Συντρόφια από Ισραήλ και Παλαιστίνη: Η Παλαιστινιακή αντίσταση και οι κοινοί διεθνιστικοί αγώνες (εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη, 2021)

 

Το ηχητικό αρχείο της εκδήλωσης που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 24 Ιουνίου 2021 από την Διεθνιστική Κίνηση Antiwar, στο αίθριο του Πολυτεχνείου Α.Π.Θ. και τοποθετήθηκαν αγωνιστές από την Παλαιστίνη και το Ισραήλ. Η εκδήλωση αναμεταδόθηκε ζωντανά στο ελεύθερο κοινωνικό ραδιόφωνο 1431ΑΜ.

https://www.1431am.org/audio/recorded-events/2021/06/26/i-palaistiniaki-antistasi-kai-oi-koinoi-diethnistikoi-agones/?fbclid=IwAR2OUQ0zAYyN5RRuCAlWVBRMTSIG6s_yuLuXLU7zpITqYRUzlwt72-3h-_U

Τοποθετήσεις και μαρτυρίες από Ισραήλ και Παλαιστίνη (εκδήλωση δ.κ. antiwar Ιούνιος 2021-απομαγνητοφώνηση)

 

Τοποθέτηση συντρόφου από Ισραήλ 

 

"Ευχαριστώ που με καλέσατε. Θα ήθελα να μιλήσω λίγο για την ιδεολογία και την πολιτική της ισραηλινής πλευράς και κατόπιν να σχολιάσω την υπάρχουσα κατάσταση. Κάποιοι μπορεί να γνωρίζετε αυτά που θα πω αλλά δείξτε λίγη υπομονή. Θέλω να επιστρέψω στο 1948, όταν το κράτος του Ισραήλ ιδρύθηκε και εκδίωξε από τα εδάφη της ιστορικής Παλαιστίνης το 80% του Παλαιστινιακού πληθυσμού, γύρω στα 600.000 άτομα. Το επίσημο ισραηλινό αφήγημα είναι ότι δεν εκδιώχθηκαν αλλά ενθαρρύνθηκαν να φύγουν από τους ίδιους τους άραβες ηγέτες τους. Το αφήγημα αυτό ειναι ψευδές. Μπορεί να κράτησε πολύ αλλά καταρρίφθηκε, και μάλιστα καταρρίφθηκε από τους λεγόμενους "νέους ιστοριογράφους/ιστορικούς", ισραηλινούς ιστορικούς δηλαδή στα τέλη του '80 και τις αρχές της δεκαετίας του '90. Οι ιστορικοί αυτοί είχαν πρόσβαση σε αρχεία που μόλις είχαν αποχαρακτηριστεί, αρχεία που περιλάμβαναν αποδείξεις και τεκμήρια εκδιώξεων, σφαγών που αποτελούν αδιάσειστη απόδειξη ότι αυτός είναι ο λόγος που οι Παλαιστίνιοι εκδιώχθηκαν. Οι ιστορικοί αυτοί δεν είχαν ως κίνητρο ότι συνέπασχαν ή συμπαθούσαν τους Παλαιστίνιους. Ένας από αυτούς μάλιστα, ο Benny Morris, θεωρεί ότι η εκδίωξη ήταν απολύτως δικαιολογημένη. Το debate της λεγόμενης "νέας ιστορίας/νέας ιστοριογραφίας", περιστρέφεται γύρω από το αν υπήρχε ή όχι κεντρικό σχέδιο εκδίωξης ή αν επρόκειτο για σποραδικές και αυθόρμητες κινήσεις. Αυτή η συζήτηση και αυτό το ερώτημα είναι λανθασμένα. Το πραγματικό ερώτημα είναι το γιατί το ισραηλινό κράτος αρνείται στους Παλιαστινίους πρόσφυγες να επιστρέψουν.

Ακόμη, λοιπόν, και αν η δουλειά των "νέων ιστορικών" κατέρριψε τον πρώτο ισραηλινό μύθο, ουσιαστικά δεν αποκάλυψε ότι οι λόγοι που δεν επιστρέφουν οι Παλαιστίνιοι αφορούν την πολιτική του ισραηλινού κράτους. Οι δύο πυλώνες αυτής της πολιτικής είναι δύο νόμοι που ψηφίστηκαν το 1950. Ο πρώτος είναι ο λεγόμενος νόμος "περί περιουσίας των απόντων" που επιτρέπει στο ισραηλινό κράτος να αρπάξει τους περιουσιακούς τίτλους των Παλαιστινίων ακόμα και αν αυτοί δεν είναι απόντες. Ο δεύτερος νόμος είναι ο λεγόμενος νόμος της επιστροφής που επιτρέπει σε οποιοδήποτε Εβραίο να μεταναστεύεσει στο Ισραήλ, που δεν ισχύει για Παλαιστίνους που έχουν δραπετεύσει από την Παλαιστίνη και θέλουν να επιστρέψουν. Στον Ισραηλινό πληθυσμό υπάρχει οικουμενή αποδοχή των πυλώνων της πολιτικής αυτής, ίσως το 1% να διαφωνεί.

Μπορεί να υπάρχουν διαφορές μεταξύ δεξιάς και αριστεράς σε συγκεκριμένες πολιτικές αλλά στα συγκεριμένα σημεία της επιστροφής των προσφύγων και της προσπάθειας να επιβάλλεται η εβραϊκή πλειονότητα σε όλες τις περιοχές υπάρχει καθολική αποδοχή. Και αυτοί οι νόμοι δεν μείνανε στο 1948 αλλά η κατάσταση που επέβαλλαν συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Τη στιγμή που μιλάμε, υπάρχει μάλιστα και προτεινόμενος νόμος που επεκτείνει την απαγόρευση ενάντια σε Παλαιστίνιους/ες που παντρεύονται άλλους/ες Παλαιστίνιους/ες να τους φέρουν στο Ισραήλ, και ο νόμος αυτός περιγράφεται από τους ίδιους τους υποστηρικτές τους ως νόμος που θα αποθαρρύνει τους Παλαιστίνιους να μετακινηθούν στο Ισραήλ, ανεξάρτητα από τους λόγους "ασφαλείας" που θα επικαλεστούν για να το δικαιολογήσουν.

Έτσι, ένας μεγάλος προσφυγικός πληθυσμός έχει το στάτους του πρόσφυγα και ζει σε προσφυγικούς καταυλισμούς. Ένας άλλος αριθμός είναι κατ' όνομα πολίτες αλλά έχουν φυσικά λιγότερα δικαιώματα από τους Εβραίους πολίτες. Μία μερίδα Παλαιστινίων βρίσκονται στη Δυτική Όχθη αλλά δεν έχουν δικαίωμα ψήφου και ακόμα μεγαλύτερο περιορισμό στη μετακίνηση και τέλος, οι Παλιστίνιοι της Γάζας έχουν ακόμα αυστηρότερο έλεγχο στη μετακίνηση και ακόμα λιγότερα δικαιώματα, κυρίως ιδιοκτησίας και οικονομικά. Κοντολογίς, οι Ισραηλινοί μπορούν να ταξιδέψουν όπου θέλουν ενώ οι Παλαιστίνιοι οχι, χρειάζονται άδειες, δε μπορούν να μπουν στους εποικισμούς, έχουν πάρα πολλούς επιπλέον περιορισμούς και δε μπορούν να ψηφίσουν για την κυβέρνηση που ορίζει τις ζωές τους. Οι Παλαιστίνιοι της Γάζας δε μπορούν να βγούν από τη Γάζα, υπάρχει αυστηρός έλεγχος στη μεταφορά αγαθών μέσα στη Γάζα με αποτέλεσμα να υπάρχει μια συνεχής κατάσταση υποεπένδυσης (underinvestment) και υποσιτισμού, κατάσταση την οποία δε μπορούν να μεταβάλλουν.

Το σημαντικό εδώ είναι να τονίσουμε ότι τόσο η Δυτική Όχθη όσο και η Γάζα βρίσκονται υπό πλήρη Ισραηλινό έλεγχο και αυτό ειναι μια κατάσταση απαρτχάιντ όπου διάφορες εθνικές ομάδες ρυθμίζονται και κατέχουν ποικίλους βαθμούς δικαιωμάτων και προνομίων από την κατέχουσα δύναμη. Το Ισραήλ προσπαθεί να διατηρήσει μια κατάσταση στην οποία από τη μία θα μπορεί να ισχυρίζεται "ναι, μας ανήκει η Δυτική Όχθη" αλλά από την άλλη δεν είμαστε υπεύθυνοι για τη Δυτική Όχθη. Γιατί αν παραδεχόταν ότι πράγματι έχει προσαρτήσει τη Δυτική Όχθη τότε θα έπρεπε να παραδεχτεί ότι διατηρεί μια πραγματική κατάσταση απαρτχάιντ. Φυσικά η Νότια Αφρική είχε ακολουθήσει την ίδια πολτική από τη μια ελέγχοντας από την άλλη ισχυριζόμενη ότι δε θεωρεί ευατόν υπευθυνη για τις περιοχές των Μαύρων ώστε να μην είναι υπόλγο το Νοτιοαφρικανικό κράτος για το κατεχόμενο κομμάτι του.

Παρόλο που αυτή η κατάσταση έχει πολύ καιρό που είναι έτσι, πολύ πρόσφατα τόσο η Δύση όσο και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων την αναγνώρισαν ως αυτό που είναι . Μόλις πριν λίγα χρόνια το Humans Rights Watch και η ισραηλινή οργάνωση Tselem μίλησαν επιτέλους για απαρτχάιντ στο Ισραήλ. Και όπως και στη Νότια Αφρική, και όσοι/ες θυμούνται αυτόν τον αγώνα θα μπορούν να ταυτιστούν με αυτή την αντίδραση, γεννήθηκε και στο Ισραήλ το κίνημα για άρνηση επενδύσεων, κυρώσεις και μποϊκοτάζ. Και νομίζω ότι το κίνημα αυτό δίνει τη δυνατότητα στο μικρό αριθμό των Ισραηλινών που θέλουν να στηρίξουν τους Παλαιστίνιους να γίνουν μέρος του ευρύτερου παλαιστινιακού κινήματος, πράγμα το οποίο είναι πολύ ελπιδοφόρο."

 

Μαρτυρία παλαιστίνιου μετανάστη στην Ελλάδα, απάντηση στην ερώτηση "πως είναι να μεγαλώνει κανείς στη Γάζα;"

 

"Λοιπόν, εγώ θα πω μόνο την εμπειρία μου ως απάντηση και από εκεί και πέρα θα το καταλάβετε. Εγώ ήρθα το 2006 στην Ελλάδα και το 2008 το καλοκαίρι αποφάσισα να πάω στη Γάζα, έτσι να δω τους γονείς μου. Και πήγα τον Ιούλιο του 2008 και γύρισα το Φεβρουάριο του 2009. Δε μπορούσα να βγω γιατί ήταν κλειστά τα σύνορα και αποκλείστηκα εκεί για ένα εξάμηνο. Για να μπεις σε σειρά για να φύγεις απ΄τη Γάζα πρέπει να δηλώσεις το όνομα σου και όταν δήλωσα το όνομά μου ήταν στο λεωφορείο 107 που όταν ανοίγει το πέρασμα, το ραφάχ, εκεί που φεύγουμε για την Αίγυπτο, περνάνε μόνο 3 λεωφορεία κάθε τρεις μέρες. Ανοίγει δηλαδή κάθε τρεις μέρες και περνάνε 3 λεωφορεία. Φαντάσου δηλαδή πότε θα έρθει η σειρά μου. Κι έτσι, γύρισα μετά από ένα εξάμηνο. Τώρα είχα πλάνο να γυρίσω πίσω μετά από τοσό χρόνια γιατί απο το 2008 δε γύρισα και το σκέφτηκα κάπως άλλα ηταν να κόψω το εισιτήριο και άκουσα ότι έγιναν επεισόδια. Δηλαδή, δε μπορείς να σχεδιάζεις να μπεις και να βγεις.

Και φαντάσου τα πράγματα από μέσα πως είναι. Μιλάω για την προσωπική εμπειρία τώρα. Έκανα μια βίζα για τον πατέρα μου για να έρθει με διάρκεια έξι μήνες αλλά σε αυτούς τους μήνες δεν άνοιξε ποτέ το ραφάχ για να έρθει και έτσι έληξε η βίζα.

Πως είναι να μεγαλώσεις στη Γάζα; Μεγαλώνεις και το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό είναι ότι δεν ξέρεις αν θα φτάσεις στα 20 ή στα 30, απλά ξυπνάς κάθε μέρα και δεν ξέρεις τι θα γίνει στο τέλος ή ποιος θα σκοτωθεί ή ποιος θα φύγει, ποιος θα γυρίσει, είναι όλα τα σενάρια ανοιχτά. Δεν είναι τίποτα σίγουρο εκεί. Επίσης θέλω να τονίσω τώρα για τα τελευταία επεισόδιά στη Γάζα είναι ολόκληρες οικογένειες που εξαφανίστηκαν. Δηλαδή, ολόκληρα σπίτια, ολόκληρες οικογένειες (μιλάμε για άντρα, γυναίκα και τα 5,6,7 παιδιά τους) εξαφανίστηκαν. Μέχρι και που άκουσα μια ιστορία από τους δικούς μου ότι τα αδέρφια μεταξύ τους ή οι συγγενείς αλλάζουν παιδιά. Για να μην εξαφανιστεί τελείως η οικογένεια σε περίπτωση που χτυπήσουν ένα σπίτι ή θα χτυπήσουν πολυκατοικία. Οπότε, ολόκληρες οικογένειες σβήστηκαν από το μητρώο λοιπόν. Αυτά.

Αυτή είναι η εμπειρία μου, έτσι μερικά λόγια για την κατάσταση στη Γάζα. Φαντάσου εκεί είναι πολύ, πάρα πολύ πιο δύσκολα τα πράγματα. Είσαι σε μια μεγάλη φυλακή 2 εκατ. άνθρωποι μέσα σε λίγα τετραγωνικά. Μόνο 360 τ.χλμ. Από αυτά τα 2 εκατ. οι ντόπιοι Γαζαίοι είναι μόνο 400.000, οι υπόλοιποι είναι πρόσφυγες από το '48. Η Γάζα φιλοξενεί 1.5 εκατ. πρόσφυγες. Σε ένα καταυλισμό που είναι 1 τ.χλμ., Ζαμπάλια λέγεται, ζούνε 200.000 άνθρωποι. Εκεί δεν υπάρχουν δρόμοι για αμάξια, είναι δρόμοι, στενά που περνάν μόνο οι άνθρωποι. Η λωρίδα της Γάζας θέλω να πω είναι μόνο μια λωρίδα από την πόλη της Γάζας, που είναι κατεχόμενη απο το 1948."