Δεν υπάρχει νέο αντιπολεμικό κίνημα χωρίς μια νέα Διεθνή - Δεν υπάρχει νέα Διεθνής χωρίς κοινούς αγώνες ντόπιων-μεταναστριών-διεθνιστών

                                                   Δεν υπάρχει νέο αντιπολεμικό κίνημα χωρίς μια νέα Διεθνή

                         Δεν υπάρχει νέα Διεθνής χωρίς κοινούς αγώνες ντόπιων-μεταναστριών-διεθνιστών

 To κείμενο που ακολουθεί εκφράζει την άποψη του γράφοντος, και όχι του blog ή άλλων συλλογικοτήτων.

  ''Θεώρημα: όταν το πάγιο κοινωνικό κεφάλαιο εμφανίζεται ως πυρηνικό κεφάλαιο, τότε η αναπαραγωγή δεν συμβαίνει πλέον ειρηνικά. Δεν είναι ούτε νομιμοποιημένη ούτε ανεκτή. Αυτό το κεφάλαιο πρέπει να καταστραφεί. Η διαλεκτική τελειώνει εδώ. Μένει μόνο  ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε μια καπιταλιστική εξουσία που υπάρχει κάτω από τη σκιά της καταστροφής και στην κοινωνική δύναμη της εργαζόμενης συνεργασίας [...] Ο φόβος πρέπει να είναι τόσο εξαπλωμένος και έντονος, ώστε οι άνθρωποι να μένουν αποσβολωμένοι από αυτόν. Η πυρηνική εξουσία βασανίζει τη ψυχή. Ο πόλεμος έχει γίνει μια λανθάνουσα παρουσία στις αντηχήσεις της πυρηνικής δύναμης, και η ίδια έχει γίνει ένα σταθερό σημείο στον ορίζοντα της συνείδησής μας''

                                                    Antonio Negri, το Πυρηνικό Κράτος 

 

          0. Αναζητώντας το ''υποκείμενο'' και το ''αντικείμενο'' των θεαματικών προτάσεων

  

 Το κείμενο που ακολουθεί, είναι ένα πολιτικό κείμενο, πρακτικά προσανατολισμένο στους κοινούς αγώνες ντόπιων – μεταναστριών. Δεν είναι γεωπολιτική ανάλυση, δεν είναι μόνο ατομική άποψη. Είναι ένα κείμενο ενάντια στη θεαματική κατανάλωση του πολέμου, που επιτρέπει την άμεση μετάβαση από το βομβαρδισμένο Κίεβο στα χαστούκια του Will Smith. Ενάντια σε ένα αντιπολεμικό κίνημα που κινητοποιείται οπουδήποτε αλλού, εκτός από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών/στριών ή ''προσφύγων πολέμου'' στην ίδια του τη χώρα. Eνάντια στην φαντασιακή κατασκευή υποκειμένων του αντιπολεμικού ή του εργατικού κινήματος όπως ''Ο Λαός που σώζει το Λαό'' και ''Ο Λαός που δεν έχει ανάγκη από προστάτες'', φαντασιακή κατασκευή επινοημένη για να συγκαλύψει το τραυματικό σχίσμα μέσα στους λαούς σήμερα και το πραγματικό όριο στην πολυεθνική συνάντηση των θυμάτων του πολέμου και της εκμετάλλευσης.

 

                                             1.      Φιλοπόλεμες θέσεις

 

Υπάρχουν τώρα δύο φιλοπόλεμες θέσεις στην ατμόσφαιρα. Η θέση που υποστηρίζει το ρωσικό επεκτατικό πόλεμο και τη στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία (που φτάνει μέχρι το Κίεβο). Και η θέση που υποστηρίζει την επέκταση του ΝΑΤΟ στην ανατολική Ευρώπη και την αποστολή όπλων στο ουκρανικό Κράτος.

 

                                      2.      Η Ρωσική Εισβολή είναι Τομή

 

Μεταξύ του 2014 και του 2022 το κυρίαρχο ζήτημα στην Ουκρανία ήταν ο εμφύλιος πόλεμος, το τσιμέντωμα των εθνικισμών ανάμεσα στους καταπιεσμένους πληθυσμούς της Ουκρανίας και η επικράτηση της δυτικόφιλης πολιτικής παράταξης,  τον τελευταίο μήνα το κυρίαρχο ζήτημα έγινε η ρωσική εισβολή, που αποτελεί κορύφωση της σύγκρουσης και μετατροπή ενός εμφύλιου, με υβριδικά χαρακτηριστικά (διακρατικοί και μη κρατικοί δρώντες) πολέμου, σε ανοιχτά υβριδικό πόλεμο με στρατιωτική εμπλοκή ενός καπιταλιστικού έθνους-κράτους σε ένα ξένο έδαφος.

Αφού η κρυφά ή ανοιχτά φιλορωσική πλευρά βρήκε διάφορες δικαιολογίες, πριν τη ρωσική εισβολή, για να αποδείξει πως το ενδεχόμενο της ρωσικής εισβολής ήταν κατασκεύασμα των Η.Π.Α– εννοώντας ότι μια τέτοια εισβολή θα ήταν άδικη, και δεν υπήρχε περίπτωση να τη πραγματοποιήσει όντως η Ρωσία – μετά τη ρωσική εισβολή, άλλαξαν τροπάρι. Καθημερινές ανταποκρίσεις από τα πεδία των μαχών, χάρτες, στρατιωτικές αναλύσεις, για να μας πουν (συνήθως όχι ανοιχτά), το εξής απλό: χαίρονται με τον πόλεμο που διεξάγει σε ένα ξένο έδαφος μια καπιταλιστική υπερδύναμη, ο Ρωσικός Καπιταλισμός. 

 

                                           3.      Προτεραιότητες

 

Στην ειδική περίπτωση, κάθε τοποθέτηση πρέπει να ξεκινάει με την καταδίκη του ρωσικού επεκτατισμού. Στη γενική περίπτωση, πρέπει να ξεκινάει α) από το έδαφος στο οποίο βρίσκεται β) από μια αντικειμενική κατανόηση της κατάστασης από την μεροληπτική σκοπιά των στρατηγικών συμφερόντων των καταπιεσμένων.

Η αντικειμενική κατανόηση της κατάστασης από τη μεροληπτική σκοπιά των καταπιεσμένων, περιλαμβάνει τουλάχιστον τα εξής επίπεδα κατανόησης: α) το «υποσύστημα» της κατανόησης των «μικρών μεγεθών» της Ουκρανικής Κοινωνίας β) το μεσοσύστημα των σχέσεων της ουκρανικής και της ρωσικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια[1] γ) το υπερσύστημα της κατανόησης των «μεγάλων μεγεθών» της διακρατικής σύγκρουσης[2] δ) το έδαφος από το οποίο εκφέρεται αυτή η θέση (εντός Ρωσίας, εντός Ελλάδας, εντός Ευρώπης, κ.ο.κ)[3]. Παραπέμπω στα κείμενα των υποσημειώσεων.

 

                    4.      Σύνδεση ειδικής και γενικής περίπτωσης

 

Στην ειδική περιφερειακή περίπτωση, και σε άλλες περιπτώσεις, η Ρωσία είναι η επιτιθέμενη. Στη γενική, πλανητική περίπτωση, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ είναι συγκριτικά μεγαλύτερες και πιο συχνά επιτιθέμενες στρατιωτικές δυνάμεις, με πρωτοβουλία των στρατιωτικών κινήσεων τα τελευταία χρόνια.

Πώς συνδέεται η γενική με την ειδική περίπτωση εδώ; Με την απάντηση στο ερώτημα: δικαιολογείται η ρωσική επίθεση, αν θεωρηθεί «προληπτικός πόλεμος» απέναντι στη νατοική και αμερικανική επίθεση; Η απάντηση είναι όχι, για πολλούς λόγους. Ένας απλός λόγος είναι γιατί το «θέατρο» αυτού του πολέμου και της ρωσικής εισβολής είναι μια ξένη χώρα και ένας πληθυσμός (αντί να πρόκειται για μια κατευθείαν αντιπαράθεση ΗΠΑ-Ρωσίας), ο οποίος δεν ταυτίζεται ολοκληρωτικά με το έθνος κράτος του και έχει δικαίωμα στη ζωή. Μολονότι αυτός ο πληθυσμός έχει ήδη διχαστεί σε έναν πολύχρονο εμφύλιο, η στρατιωτική κλιμάκωση της Ρωσίας έχει αθώα θύματα και καταστρέφει έναν κοινωνικό σχηματισμό, και δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα υπέρ αυτής της στρατιωτικής καταστροφής της ζωής.

Ωστόσο, αυτή η παρατήρηση δεν αναιρεί τον χαρακτηρισμό του ρωσικού πολέμου ως «προληπτικού πολέμου» (preemptive war) με σκοπό τη βίαιη μετατροπή της Ουκρανίας σε ''ρωσόφιλο'' έδαφος. Όπως δεν αναιρεί και τον χαρακτηρισμό της αμερικανικής στρατιωτικής εμπλοκής στην Ουκρανία από το 2014 και γενικά τις τελευταίες δεκαετίες ως «αποτρεπτικού πολέμου», προς αποτροπή της ενίσχυσης της Ρωσίας και της Κίνας (preventive war), με σκοπό την επιβολή ''δυτικόφιλων'' καθεστώτων. Και τα δύο είδη πολέμου, έχουν το εξής χαρακτηριστικό: σχετικοποιούν τις έννοιες της άμυνας και της επίθεσης. Ανάμεσα σε έναν δυτικοκεντρικό καπιταλισμό που όσο περνάει ο χρόνος παρακμάζει και επιτίθεται για να διατηρήσει τις ηγεμονικές θέσεις του, και σε ένα μη δυτικό κεφαλαιοκρατικό στρατόπεδο που όσο περνά ο χρόνος οφείλει να διεκδικήσει επιθετικά καλύτερες ηγεμονικές θέσεις, μπαίνουμε όλο και περισσότερο στην βαθιά επικράτεια ενός ''4ου παγκοσμίου πολέμου'' (μετά το Ψυχρό Πόλεμο), πιο καπιταλιστικού, σφαιρικού και κυνικού από ποτέ. Tόσο ο ''προληπτικός'' όσο και ο ''αποτρεπτικός'' πόλεμος έχουν ταυτόχρονα κοινωνικό, οικονομικό και στρατιωτικό χαρακτήρα. Αφορούν τον βίαιο έλεγχο γεωγραφικών ζωνών που περιλαμβάνουν πληθυσμούς, ενεργειακούς δρόμους, πολιτικές δομές. Προυποθέτουν την ''εσωτερική κοινωνική συνοχή'' των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για να μπορούν να διεξαχθούν.

 

5.      Δίκαιος και Άδικος Πόλεμος, ή αλλιώς, το Zeitgeist εγκατέλειψε τους Κυρίαρχους

Και οι δύο φιλοπόλεμες θέσεις, όπως είναι λογικό, ισχυρίζονται πως ο πόλεμος που υποστηρίζουν είναι δίκαιος πόλεμος. Υπάρχει μια θέση, την οποία ονομάζουμε αναρχο-ιμπεριαλισμό, σύμφωνα με την οποία η πολεμική εμπλοκή του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία είναι δίκαιη, γιατί α) είναι στρατιωτικά αμυντική β) είναι κοινωνικά προοδευτική, γιατί προστατεύει ένα φιλελεύθερο Κράτος απέναντι σε ένα ακροδεξιό ή φασιστικό, το Ρωσικό Κράτος. Η αριστερο-ιμπεριαλιστική θέση, αντίθετα, υποστηρίζει ότι  η ρωσική εισβολή είναι δίκαιη γιατί α) είναι στρατιωτικά αμυντική, με την έννοια της πρόληψης απέναντι στη νατοϊκή περικύκλωση β) είναι κοινωνικο-πολιτικά προοδευτική, εκπροσωπώντας το στρατηγικά δίκαιο αίτημα των μη δυτικών κοινωνιών για έναν λιγότερο αμερικανικό, περισσότερο πολυπολικό κόσμο. 

 Σε σχέση με το α), έχουμε απαντήσει ήδη. 

Σε σχέση με το β) τον κοινωνικο-πολιτικά προοδευτικό χαρακτήρα:

Αρχικά, έχει τεκμηριωθεί επαρκώς ότι το καθεστώς της Ρωσίας είναι εθνικιστικό, διατηρεί φασιστικά τάγματα στο εσωτερικό του, έχει αντιδραστικές θέσεις απέναντι σε μειονότητες, μεγάλη ταξική ανισότητα κ.α. Αυτό το παραδέχονται συχνά και οι υποστηρικτές του. Έχει τεκμηριωθεί, επίσης, ότι οι ηγεσίες των Λαϊκών Δημοκρατιών είναι γεμάτες εθνικιστικά στοιχεία.

Λιγότερο σαφής μοιάζει η περίπτωση του Ουκρανικού Κράτους. Έχει τεκμηριωθεί επαρκώς ότι το καθεστώς Ζελένσκι δεν αποτελεί καν «φιλελεύθερο» καθεστώς (με επίκεντρο τον αναβαθμισμένο κρατικό ρόλο του τάγματος Αζόφ, τις απαγορεύσεις κομμάτων και τις παραβιάσεις δικαιωμάτων των αυτονομημένων μειονοτήτων στα Ανατολικά, των δικαιωμάτων των Ρομά κ.α). Έτσι και αλλιώς, ο φιλελεύθερος χαρακτήρας αναγκαστικά συρρικνώνεται από το 2014 μέχρι το 2022 λόγω της αντικειμενικής εξέλιξης του εμφυλίου και υβριδικού πολέμου-οι φιλελεύθεροι ευρωπαϊστές δεν είναι αυτοί που μπορούν να συγκροτήσουν στρατιωτικά τάγμα, ενώ ο ίδιος ο φιλελευθερισμός πάντα προϋποθέτει ένα ασφαλές διακρατικό περιβάλλον- όταν αυτό παραβιάζεται, βγάζει πολεμικά δόντια. Κάθε καπιταλιστικό Κράτος λοιπόν, μέσα σε έναν πολύχρονο εμφύλιο πόλεμο πρέπει, για την επιβίωσή του, να κινηθεί σε αντιφιλελεύθερη κατεύθυνση εκφασισμού και στρατιωτικοποίησης. Υπό αυτή την έννοια, η τομή του Ουκρανικού Εμφυλίου για την Ευρώπη βρίσκεται στην συνθήκη υβριδικού πολέμου που εισάγει στα σύνορά της-και άλλα ευρωπαϊκά κράτη θα εγκατέλειπαν ''φιλελεύθερες αρχές'', αν βρίσκονταν σε μια τέτοια κατάσταση. Ας δει κανείς την αντιμετώπιση του ''υβριδικού πολέμου κατά των μεταναστών/στριών'' στα ευρωπαϊκά σύνορα.

Έχει επίσης αποδειχθεί,  ότι και το ΝΑΤΟ δεν έχει υπάρξει ποτέ στη ζωή του «αμυντικός μηχανισμός». Κάθε κράτος και κάθε λαός που «θέλει να συμμετάσχει στο ΝΑΤΟ», συμμετέχει συνειδητά (για τους x y λόγους, πχ φόβος της ρωσικής εισβολής), στην μεγαλύτερη πολεμική  διακρατική συνεργασία του πλανήτη. Μάλιστα, το επιχείρημα ότι «αν στείλει το ΝΑΤΟ όπλα στην Ουκρανία» μπορεί να σταματήσει ο πόλεμος, είναι εκτός ιστορικής πραγματικότητας, με ρεαλιστικούς όρους. Στη πραγματικότητα, αυτή η πλευρά δεν έχει καταλάβει ή έχει καταλάβει πολύ καλά ότι προτείνει μια κλιμάκωση του ιμπεριαλιστικού πολέμου, δηλαδή την στρατιωτική επιβολή της ιμπεριαλιστικής «ειρήνης».

Τι επικαλούνται, από εκεί και πέρα, οι δύο πλευρές; Τον φασιστικό χαρακτήρα του εχθρού. Ζητούν με στρατιωτικά επεκτατικό τρόπο να επιβληθεί η «δημοκρατία» ή η «λαϊκή κυριαρχία», ισχυριζόμενες ότι φέρουν το εγελιανό Πνεύμα της Εποχής (ZeitGeist): η ρωσόφιλη και φιλοκινεζική πλευρά, ισχυριζόμενη πως φέρει το Zeitgeist της κοινωνικής και γεωπολιτικής ισότητας στον πλανήτη υπέρ των πλειοψηφικών μη δυτικών χωρών, η φιλοδυτική πλευρά ισχυριζόμενη πως φέρει το Zeitgeist της ανοιχτής και φιλελεύθερης κοινωνίας των δικαιωμάτων[4].  

Σε ένα μεγάλο μέρος της κλασικής κομμουνιστικής αντίληψης του δίκαιου πολέμου, το Zeitgeist στο εσωτερικό μιας κοινωνίας και σε διεθνές επίπεδο συνέπιπταν. Έτσι δικαιολογούνταν οι αντιαποικιακοί εθνικοί πόλεμοι απέναντι στους δυτικούς αποικιοκράτες ιμπεριαλιστές, επειδή ήταν κοινωνικά και πολιτικά προοδευτικοί σε εσωτερικό εθνικό επίπεδο. Έτσι δικαιολογούνταν οι πόλεμοι της «αυτοδιάθεσης των εθνών». Βέβαια, υπήρχαν πολλές ενδιάμεσες, «γκρίζες» περιπτώσεις, ημιαποικιών και άλλες. Η Ρωσία στη προκειμένη περίπτωση δεν είναι μία από αυτές, αντίθετα, αποτελεί καπιταλιστική υπερδύναμη, όσο και αν γενικά απειλείται.

Σήμερα, αυτό το ZeitGeist των εθνικών πολέμων ως εμπόλεμη πρόοδος, σε εσωτερικό και διεθνές επίπεδο, έχει ατονήσει. Η Ρωσία και η Κίνα επικαλούνται τον πλανητικά προοδευτικό τους ρόλο σε πλήρη αδιαφορία και αντίστιξη με το εσωτερικό κοινωνικο-πολιτικό status τους, για το οποίο η Τρίτη Πολιτική Θεωρία του Dugin ισχυρίζεται ότι πρέπει να χαίρει διεθνούς εκτίμησης και εθνοπολιτισμικής αναγνώρισης ανεξάρτητα από το αξιακό κοινωνικό και πολιτικό του περιεχόμενο.

Από την άλλη μεριά, η Δύση επικαλείται το εσωτερικό κοινωνικο-πολιτικό της status των δικαιωμάτων ως προοδευτικό, σε πλήρη αδιαφορία ή και αντίστιξη με τον πλανητικό της ρόλο, με την ιστορία της δυτικής αποικιοκρατίας και γεωπολιτικής κυριαρχίας, που είναι ο βασικός εγκληματίας στην ιστορία της ανθρωπότητας, μαζί με τον (πάλι, δυτικό) ναζισμό (πολύ πάνω από τον τρίτο ή τον τέταρτο στη σειρά).

                                              6.      Το Zeitgeist των Πλεοναζόντων Πληθυσμών:

Λιποταξία, Μετανάστευση, Αντιπολεμική Άρνηση, Πολυεθνική Κατάφαση

Το Zeitgeist εγκαταλείπει τις παγκόσμιες καπιταλιστικές δυνάμεις. Άλλες πρεσβεύουν το εσωτερικά «προοδευτικό», άλλες το διεθνώς «προοδευτικό». Εκτός από το γεγονός ότι οι μεγάλες καπιταλιστικές δυνάμεις είναι ανακόλουθες προς τους ίδιους τους ισχυρισμούς τους, η ίδια αυτή διάζευξη ανάμεσα στο εσωτερικό πεδίο και το διεθνές πεδίο δείχνει πως καμία από τις υπερδυνάμεις δεν πρεσβεύει το κοσμο-ιστορικά προοδευτικό. Και η μεταξύ τους διακρατική πολεμική κλιμάκωση και σύγκρουση είναι αδιέξοδη. Καταλήγει πάντα είτε στον κίνδυνο του πυρηνικού ολοκαυτώματος, είτε στην ένοπλη διαπραγμάτευση και την αυτοκρατορική διακυβέρνηση-εκμετάλλευση. Οι μεγάλες δυνάμεις γνωρίζουν πολύ καλά, πως το σύνθημα κάποιων μονομερώς υπέρ των ΗΠΑ «να ηττηθεί ο ρωσικός ιμπεριαλισμός» και κάποιων άλλων «να ηττηθεί ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός» από τη Ρωσία, δεν σημαίνουν στην ουσία τίποτα. Είναι αδύνατο να ηττηθεί μονομερώς από το ρωσικό στρατό ο αμερικανικός στρατός, όπως και το αντίστροφο. Αυτό που μπορεί να γίνει, είναι μάλλον δύο πράγματα: να ανατραπούν οι υπάρχουσες κυβερνήσεις, με ένα συνδυασμό εξωτερικής πίεσης-εσωτερικές αναταραχής, πολιτικού κατακερματισμού β) να τη πληρώσουμε εμείς, είτε ως υποψήφιοι στόχοι κάποιας οβίδας δίπλα από κάποια στρατιωτική βάση και κάποιου στρατιωτικού σχεδίου απόσχισης και κατοχής εδαφών, είτε επειδή θα πεινάσουμε μέσα σε αυτή τη νέα οικονομική και γεωπολιτική κρίση, είτε επειδή θα καούμε από κάποιο πυρηνικό «ατύχημα». 

 Πιo πιθανό είναι η ρωσική και η αμερικανική πολιτική να ηττηθούν από εξεγέρσεις και κοινωνικές πιέσεις στο εσωτερικό τους, σε συνδυασμό με εξωτερικές πιέσεις, παρά από τη συμπλοκή των στρατών τους.

Το Zeitgeist, το αντικειμενικά και υποκειμενικά προοδευτικό κοινωνικό περιεχόμενο, το φέρουν σήμερα οι «πλεονάζοντες πληθυσμοί», από τη σκοπιά των μορφών καταπίεσής τους και την ανάγκη απελευθέρωσης από αυτές. Ντόπιες, ντόπιοι, μετανάστριες-ες και διεθνίστριες-ες που δεν χώρεσαν, μεταξύ ΗΠΑ και Ταλιμπάν, στο Αφγανιστάν, αυτοί και αυτές που δεν χώρεσαν στις συμφωνίες Ελλάδας-Τουρκίας, Ισραήλ-Παλαιστινιακής Αρχής, στις συμφωνίες της Λιβύης, του Ιράκ, του Λιβάνου, που δεν χώρεσαν, δεν χωράνε και δεν θα χωρέσουν στις συμπληγάδες των μεγάλων δυνάμεων. Μία είναι η επιλογή των καταπιεσμένων σε αυτόν τον πόλεμο, που δεν θέλουν να δώσουν τη ζωή τους για καμιά από τις δύο μεριές: λιποταξία, μετανάστευση, αντιπολεμική αντίσταση απέναντι στη ρωσική εισβολή και απέναντι στον νατοϊκό-ευρωατλαντικό σχηματισμό (ο οποίος, αυτή την ώρα που γράφονται αυτές, έχει πολεμικά μέτωπα ανοιχτά σε άλλες περιοχές του πλανήτη, όπως στην Υεμένη και τη Σομαλία).

 

7.      O Eχθρός βρίσκεται στην ίδια μας τη χώρα: αναγκαίο, αλλά δεν αρκεί

 

Η παλιά θέση του αντιπολεμικού ριζοσπαστικού κινήματος, που ξεκινούσε από το έδαφος στο οποίο βρισκόταν για να αρνηθεί τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενάντια στη συμμετοχή του δικού του έθνους-κράτους σε αυτόν, ήταν και είναι σωστή. Σήμερα, όμως, δεν αρκεί. Το εθνικό πεδίο σήμερα, δηλαδή ο εθνοκεντρισμός (στη μία ή την άλλη, θετική ή κριτική μορφή) δεν αποτελούν τον προνομιακό τόπο της αλήθειας, πολύ περισσότερο από τον 19^ο και 20^ο αιώνα. Και τότε, όμως, αναρχικές/οι και κομμουνίστριες/ες βρίσκονταν σε μία ή πολλές Διεθνείς, που είχαν πραγματική σχέση με μαζικούς αγώνες σε πολλές χώρες.

Σήμερα, η μετανάστευση είναι ένα πεδίο που επιτρέπει την από κοντά επαφή καταπιεσμένων από πολλές διαφορετικές χώρες. To δρόμο τον δείχνει ο τωρινός ερχομός των Ουκρανών προσφύγων και η αναπόφευκτη σύγκρισή τους μεταξύ των μεταναστευτικών-προσφυγικών κοινοτήτων που βρίσκονται στην Ελλάδα ήδη. Η μετανάστευση αποτελεί την υλική βάση γενίκευσης μιας νέας διεθνιστικής-αντιπολεμικής στρατηγικής. Η μετανάστευση που περιλαμβάνει Ουκρανές/ους, Παλαιστίνιους/ες, Κούρδους/ισσες, Σύριες/ους, Αφγανές/ους, Σομαλές/ους, υπό τον όρο ότι μπορούν να σκεφτούν πολιτικά-πολεμικά στην κατεύθυνση της συγκεριμένης πολυεθνικής καθολικότητας, που αυτή η σύνθεση ήδη φέρει. Μια απλή κοινή συζήτηση, με μια τέτοια πολυεθνική σύνθεση, μπορεί να διαλύσει πολλές από τις αερολογίες που ακούγονται τον τελευταίο μήνα, και να θέσει το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις, με τις πραγματικές του αντιφάσεις.

Ας το διατυπώσουμε καλύτερα με έναν αφορισμό: Καμία εμπιστοσύνη στις θεαματικές διατυπώσεις για τον πόλεμο που δεν επιδιώκουν τη πραγματική επαφή και τον κοινό αγώνα με πρόσφυγες πολέμου.

Στην Ελλάδα, οφείλουμε να ξεκινήσουμε από την πολεμική δραστηριότητα του ίδιου του ελληνικού Κράτους, στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική, τα Βαλκάνια και την Ανατολή Ευρώπη, από τη Σαουδική Αραβία μέχρι το Σαχέλ. Αλλά ήδη τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστριών μας θέτουν εδώ το πρόβλημα του συγκεκριμένου διεθνισμού, του πλανήτη πέρα από την Ελλάδα.

                           8.      Δεν υπάρχει Αντιπολεμικό Κίνημα χωρίς μια πραγματική νέα Διεθνή

 

Κάθε άτομο ή ομάδα, στο έδαφος που βρίσκεται, θα πρέπει να δουλέψει την άρνηση των εθνικιστικών-κρατικών επιχειρήσεων, και την οικοδόμηση μιας πολυεθνικής κοινωνικής σύνθεσης. Μόνο αυτή η κοινωνική ανασύνθεση μπορεί να παραγάγει γενική αλλά και συγκεκριμένη στρατηγική, άρα και αντιπολεμική στάση και αντιπολεμική πράξη.

Σήμερα δεν υπάρχει ουσιαστικό αντιπολεμικό κίνημα και δεν υπάρχει στρατηγική απελευθέρωσης. Ακόμα χτίζεται. Δεν υπάρχει πραγματική Διεθνής χωρίς στρατηγική και τακτική. Δεν υπάρχει στρατηγική και τακτική χωρίς Τρίτο Πόλο, πέρα από την ιμπεριαλιστική και την ενδοκαπιταλιστική αντιπαράθεση.

 

                          9.      Κωδικοποιώντας, με αντίστροφη ιεράρχηση:

 

Κοινοί αγώνες και σχεδιασμός ντόπιων-μεταναστριών-διεθνιστών/στριών

Έξω τα ρωσικά στρατεύματα από την Ουκρανία

         Μπλοκάρισμα της συμμετοχής του ελληνικού Κράτους και του ΝΑΤΟ στους πολέμους

                     Ενάντια στην υποχρεωτική στράτευση και κάθε εθνικισμό-μιλιταρισμό

 

Γιάννης Τ.

 

---

[1] . Για το α) και το β), βλ. εδώ https://ourbabadoesntsayfairytales.wordpress.com/2022/03/01/%ce%bb%ce%af%ce%b3%ce%b1-%ce%bb%cf%8c%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%8e%cf%83%cf%84%ce%b5-%ce%bd%ce%b1-%ce%bc%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b5%ce%b9-%ce%ba%ce%ac%cf%84%ce%b9-%ce%b1%cf%80-%cf%8c%ce%bb%ce%b1-%ce%b1/  

[2] .Για το  γ), βλ. ενδεικτικά https://alterthess.gr/manifesto-kata-toy-polemoy/ 

[3] .Για το δ), βλ. https://antiwarproject.blogspot.com/2022/02/blog-post_18.html

[4] . Η θέση αυτή, που αναπτύχθηκε αρχικά από τον κ.Φουκουγιάμα υπέρ της Δύσης, έχει γνωρίσει τα τελευταία χρόνια μια φιλοκινεζική, φιλορωσική της παραλλαγή.