Στο Ferguson διεξάγεται πόλεμος, όχι δεν είναι ευφημισμός, μεταφορά, κλισέ έκφραση αλλά τεχνικός όρος για να περιγράψει την αλλαγή όχι μόνο στο δόγμα του πολέμου αλλά την σημασία που έχει στον καιρό της κρίσης. Δεν είναι μονάχα, η ολοένα και πιο έντονη στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας, η αυταρχική θωράκιση του κρατικού μηχανισμού και η στροφή των ενόπλων δυνάμεων σε ανάληψη επιχειρήσεων καταστολής πλήθους αλλά κάτι πολύ πιο βαθύ. Κάτι που αν είστε με την δημοκρατία όπως την ορίζει η αστική τάξη θα δυσκολευτείτε πάρα, μα πάρα πολύ να μην συμφωνήσετε με ότι γίνεται στο Ferguson και στα ανά γης Ferguson. Τα αντίστοιχα “περιστατικά” είναι τόσο πολλά που θα μου φάει περισσότερο χρόνο να τα απαριθμήσω όλα από το να γράψω πέντε αράδες για το τι πραγματικά συμβαίνει. Ενδεικτικά μονάχα, Γαλλικά προάστια 2005, Ελλάδα 2008, Αγγλία 2011, Τουρκία 2014 κοκ. Τα περισσότερα παραδείγματα θα αφορούν τις ΗΠΑ για να είμαι πιο συγκεκριμένος και να σας δώσω μια πιο συνολική εικόνα του γιατί. Εγώ σας δίνω τα στοιχεία, τα επιχειρήματα, τα εργαλεία Η ανάλυση, η σύνδεση, η συνειδητοποίηση πάνω στο τι συμβαίνει είναι δική σας πράξη και χρέος…
Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς μωρό μου…
Από την εποχή του ψυχρού πολέμου αλλά γιγαντώθηκε μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, χρησιμοποιήθηκαν οι όροι της τέταρτης γενιάς πολέμων και του πολέμου χαμηλής έντασης. Οι στρατηγικές αυτές για να αποφύγουν τον αρνητικό αντίκτυπο αλλά και να στοιχίσουν στο ιδεολογικό τους υπόβαθρο έπρεπε να βαφτίζονται ανάλογα. Κι αν νομίζετε πως ο ιδεολογικός πόλεμος για τον στρατό είναι άνευ σημασίας σας παραθέτω ένα απόσπασμα από το Ινστιτούτο Στρατηγικών Σπουδών του Κολεγίου Πολέμου του Στρατού των ΗΠΑ που αναφέρεται στον πόλεμο των ιδεολογιών :
“ Η σύγκρουση οραμάτων, αντιλήψεων και αναπαραστάσεων και ειδικότερα η ερμηνεία τους. Είναι στην πραγματικότητα γνήσιοι πόλεμοι παρ’ όλο που η φυσική βία είναι ελάχιστη, γιατί εξυπηρετούν πολιτικούς, κοινωνικούς, πολιτιστικούς ή οικονομικούς σκοπούς και εμπλέκουν εχθρικές προθέσεις ή εχθρικές δράσεις. Ο πόλεμος των ιδεών μπορεί να πάρει πολλές μορφές , όμως τείνει να εντάσσεται σε τέσσερις κατηγορίες (παρόλο που δεν εξαντλούν το εύρος των κατηγοριοποιήσεων) : α) Συγκρούσεις στο επίπεδο της διανόησης β) Ιδεολογικοί πόλεμοι γ) Πόλεμοι πάνω στο θρησκευτικό δόγμα και δ) διαφημιστικές καμπάνιες. Όλες τους είναι ουσιαστικές για την εξουσία και την απήχηση της εξουσίας, όσο οι πόλεμοι για εδαφικές κτήσεις ή φυσικούς πόρους. Ενώ μπορούν να παίξουν πολύ σημαντικό ρόλο σε πολλές περιπτώσεις.”
Από το δόγμα Powell και μετά, όποιος έχει όρεξη να ψάξει θα βρει πακτωλούς αναλύσεων για το πως όσο ο ψυχρός πόλεμος όδευε στο ζεστό “τηγάνι” του νέου status quo, ή για να πούμε τα πράγματα ως έχουν, μετά τον πολιτικό σεισμό των εξεγέρσεων και εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1970 ο πόλεμος άλλαζε άρδην για τα συμφέροντα της καπιταλιστικής ελίτ. Ο εχθρός πλέον δεν ήταν κάποιο κράτος που την είδε αυτοκράτορας ολάκερου του κόσμου, αλλά ο κίνδυνος κατάρρευσης της εξουσίας εκ των έσω, από κινήματα, εξεγέρσεις ή όπως τις ονόμασαν ασύμμετρες απειλές. Κάπως έτσι γεννήθηκε το δόγμα Rumsfeld ή πιο σωστά RMA (Revolution in Military Affairs). Οι ΗΠΑ ήταν πρωτοπόρος στο νέο δόγμα μιας και το είχε δοκίμασε με ποικίλους τρόπους στην Λατινική Αμερική ενώ στην Ευρώπη είχε ήδη την εμπειρία μεταπολεμικά με το δόγμα Τρούμαν και την εφαρμογή του στους έλληνες αντάρτες μετά τον δεύτερο παγκόσμιο. Αλλά μαζί με το φρέσκο τότε NATO η επιχείρηση Gladio θα ήταν άλλο ένα βάπτισμα πυρός για το νέο δόγμα. Όμως ας πέσουμε στα πιο βαθιά της υπόθεσης. Τι είναι ο πόλεμος τέταρτης γενιάς ; Για αυτούς που θέλουν να εντρυφήσουν υπάρχει αυτό το ενδιαφέρον άρθρο που γράφτηκε μάντεψε το 1989 εδώ όπου αναφέρεται καθαρά πως οι νέοι εχθροί κάνουν δυσδιάκριτο έως και αδύνατο να ξεχωρίσεις τον πολίτη από τον στρατιώτη. Δηλαδή πως ο πόλεμος πλέον αναφέρεται σε ομάδες που θέλουν να προκαλέσουν κενό εξουσίας, ή όπως το αναφέρουν, βίαιοι μη κρατικοί δράστες που προσπαθούν να εγκαθιδρύσουν δική τους κυβέρνηση ή να επαναφέρουν κάποια παλιά έναντι της υπάρχουσας. Συνεχίζουν λέγοντας πως μη κρατικοί δράστες τείνουν να έχουν μεγαλύτερη επιτυχία στην κοινή γνώμη όταν δεν θέλουν να επιβάλλουν την δική τους εξουσία αλλά να αποδιοργανώσουν και να απονομιμοποιήσουν το κράτος στην πολεμική επιχείρηση που συμμετέχει. Άρα το κράτος υπερασπίζεται την αμφισβήτηση της εξουσίας του γιατί μας θεωρεί πραξικοπηματίες, ναι καλά διαβάσατε θεωρεί την αντίδραση στην εξουσία του απόπειρα πραξικοπήματος. Τότε εμπλέκει μια αρκετά παλιά τακτική που στις ΗΠΑ λέγεται COIN (COunter-INsurgency ). Άρα ναι όταν αμφισβητείς την κρατική εξουσία είσαι ήδη στο άλλο πλευρό και έχει μπει στον πόλεμο.
Δικτάτορες εναντίον πραξικοπήματος ή δημοκρατία εναντίον δημοκρατίας…
Οι ΗΠΑ έχουν δοκιμάσει στο εσωτερικό τους διάφορες τέτοιες τακτικές, έχουν αναδιοργανώσει τόσο πολύ τον κρατικό τους μηχανισμό πάνω σε αυτή την λογική που ακόμα και σε περίπτωση σκληρών ενδο-αστικών η κρατική μηχανή να δουλεύει ρολόι εξασφαλίζοντας πως η καπιταλιστική κυριαρχία εν γένει, τόσο στον πολιτικό όσο και στον οικονομικό τομέα της χώρας να μένει αλώβητη. Η διάρθρωση των μυστικών υπηρεσιών και των υπηρεσιών ασφάλειας ιδιαίτερα μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο έδειξαν πλούσιο ιστορικό με ίσως υψηλό σημείο τα σχέδια COINTELPRO του FBI και MKULTRA της CIA. Το ένα δολοφονούσε αγνωιστές, έστηνε στοιχεία για δίκες κινημάτων, έφτιαχνε ψεύτικες οργανώσεις για να διασπάσει το κίνημα ενώ το άλλο εξερευνούσε με την βοήθεια των πανεπιστημίων μεθόδους ανάκρισης, βασανισμού και κοινωνικού ελέγχου που γέννησαν το περίφημο εγχειρίδιο KUBARK που αποτελεί βίβλο των βασανιστών επί της γης. Ενώ μετά το σκάνδαλο του Watergate το 1972 το κράτος θωρακίζεται δημιουργώντας την ίδια χρονιά των αποκαλύψεων, το 1973, την FEMA σαν ανεξάρτητο κρατικό μηχανισμό που αναλαμβάνει τα πάντα σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Τα χαΐρια της FEMA είναι λίγο πολύ γνωστά από την τακτική και δράση της το 2005 στους πληγέντες του τυφώνα Κατρίνα με επιβολή στρατιωτικού νόμου, kill on sight όποιων δεν υπάκουγαν στην αρχή που επέβαλλε. Όμως όταν αποκαλύφθηκε το πρόγραμμα REX 84 (μόλις το 1970 συντάχθηκε από τον μετέπειτα διευθυντή της FEMA Louis Giuffrida στο Κολέγιο Πολέμου του Στρατού των ΗΠΑ) έγινε γνωστό το σχέδιο για την κράτηση μέχρι και είκοσι ενός (21) εκατομμυρίων (21.000.000) “αμερικανών νέγρων” όπως αναφέρει σε περίπτωση εξέγερσης τους. Είναι ήδη γνωστό το αχανές δίκτυο στρατοπέδων συγκέντρωσης που έχει οικοδομήσει η FEMA για τέτοιες περιπτώσεις καθώς και οι υποδομές για την συνέχιση της κρατικής διοίκησης σε περιπτώσεις αποτυχίας του υπάρχοντος κρατικού μηχανισμού. Όλη αυτή η ιστορία είναι ουσιαστικά πτυχή μιας συνολικότερης πολιτικής με το όνομα “Garden Plot” που αναφέρεται στο τι γίνεται σε περίπτωση κοινωνικών εξεγέρσεων στις ΗΠΑ. Την διοίκηση και τον σχεδιασμό τέτοιων επιχειρήσεων πια έχει η NORTHCOM η οποία είναι στρατιωτική μονάδα διοίκησης που ανέλαβε από το 2002 και νομιμοποιείται - περιορίζεται από την έκτακτη νομοθεσία που ορίζεται στο αμερικανικό σύνταγμα ως Posse Comitatus Act. Μπορεί μόνο να αντικατασταθεί σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης από την AFNSEP η οποία δημιουργήθηκε το 1988 με την προεδρική εντολή 12656. Για τον χαρακτήρα των παραπάνω είναι διαφωτιστική η δήλωση στην επιτροπή του κογκρέσου για την εγχώρια ασφάλεια (11.4.2002) του στρατηγού Richard C. Alexander και τότε εκτελεστικού διευθυντή της ένωση της Εθνικής Φρουράς :
“ Η συνολική εποπτεία όλων των αποστολών εγχώριας ασφάλειας πρέπει να παρέχεται από το γραφείο της Εθνικής Φρουράς βασισμένο πάνω στο μακροχρόνιο μοντέλο του Garden Plot πάνω στο οποίο έχει εκπαιδευτεί και εξοπλιστεί η Εθνική Φρουρά ώστε να συνδράμει τις τοπικές αρχές στον έλεγχο πλήθους και στις αποστολές κοινωνικών αναταραχών”
Οι επιχειρήσεις αυτές μπορούν και εμπίπτουν στην
λογική της COIN. Η λογική τους όμως πάει πολύ παλιά οριακά πριν την
ανάπτυξη του καπιταλισμό. Από τον Santa Cruz de Marcenado και το βιβλίο
του “Reflexiones Militares” το 1730. Από εκεί και πέρα ακολουθούν ο B.H.
Liddel Hart στρατιώτης, ιστορικός και στρατιωτικής αναλυτής με το
βιβλίο του “Στρατηγική : Μια έμμεση Προσέγγιση” του 1954, ο Γάλλος
αξιωματικός David Galula με το βιβλίο του “Αντεπαναστατικό Πόλεμος -
Θεωρία και Πρακτική” (1964) όπου έφτιαξε μια ανάλυση αυτού του νέου
πολέμου και τρόπων αντιμετώπισής του με βάση ότι έζησε στην Αλγερία, την
Ινδοκίνα και την Ελλάδα αλλά και την Κίνα του Μάο. Σειρά παίρνει ο
Βρετανός στρατιωτικός αναλυτής και αξιωματικός του στρατού Sir Robert
Grainger Ker Thompson που συμπύκνωσε την εμπειρία του σε Μαλαισία και
Βιετνάμ, και το 1966 εξέδωσε βιβλίο με τον φαντεζί τίτλο “Νικώντας το
Κομμουνιστικό Πραξικόπημα : Μαθήματα από την Μαλαισία και το Βιετνάμ”.
Πιο σημαντικά όμως αποτελούν τα πονήματα του David John Kilcullen
διευθυντή της εταιρείας ασφάλειας Caerus και χρόνια επικεφαλής
στρατηγικής στο τμήμα αντιτρομοκρατίας του αμερικανικού υπουργείου
άμυνας, χώρια τον συμβουλευτικό του ρόλο σε επιφανείς υπουργούς άμυνας
αλλά και πολεμικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ. Έφερε το 2006 την λογική των
τριών πυλώνων του αντιπραξικοπήματος την ασφάλεια, την πολιτική και την
οικονομία που στηρίζουν τον συνολικό στόχο του ελέγχου αλλά βασίζονται
στην πληροφορία - ενημέρωση. Γιατί γίνεται αυτό ; Ο Kilcullen αναφέρει :
“ Αυτό γίνεται γιατί η αντίληψη της πραγματικότητας είναι κρίσιμη
στην δημιουργία ελέγχου και απήχησης πάνω σε πληθυσμιακές ομάδες.
Στιβαρή ασφάλεια, πολιτικά και οικονομικά μέτρα είναι κρίσιμα όμως για
να έχουν αποτέλεσμα πρέπει να βασίζονται και να ενσωματώνονται σε μια
ευρύτερη στρατηγική πληροφόρησης - ενημέρωσης. Κάθε ενέργεια στο αντί
πραξικόπημα στέλνει ένα μήνυμα, ο σκοπός της εκστρατείας πληροφόρησης
είναι να συμπυκνώσει και να ενοποιήσει αυτό το μήνυμα… … Σημαντικότερο
δε, η εκστρατεία πληροφόρησης πρέπει να διεξάγεται σε παγκόσμιο,
περιφερειακό και τοπικό επίπεδο γιατί οι πραξικοπηματίες βασίζονται σε
διεθνή δίκτυα συμπάθειας, στήριξης, χρηματοδότησης και στρατολόγησης”
Τώρα νομίζω σας λύνονται πολλές απορίες γιατί τόσο μένος με τα κηρύγματα δημοκρατίας, τον αντιτρομοκρατικό πυρετό, το τάδε ή τον δείνα κίνδυνο, την επίθεση και τον έλεγχο στα ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης, τα κοινωνικά δίκτυα σε καιρούς κοινωνικών αναταραχών, κτλ κτλ. Κρατηθείτε όσο προχωράμε γίνεται καλύτερο όσο ο Kilcullen εξηγεί την ίση αξία και των τριών πυλώνων.
“ Αν δεν αναπτύσσονται παράλληλα, η εκστρατεία χάνει την ισορροπία της. Για παράδειγμα, πολύ οικονομική βοήθεια χωρίς επαρκή ασφάλεια δημιουργεί μια σειρά εύκολων στόχων για τους πραξικοπηματίες. Όμοια, υπερβολική ασφάλεια χωρίς πολιτική συμφωνία ή κυβερνησιμότητα απλά δημιουργεί ικανές ένοπλες ομάδες. Στην δημιουργία κάθε πυλώνα πρέπει να μετράμε την πρόοδο ποσοτικοποιώντας την αποτελεσματικότητα (ικανότητα και χωρητικότητα) και την νομιμότητα (τον βαθμό στον οποίο ο πληθυσμός αποδέχεται την κυβερνητική πρακτική ως προς το συμφέρον του)”
Ε ; Ειδικά το σημείο της νομιμότητας ξεδιαλύνει αρκετά νομικίστικα. Ενώ στα παραδείγματα η ελληνική πραγματικότητα έχει να μας διδάξει πολλά, σκεφτείτε λίγο και θα καταλάβετε. Και τώρα το κερασάκι στην τούρτα ποιος είναι ο τελικός σκοπός όλων αυτών :
“Δεν είναι να μειώσει την βία στο απόλυτο μηδέν ή να σκοτώσει και τον τελευταίο πραξικοπηματία αλλά να γυρίσει το συνολικό σύστημα στην ομαλότητα - σημειώνοντας πως η ομαλότητα σε μια κοινωνία μπορεί να φαίνεται διαφορετική από την ομαλότητα σε μια άλλη κοινωνία. Σε κάθε περίπτωση προσβλέπουμε όχι μόνο την εγκαθίδρυση του ελέγχου αλλά να θεμελιώσουμε πως ο έλεγχος μεταφέρεται στους διαχρονικούς, αποτελεσματικούς και νόμιμους θεσμούς.”
Υπάρχουν κι άλλες φωνές όπως αυτές του ακαδημαϊκού Lorenzo Zambernardi που επισημαίνει πως σε κάθε τέτοια περίπτωση βρίσκεσαι σε τρία ζητήματα που δεν μπορεί να κατακτήσεις ταυτόχρονα αυτά είναι α) Να επιβάλεις την προστασία β) Να κάνεις εμφανή την διάκριση μεταξύ μαχητών και αμάχων και γ) την φυσική εξόντωση των πραξικοπηματιών. Αν και περισσότερο ενδιαφέρον έχει η αφοριστική άποψη του στρατιωτικού ιστορικού Martin van Creveld που την συμπυκνώνει σε πέντε (5) κανόνες :
- Υπάρχουν καταστάσεις που η βαναυσότητα είναι απαραίτητη και η άρνηση να εφαρμόσεις αυτή την βαναυσότητα είναι προδοσία των ανθρώπων που σε εξέλεξαν στην εξουσία. Όταν πιεστείς στο να δράσεις βάναυσα ποτέ μην απειλείς τον αντίπαλό σου αλλά μεταμόρφωσε τις προθέσεις και υποκρίσου πως πάσχεις από αδυναμία μέχρι να χτυπήσεις, να δράσεις.
- Όταν αποφασίσεις να δράσεις είναι καλύτερο να σκοτώσεις περισσότερους από ότι πρέπει παρά όχι αρκετούς. Αν χρειαστεί να δράσεις και δεύτερη φορά αυτό μειώνει τον αντίκτυπο της πρώτης δράσης. Συνεχόμενες δράσεις βάζουν σε κίνδυνο το ηθικό των στρατευμάτων σου, στρατιώτες που αναγκάζονται να διαπράττουν συνεχώς αποτρόπαιες πράξεις είναι πολύ πιθανόν να πέσουν στο αλκοόλ και στα ναρκωτικά για να μπορούν να συνεχίσουν να εκτελούν εντολές και θα χάσουν έτσι την στρατιωτική και σωματικής τους ακμή βάζοντας σε κίνδυνο τους ανώτερούς τους.
- Δράσε όσο πιο γρήγορα μπορεί. Περισσότερες ζωές θα σωθούν από μια αποφασιστική και πρόωρη δράση παρά μια δίνει χρόνο στο πραξικόπημα. Όσο περιμένεις τόσο απροετοίμαστος-ασυνήθιστος θα είναι ο πληθυσμός στην αιματοχυσία, και άλλο τόσο πιο βάρβαρη θα πρέπει να είναι η δράση σου για να προκαλέσει αντίκτυπο.
- Κάνε επιχειρήσεις ανοιχτά. Μην απολογείσαι ή δημιουργείς δικαιολογίες για παράπλευρες απώλειες, εξέφρασε μετάνοια ή υποσχέσου έρευνες. Μετά σιγουρέψου πως όσο το δυνατόν περισσότεροι γνωρίζουν την δράση σου, τα media είναι πολύ χρήσιμα για αυτόν το σκοπό. Να είσαι προσεκτικός ώστε να μην τους αφήσεις να πάρουν συνεντεύξεις από επιζώντες και καλλιεργηθεί συμπάθεια προς αυτούς.
- Μην διατάξεις την επιχείρηση ο ίδιος, αυτό ώστε σε περίπτωση που δεν ευοδώσει για οποιονδήποτε λόγο και χρειαστεί να αποκηρύξεις τον επικεφαλής ή να δοκιμάσεις μια άλλη στρατηγική. Αν δουλέψει, παρουσίασε τον επικεφαλής στον κόσμο, εξήγησε τι έχεις κάνει και κάνει σαφές σε όλους πως είσαι έτοιμος να δράσεις ξανά αν χρειαστεί.
Οι παραπάνω κύριοι για την ιστορία της υπόθεσης δεν θεωρούνται κήρυκες του μίσους, μανιακοί υποστηρικτές της βίας και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο χαρακτηρισμό έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια αλλά σημαίνουσες προσωπικότητες στις χώρες τους και λαμπρά πνεύματα με επιστημονική αναγνώριση.
Μα αυτά τα κάνουν μόνο οι στρατοί, άντε και μπάτσοι, εν γένει όσοι κουβαλάνε όπλα… Αμ δε…
Ο πόλεμος γενικά μας φέρνει στο μυαλό όπλα αλλά τα σύγχρονα οπλοπολυβόλα ποστάρουν και tweetάρουν, βομβαρδίζουν από τις ειδήσεις των 9. Να εξηγηθώ. Ο πόλεμος χαμηλής έντασης στην τέταρτη γενιά πολέμου εντάσσει στις επιχειρήσεις του τις λεγόμενες και ψυχολογικές επιχειρήσεις (Psy Ops) ή όπως μετονομάστηκαν το 2010, επιχειρήσεις υποστήριξης πληροφοριών (Military Information Support Operations-MISO). Όπως αναφέρει ο ορισμός του είναι :
“Προγραμματισμένες επιχειρήσεις για να μεταφέρουν επιλεγμένες πληροφορίες και ενδείξεις σε κοινά ώστε να επηρεάσουν τα συναισθήματα, τα κίνητρα, την αντικειμενικότητα και λογική τους, και τελικά την συμπεριφορά κυβερνήσεων, οργανώσεων, ομάδων και ατόμων.”
Υπάρχει κατηγοριοποιήση στις επιχειρήσεις, κάτι σαν διαβάθμιση όπου ανώτερες είναι οι μαύρες Psy Ops όπου διεξάγονται με πλήρη μυστικότητα και με την προϋπόθεση πως σε περίπτωση αποκάλυψης η κυβέρνηση αρνείται ευθύνης για την επιχείρηση και τους συντελεστές της. Συνήθως αυτές τις αποστολές δεν τις αναλαμβάνει το στρατιωτικό τμήμα των Psy Ops (USACAPOC) αλλά ό τομέας ειδικών επιχειρήσεων της CIA (Special Activities Division SAD). Οι δραστηριότητες αυτές περιλαμβάνουν από ντουντούκες, φυλλάδια, flyer, τηλεοπτικές-ραδιοφωνικές εκπομπές , υλικό που τοποθετείτε σε διάφορα media (πχ το internet). Αλλά δεν σταματούν εκεί, σε αυτές υπάγονται και οι περίφημες false flag operations. Πρόσφατες ανακαλύψεις που σήκωσαν κύμα αντιδράσεων ήταν αυτή των New York Times το 2008 που αποκάλυψε πως οι δήθεν έγκυροι, ανεξάρτητοι και αντικειμενικοί αναλυτές ήταν υπό την προστασία και καθοδήγηση του πενταγώνου για την παροχή συγκεκριμένων πληροφοριών και την κατεύθυνση της κοινής γνώμης σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Ή αντίστοιχα η αποκάλυψη το 2011 από τον δημοσιογράφο Michael Hastings πως υπήρχε επιχείρηση δράσης του στρατού για την χειραγώγηση κυβερνητών και των πληροφοριών από τις επισκέψεις τους στο Αφγανιστάν ώστε να επηρεαστεί η ηγεσία και η κοινή γνώμη των ΗΠΑ. Τα υπόλοιπα χάθηκαν στην αντίστοιχη ΕΔΕ που έκαναν. Σε αυτά μπορεί να προστεθεί η αποκάλυψη (Απρίλης του 2000) πως πράκτορες είχαν τοποθετηθεί στο CNN και το NPR την περίοδο 1998-1999 κυρίαρχα στο κομμάτι των ευρωπαϊκών ειδήσεων.
Το καλό όμως γίνεται καλύτερο μιας και η SAD έχει ειδικό τμήμα που αφορά τα πολιτικά ζητήματα, την PAG (Political Action Group) που είναι υπεύθυνη για τις επιχειρήσεις που εμπλέκουν έστω και στο ελάχιστο πολιτική επιρροή, σε αυτήν εντάσσονται πέρα από τα Psy Ops οι επιχειρήσεις οικονομικού πολέμου που όλοι έμαθαν από του οικονομικούς δολοφόνους της Λατινικής Αμερικής αλλά και οι επιχειρήσεις κυβερνοπολέμου. Η μεγαλύτερη γνωστή τέτοια επιχείρηση που αποκαλύφθηκε ξεκίνησε το 1950 με το όνομα Mockingbird και κατάφερε να τοποθετήσει σχεδόν σε όλα τα μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ (περιοδικά, εφημερίδες, τηλεόραση και ραδιόφωνο) ανθρώπους της CIA σε σημείο που έφτασε τα πρώτα χρόνια να έχει τρεις χιλιάδες έμμισθους μόνο για αυτή την δραστηριότητα. Τα κονδύλια που έπαιρναν αρχικά έρχονταν από το σχέδιο Μάρσαλ μιας και το εύρος των επιχειρήσεων αγκάλιαζε και την Ευρώπη. Ένα μεγάλος πρωταγωνιστής του Mockingbird o Thomas Braden αναφέρει για το σχέδιο :
“ Αν ο διευθυντής της CIA ήθελε να επεκτείνει την παρουσία του σε κάποιον στην Ευρώπη, για παράδειγμα ένα ηγέτη των εργατών σκεφτόταν ως εξής. Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να χρησιμοποιήσει 50 χιλιάδες δολάρια, δουλεύει καλά και κάνει καλή δουλειά. Θα μπορούσε να του τα δώσει και να μην δώσει λογαριασμό σε κανέναν. Δεν υπήρχε όριο στα χρήματα που μπορούσε να χρησιμοποιήσει, στους ανθρώπους που μπορούσε να στρατολογήσει και κανέναν όριο στις δραστηριότητες που μπορούσε να αποφασίσει πως είναι απαραίτητες για την διεξαγωγή του πολέμου. Του μυστικού πολέμου, που ήταν πολυεθνικός. Μπορεί να ήταν ίσως ένα από τους πρώτους. Οι δημοσιογράφοι ήταν ο στόχος, τα εργατικά σωματεία ήταν κι αυτά ιδιαίτερος στόχος ”
Σε αντίστοιχες επιχειρήσεις συμμετείχαν από τον δημοσιογραφικό θρύλο Edward Murrow που ήταν υπεύθυνος για τον περιορισμό του γερουσιαστή McCarthy μέχρι και την κοινωνική απήχηση της επιχείρησης της CIA στον κόλπο των Χοίρων της Κούβας. Βλέπουμε δηλαδή πως ο πόλεμος επεκτείνει τα πλοκάμια του από το πεδίο της μάχης όποιο κι αν είναι αυτό σε κάθε κοινωνική και οικονομική δραστηριότητα.
Καλά όλα αυτά αλλά το Ferguson που κολλάει…
Εύλογη απορία. Όλη αυτή η παρουσίαση είχε ως σκοπό να αναδείξει το ποιόν, την ουσία και το πως το σύστημα βλέπει την ουσία του εαυτού του, άρα και το τι θεωρεί απειλή και πως προστατεύεται από αυτό. Αυτό δημιουργεί ιδεολογία, τρόπο ζωής και κανόνες συμπεριφοράς που πρέπει να αποτυπώνονται στους υπηκόους και την αρχιτεκτονική του κράτους του. Οι προστάτες του κρατικού μηχανισμού διαπνέονται από τα παραπάνω με μια συμπλήρωση πως θεωρούν τον εαυτό τους την τελευταία γραμμή άμυνας όλων των παραπάνω. Αυτό τους κάνει αυτό που είναι, και αυτό που είναι δημιουργεί την συμπεριφορά που έχουν. Η θέση τους είναι αυτή και δεν αλλάζει, δεν είναι ζήτημα ιδεολογικής πίστης αλλά λειτουργίας της κρατικής μηχανής.
Η βιαιότητα, το υπεροπτικό είναι απόρροια όλων αυτών, πόσο μάλλον θεμέλιοι λίθοι για να ανταπεξέλθει οποιαδήποτε κρατική μορφή σε τέτοιες προς αυτήν απειλές. Άρα εδώ μπαίνει και γενικά το ζήτημα του κράτους ως όργανο εξουσίας.
Οι ΗΠΑ είναι το πρότυπο όσο κι αν γκρινιάζουν μερικοί , με τον κοινωνικό δαρβινισμό που “σωστά” επιβάλλει ο καπιταλισμός όπως μας έλεγε ο γκουρού των νεοφιλελέ Φρήντμαν πρέπει και οι υπόλοιποι να ακολουθήσουν το παράδειγμα των ΗΠΑ. Κι αυτό κάνουν, τα υπόλοιπα κράτη παγκοσμίως έχουν ή χτίζουν αντίστοιχους μηχανισμούς οπότε κρατηθείτε γερά και προσέξτε πάλι μην πέσετε από τα σύννεφα. Δεν μιλάμε για πόλεμο ενάντια στην δημοκρατία. Οι περισσότεροι θεωρούν αντιδημοκρατικό να τους επιβάλλεται κάτι που δεν έχουν αποφασίσει όμως αυτό είναι θέμα λειτουργίας και όχι ουσίας. Δηλαδή εδώ μιλάμε πάντα για το ζήτημα της ασφάλειας (ή καλύτερη ύπαρξης του καπιταλισμού ως το ένα και μοναδικό σύστημα επί της γης) που πάντα μα πάντα έβαζε την δημοκρατία στην πάντα ή την ανάγκαζε με δημοκρατικότατες διαδικασίες να οικοδομεί το πλαίσιο για να υπάρχουν και να εφαρμόζονται όλα αυτά που βλέπουμε στο Ferguson και το κάθε Ferguson. Τα ερωτήματα είναι βαθιά και ο πόλεμος μαίνεται. Διαλέξτε πλευρό γιατί το φέρετρο σας το διαλέγουν πάντα άλλοι..
“ You were the hunted
You were the strong
Eyes of fire
Scarring the fawn
You were the whispers
We feared in the night
Swarming our hearts
Stealing our light
The hour of the wolves
Is rising upon us
We were the meek
Poisoned and killed
Now we seek
The iron will
We are the poor
Behind your back
Plotting the end
A seething attack
The hour of the wolves
Is rising upon us
You are the hunted
We are the strong
Eyes of fire
Bright as the dawn
The hour of the wolves
Is rising upon us
The hour of the wolves
Has risen
You are the hunted”
A Storm of Light - You are the Hunted από το άλμπουμ Nations to Flames (2012)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου