαζί τους. Και καμία πραγματική αντιπολεμική γραμμή δεν μπορεί να υπάρξει, αν δεν φτιαχτεί ιστορικά μιας νέα Διεθνής, που θα υπερβαίνει την εθνοκεντρική μονομέρεια, ξεκινώντας από πραγματικής εμπόλεμες εμπειρίες και φτάνοντας στο πραγματικό ζήτημα του μπλοκαρίσματος της πολεμικής μηχανής. Όχι, δεν μπορεί η κάθε πολιτική γκρούπα να ισχυρίζεται ότι έχει ''την'' αντιπολεμική γραμμή, χωρίς να τείνει στο να φτιάξει μια νέα Διεθνή.
Αν έπρεπε σήμερα να ορίσουμε αυτό το στόχο μιας νέας Διεθνούς, αυτή νομίζω ότι δεν θα έμοιαζε με μια παρατακτική σύνδεση ομάδων προερχόμενων από επιμέρους έθνη, αλλά, αντίθετα, με τη συγκρότηση πολυεθνικών προλεταριακών κουίρ κοινοτήτων αγώνα, δικτύων, οργανώσεων, αρχικά στα μέρη που ζούμε, και στη συνέχεια διεθνώς- σήμερα, κάτι τέτοιο είναι πιο εφικτό παρά ποτέ. Ανάμεσα στον minimum στόχο της πάλης μέσα στη καθημερινότητα, και τον maximum στόχο της κοινωνικής διαθεματικής επανάστασης απέναντι σε όλα τα συστήματα καταπίεσης, που οργανώνονται ιεραρχικά σήμερα από το κράτος και το κεφάλαιο, ίσως μπορούμε να φανταστούμε έναν ενδιάμεσο στόχο, και να τον κάνουμε συγκεκριμένα εικόνα: ένα τέτοιο, πολυεθνικό, προλεταριακό, φεμινιστικό κουίρ μπλοκ που αποτελείται από άτομα, δίκτυα, ομάδες, συλλογικότητες, οργανώσεις, που κάνει πράξη την ισοτιμία, την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια των καταπιεσμένων - ας το φανταστούμε για λίγο να κυκλοφορεί ένα τέτοιο μπλοκ στους δρόμους, να ζει, να αμύνεται, να μάχεται, να συγκροτεί την συλλογική του δύναμη.
Ένα παρόμοιο μπλοκ το είδαμε για λίγο στα πανό δεκάδων μεταναστριών από camps (Σχιστό, Ριτσώνα, Ελαιώνας, Μαλακάσα) στη φεμινιστική διαδήλωση της 8ης Μάρτη πριν λίγα χρόνια στην Αθήνα, το 2022. Aλληλέγγυα άτομα διευκόλυναν τη μεταφορά από τα καμπς στην Αθήνα με αυτοκίνητα (video από τη σελίδα του solidarity with migrants).
Αν ένας τέτοιος στόχος φαντάζει στρατηγικά ακατόρθωτος, είναι σίγουρα ένας μεταβατικός στόχος, πολύ πιο άμεσα αντιληπτός από τα μεγάλα λόγια που συχνά λέμε, που πρέπει να τεθεί μέσα σε μια συγκεκριμένη γεωγραφία του πολέμου.
Αυτή τη γεωγραφία του πολέμου σε ελλαδικό έδαφος μπορούμε να τη χαρτογραφήσουμε ξεκινώντας από την Ελλάδα προς τα Βαλκάνια και κυρίως προς την Ανατολική Μεσόγειο, την Μέση Ανατολή και την Αφρική, και επιστρέφοντας πίσω, στη Κρήτη και στον Έβρο, και πηγαίνοντας από τη Λέσβο, τη Χίο, τη Κω, τη Λέρο και τη Σάμο μέχρι την Κόρινθο, την Μανωλάδα, την Αθήνα, τη Θήβα και τη Θεσσαλία. Ένα ολόκληρο σύστημα αυτοκρατορικών πολέμων, στρατιωτικών βάσεων, ρατσιστικών συνόρων, στρατοπέδων συγκέντρωσης, κέντρων κράτησης, αστυνομικών τμημάτων και χώρων παρανομοποιημένης, άτυπης και τυπικής εργασιακής εκμετάλλευσης εκτείνεται, αποτελώντας μια στρατηγικής σημασίας εθνορατσιστική - ταξική υποδομή του ελληνικού κράτους στον κοινωνικό πόλεμο. Κάποιες επίσης στρατηγικής σημασίας πολυεθνικές ελληνικές επιχειρήσεις, όπως η ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ, η ΙΝΤΡΑCOM, η ΤΕΡΝΑ, παίζουν κομβικό ρόλο στο σύστημα αυτό, όχι μόνο στο λόμπι της ενέργειας και των κατασκευών, που οι περισσότεροι/ες λίγο πολύ γνωρίζουμε - αλλά και επεκτείνοντας-θωρακίζοντας τους ρατσιστικούς φράχτες στα σύνορα, φτιάχνοντας νέα, υπερσύγχρονα camps στρατοπέδευσης και ελέγχου προσφύγων, διαχέοντας την υψηλή τεχνολογία τους στο στρατιωτικοβιομηχανικό ρατσιστικό-εργοδοτικό σύμπλεγμα (βλ. ενδεικτικά το κείμενο του solidarity with migrants, Greek Business και Στρατόπεδα Συγκέντρωσης, δημοσίευση indymedia).
Πιο κοντά μας, γύρω από την Αθήνα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων ή ''κλειστά ελεγχόμενα κέντρα'' του Σχιστού, της Ριτσώνας, της Μαλακάσας, της Θήβας, βρίσκονται σε στρατηγικές τοποθεσίες, κοντά σε λιμάνια (Σχιστό), χωράφια και βιομηχανίες (Ριτσώνα, Θήβα, Μαλακάσα), αποκρυσταλλώνοντας υλικά τη πραγματική σχέση πολέμου και εργασίας των μεταναστών/στριών όπως οργανώνεται από το ελληνικό Κράτος. Και ανάμεσα στο πολυεθνικό προλεταριακό κέντρο της Αθήνας, από τα κάτω Πατήσια και τη Βικτώρια, (όπου διατηρούνται ακόμα, ευτυχώς, κινηματικές καταλήψεις και αντιρατσιστικά στέκια, και φυσικά, συνεργατικοί, καλλιτεχνικοί και άλλοι χώροι με ανθρώπους από διαφορετικές χώρες, πρόσφυγες και μη) μέχρι την Ομόνοια, τον Ασπρόπυργο, το Θριάσιο πεδίο συνολικά, το λιμάνι του Πειραιά και τα ναυπηγεία του Σκαραμαγκά, απλώνεται μια τεράστια εμπορική και βιομηχανική ζώνη, στην οποία παίζονται και θα παιχτούν τα μελλοντικά σχέδια καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης της Ελλάδας ως παγκόσμιου κόμβου εμπορευματικών και επενδυτικών σχεδίων (βλ. το κείμενο της εργατικής συν-έρευνας του solidarity with migrants)
Ορίστε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Μια μεγάλη ελληνική επιχείρηση, άγνωστη στο ευρύ κοινό (θα δημοσιευτεί κείμενο σχετικά τις επόμενες μέρες), βρίσκεται στην περιοχή της Μάνδρας-Ασπρόπυργου, και απασχολεί πάνω από 500 εργαζόμενους/ες, μεταξύ των οποίων μετανάστες/στριες από τρία προσφυγικά καμπς. Στα τέλη Ιανουαρίου 2024, 50-60 μετανάστες/στριες εργάτες/τριες μπλόκαραν το ιδιωτικό λεωφορείο που τους μετέφερε από το καμπ της Ριτσώνας στο χώρο της επιχείρησης για τη νυχτερινή βάρδια, απαιτώντας να πληρωθούν τα δεδουλευμένα τους. Τελικά, μέσα από αυτόν τον εργατικό εκβιασμό, οι περισσότερες/οι κατάφεραν να πληρωθούν - με τίμημα, ωστόσο, κάποιες εκδικητικές απολύσεις ορισμένων μεταναστριών. Η επιχείρηση αυτή συνεργάζεται με 150 μεγάλες άλλες επιχειρήσεις, λειτουργώντας ως logistic center - συσκευάζοντας, φορτώνοντας, μεταφέροντας τα εμπορεύματα από αθέατες, αορατοποιημένες αποθήκες, που εργάζονται μετανάστες/στριες, συνήθως αιτούντες/ουσες άσυλο, προς τα μεγάλα καταστήματα σούπερ μάρκετ, αλυσίδων ρουχισμού κ.α, που κατά τα άλλα διατηρούν περίοπτες λευκές, αστραφτερές προσόψεις ''συμπεριληπτικότητας''. Όταν ένα μέρος του ελληνικού κινήματος έκανε απλά την αφήγηση ''παλιά ο ελληνικός καπιταλισμός χρειαζόταν πολλά εργατικά χέρια, τώρα δεν τα χρειάζεται τόσο, άρα πόλεμος, πνιγμοί και κάμπς'', δεν μπορούσε μάλλον να υποψιαστεί ότι, καθώς αγόραζε κάτι από το σούπερμαρκετ, το εμπόρευμα αυτό το είχε επεξεργαστεί κάποιο άτομο χωρίς χαρτιά, αρκετά χιλιόμετρα μακριά. Με δικαιολογημένο θυμό, αυτό επεσήμανε ένας τέτοιος εργάτης σε μια αντιρατσιστική εκδήλωση που έγινε πριν περίπου ένα χρόνο.
Οι διακρατικές συμφωνίες εισαγωγής χιλιάδων μεταναστών/στριών εργαζομένων από το ελληνικό κράτος για τα επόμενα χρόνια, και η ανοδική τάση πολυεθνικών προλεταριακών αγώνων σε επιχειρήσεις όπως το περιστατικό με την επιχείρηση στον Ασπρόπυργο που ανέφερα, και, πιο γνωστά περιστατικά, στην e-food, τη wolt, τη teleperformance (που βρίσκεται τώρα που μιλάμε σε εξέλιξη), συμβαδίζουν με τις αντίστοιχες πλανητικές τάσεις, από την ελλάδα και τη κύπρο μέχρι τη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Πόλεμος και εκμετάλλευση πάνε μαζί, όπως ο φασισμός και η αστική δημοκρατία - όσο περισσότερο η κρίση γίνεται ο κανόνας, δηλαδή, το παγκόσμιο και ελλαδικό κεφαλαιοκρατικό σύστημα εισέρχεται στο ιστορικό στάδιο της αυτοκρατορικής παρακμής, οξύνοντας λυσσασμένα τον κοινωνικό και διακρατικό πόλεμο. Οι ανοδικές κοινωνικές δυνάμεις συγκρούονται με τις κεφαλαιοκρατικές σχέσεις παραγωγής: μπορούμε να ακολουθήσουμε τις πιο ριζοσπαστικές τάσεις των πρώτων, ενάντια στις δεύτερες;
--
Στη συζήτηση που έγινε, τέθηκαν, μεταξύ άλλων, δύο ζητήματα τα οποία θέλω να συγκρατήσω: αυτό της συνάντησης φύλου-φυλής-τάξης, και αυτό της Παλαιστίνης. Το πρώτο ζήτημα της συνάντησης φύλου-φυλής-τάξης, δεν μπορεί να απαντηθεί σύμφωνα με μια τάση που θα ονομάσω ''μεσσιανισμό της Εξέγερσης'': οι συγκυριακές συναντήσεις σε εξεγερσιακές καταστάσεις δεν λύνουν το πρόβλημα αυτής της συνάντησης, που αφορά τη καθημερινότητα, από τη στιγμή που ξυπνάμε μέχρι τη στιγμή που κοιμόμαστε. Μια άλλη τάση, τονίζει περισσότερο τη συλλογική εργασία πάνω στο κοινωνικό υπέδαφος της εξέγερσης: το υπέδαφος αυτό διαφέρει από χώρο σε χώρο και από χρόνο σε χρόνο, για αυτό οι εξεγέρσεις διαφέρουν στην Ελλάδα, στη Χιλή, στη Γαλλία. Χρειαζόμαστε ανοιχτές δομές σταθερών συναντήσεων φύλου-φυλής-τάξης, που θα εντείνουν μια κοινωνική ανασύνθεση,και έπειτα μια πολιτική και πολεμική ανασύνθεση των κοινοτήτων φιλίας και αγώνα απέναντι στους εχθρούς. Η εξέγερση πρέπει λοιπόν να ιστορικοποιηθεί και να τοποθετηθεί μέσα σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό έδαφος, και μέσα στη γεωγραφία και τους ιστορικούς κύκλους του κοινωνικού πολέμου. Έβρος, Lockdown, Ουκρανία, Παλαιστίνη, αποτελούν στρατηγικά σημεία στροφής στον κοινωνικό πόλεμο - νέες έχθρες θα αναδυθούν, νέες φιλίες θα οδηγηθούν στην κατεύθυνση αναδόμησης των μπλοκ και των συμμαχιών του κοινωνικού πολέμου σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο.
Η άρνηση στο ελληνικό πολιτικό κίνημα, αλλά και σε άλλες χώρες, να συζητήσουμε συγκεκριμένα για την Παλαιστίνη από τη σκοπιά της συνάρθρωσης φύλου, τάξης, φυλής (ρατσισμός και αποικιοκρατία) στον κοινωνικό πόλεμο, τσεκάροντας τη θέση και τα προνόμια με βάση τα οποία μιλάμε μπροστά σε έναν εξελισσόμενο γενοκτονικό πόλεμο με ακραίες επιπτώσεις, αποτελεί σύμπτωμα της πολιτικής κατάρρευσης του ελληνικού κινήματος σε συνθήκες όξυνσης του κοινωνικού και διακρατικού πολέμου.
Τί θα μπορούσαμε προσωρινά να προτείνουμε για ένα αντιπολεμικό-διεθνιστικό κίνημα; Δεν είναι ανάγκη να κάνουμε όλοι/ες τα ίδια - το κάθε άτομο μπορεί να βρει το τρόπο της δικής του συμβολής σε διαφορετικά πεδία, τα οποία μπορεί να συγκλίνουν.
1. Μια γειωμένη κοινωνική και πολιτική εμπλοκή στην παραπάνω συγκεκριμένη γεωγραφία του πολέμου του τόπου που ζούμε.
2.Τη πρακτική, καθημερινή και βιωμένη συγκρότηση ενός πολυεθνικού, προλεταριακού, φεμινιστικού-κουίρ ιστορικού μπλοκ των καταπιεσμένων, που θα ασκεί τη συλλογική του δύναμη πάνω στο εχθρικό μπλοκ εξουσίας, δρώντας ως αυτόνομος πολιτικός παράγοντας που διαπραγματεύεται μόνο όταν και επειδή δεν ελέγχεται.
3. Τη διεξαγωγή, έτσι του κοινωνικού πολέμου από τη μεριά των καταπιεσμένων, δηλαδή, την διαίρεση της κοινωνίας σε φίλους και εχθρούς και την κοινωνικοποίηση ενός πολέμου απόσχισης των καταπιεσμένων, ξεκινώντας από τη στρατηγική άμυνα της κοινωνικής αλληλεγγύης, περνώντας στην ανατροπή της ισορροπίας των δυνάμεων με κοινωνικούς αγώνες και εξεγέρσεις, και καταλήγοντας στη στρατηγική αντεπίθεση.
4. Μια σαφή στοχοποίηση του εχθρού - του κυρίαρχου μπλοκ εξουσίας στον ελλαδικό χώρο, του ελληνικού κράτους και των συμμάχων του.
5. Τη συγκρότηση μιας νέας Διεθνούς, που ξεκινάει από το εδώ και το τώρα των πραγματικών σχέσεων, γενικεύοντας σε ένα αντιπολεμικό-διεθνιστικό κίνημα που θα έχει στόχο το μπλοκάρισμα της ελληνικής και καπιταλιστικής πολεμικής μηχανής - ακριβώς επειδή θα χτίζει μια άλλη μορφή της κοινής ζωής.
6. Και έτσι, μια υλιστική-κοινωνική αντιστροφή της ''στρατηγικής της Ανατολικής Μεσογείου'' του Ελληνικού Κράτους, μια ανταγωνιστική δηλαδή αντιστροφή του περίφημου άξονα Ελλάδας-Τουρκίας-Ισραήλ-Αιγύπτου-Κύπρου.
Μέσα στον κοινωνικό πόλεμο, προς μια νέα μορφή της κοινής ζωής, γίνονται και όμορφα
πράγματα. Αρκεί να θέλουμε να τα δούμε. Από μια ορισμένη γωνία αντίληψης, και με μια ορισμένη μεθοδολογία αγώνα, αυτό είναι, τελικά, εφικτό.
Τέλος, από τη μεριά μου καλώ σε στήριξη των πρωτοβουλιών υλικής αλληλεγγύης στη Γάζα, στο αντιρατσιστικό δίκτυο που έχει φτιαχτεί σε επίπεδο γειτονιάς και τώρα οργανώνει δράσεις ενάντια στις επιχειρήσεις σκούπα, και γενικότερα στις δράσεις που συμμετέχει το solidarity with migrants.
γιάννης ε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου