Ο Νίκος Σαμπάνης δολοφονημένος από την αστυνομία στο Πέραμα, ένας εργάτης της COSCO νεκρός, τέσσερις μετανάστες/τριες πνιγμένοι/ες στο Αιγαίο
Τα ξημερώματα Σαββάτου 23/10 η αστυνομία δολοφονεί εν ψυχρώ το Ρομά Νίκο Σαμπάνη, που επέβαινε σε αυτοκίνητο που δεν σταμάτησε σε αστυνομικό έλεγχο. Δολοφονία που συμπληρώνει τη μακρά ιστορία του δομικού ρατσισμού του ελληνικού κράτους εναντίον των Ρομά, της προσπάθειας περιθωριοποίησής τους, του διαρκούς αντιτσιγγανισμού του ελληνικού εθνικού κορμού, των περιστατικών βίας και άλλων δολοφονιών είτε από την αστυνομία είτε από ένοπλους πατριώτες.
Τη Δευτέρα 25/10 νεκρός βρέθηκε ο εργάτης Δημήτρης Δαγκλής στις εγκαταστάσεις της COSCO ως αποτέλεσμα της ακραίας εντατικοποίησης των συνθηκών εργασίας. Ως αποτέλεσμα του συστήματος της ταξικής εργασίας που δεν ήταν ποτέ τίποτα άλλο παρά μια κρεατομηχανή που τσακίζει τα σώματα των εργατριών, αφού πρώτα απομυζήσει την αξία που παράγουν.
Την Τρίτη 26/10 τρία παιδιά και μία γυναίκα πνίγονται στην προσπάθεια τους να διασχίζουν τα ελληνοτουρκικά σύνορα. Τέσσερις ακόμη κρατικές δολοφονίες που προστίθενται σε μια ατελείωτη λίστα με νεκρούς και νεκρές μετανάστες και μετανάστριες: Μετανάστριες δολοφονημένες από μια μηχανή θανάτου που αποτελείται από αστυνομία, στρατό, συνοριοφυλακή, φασιστικές ομάδες και λέσχες εφέδρων ή ντόπιους που “παίρνουν το νόμο στα χέρια τους”. Μετανάστες οι οποίοι μένουν για πάντα ανώνυμοι, γιατί για το ελληνικό κράτος και τον εθνικό του κορμό που συναινεί κάποιες ζωές αξίζουν λιγότερο από άλλες.
Τώρα που ο καθημερινός θάνατος και οι κυνικές δολοφονίες επιβάλλονται και κανονικοποιούνται στο σύνολο της κοινωνικής μας ζωής, είναι πλέον φανερό: Το παρόν δε χωράει κανέναν και καμία από εμάς. Και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο η εργοδοτική, σεξιστική και εθνικιστική βία οξύνονται ως κρατική πολιτική ή ως κοινωνική πρακτική απέναντι στον ωκεανό των αποκλεισμένων, των εργατριών, των μεταναστριών, των καταπιεσμένων.
Πραγματικό ερώτημα δεν είναι γιατί κομμάτι του εθνικού κορμού συναινεί ή επικροτεί τη δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο που συναινεί ή επικροτεί στον εγκλεισμό, την παρανομοποίηση και τις δολοφονίες των μεταναστριών. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο που έμεινε αμέτοχο στη θέα του δημόσιου λιντσαρίσματος και της δολοφονίας του Ζακ στο όνομα της προστασίας της ιδιοκτησίας απέναντι στους “περιθωριακους”. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο που δεν αντέδρασε στη δολοφονία του Πετρίτ Ζίφλε στην περίοδο εθνικιστικής έξαρσης των μακεδονικών συλλαλητηρίων. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο που ανοσοποιήθηκε απέναντι στις καθημερινές εργοδοτικές δολοφονίες – εργατικά ατυχήματα.
Επειδή κάθε κοινωνία είναι χωρισμένη, τελικά, στα δύο: Σε όσους για να υποστηρίξουν τα ψίχουλα προνομίων που τους έχουν απομείνει μετατρέπονται σε στυλοβάτες των αφεντικών, της πατριαρχίας, των εθνικών συμφερόντων και του εθνικισμού. Και σε όσες και όσους “πλεονάζουν”: τους/τις εργαζομένους/ες, τις πολυεθνικές κοινότητες ντόπιων και ξένων, τις ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητες.
Πραγματικό ερώτημα είναι πως όλες εμείς που πλεονάζουμε θα συναντηθούμε και θα αντισταθούμε από κοινού σε πολυεθνικές κοινότητες αγώνα.
Αλέξης, Παύλος Φύσσας, Ζακ, Πετρίτ Ζίφλε, Βασίλης Μάγγος, Νίκος Σαμπάνης, αμέτρητοι μετανάστες στα ΑΤ, τα σύνορα ή τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και τόσοι άλλοι.
Δικοί μας νεκροί στον κοινωνικό πόλεμο.
Να μη γίνει η απώλεια συνήθεια μας.
antiwar διεθνιστική κίνηση
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου