«Διαβεβαιώσαμε τους αρχηγούς των Όπλων, την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, ότι περιβάλλονται από εμπιστοσύνη, διότι το κράτος θα έχει συνέχεια και η ασφάλεια της χώρας είναι πρώτη προτεραιότητα» .
Αλέξης Τσίπρας στο ελληνικό Πεντάγωνο, 2014
«Το αίτημα για ασφάλεια δεν είναι ούτε δεξιό ούτε αριστερό»[1]. Η δήλωση αυτή ανήκει στον υποψήφιο για το Δήμο Αθηναίων με τον ΣΥΡΙΖΑ Γαβριήλ Σακελλαρίδη το όχι και τόσο μακρινό 2014, ένα χρόνο δηλαδή πριν την έλευση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Βέβαια, δηλώσεις όπως η παραπάνω, σπανίως τυγχάνουν ιδιαίτερης προσοχής μέσα στο συνωστισμό της ειδησεογραφικής ροής. Ίσως γιατί η αναδιατύπωση μιας παραδοχής κοινής σε όλο το πολιτικό φάσμα, δε συνιστά είδηση. Η δικιά μας προσοχή από την άλλη, δικαιολογείται από το γεγονός ότι τα όσα λέει τότε, και τα όσα αφήνει να εννοηθούν, είναι το σημείο της συλλογικής μας αφετηρίας για την κατανόηση των όσων ακολούθησαν (με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ).
Η κυβέρνηση αυτή λοιπόν, όπως και κάθε προηγούμενη, κλήθηκε εξ’ αρχής να αναγνωρίσει και να εφαρμόσει στην πράξη μια θεμελιώδη πολιτική αρχή που διέπει τη λειτουργία των σύγχρονων κρατών. Αυτή διατυπώνεται με τον πλέον εύληπτο τρόπο στο ιδρυτικό κείμενο για την Ευρωπαϊκή Κοινή Πολιτική Άμυνας και Ασφάλειας : «η ασφάλεια είναι η πρώτη προϋπόθεση της ανάπτυξης». Μ’ άλλα λόγια, ένα κράτος αναπτύσσεται οικονομικά μόνο καθ’ όσον αποδεικνύεται ικανό να επιβάλλει μέσα στην επικράτειά του το νόμο και την τάξη· κι όπως θα δούμε, αυτή η επιβολή, σε ορισμένες εκφάνσεις της, δύσκολα ξεχωρίζει από μια πολεμική επιχείρηση. Προτού δούμε πόσο κομβική αποδεικνύεται αυτή η ιδέα στις σημερινές, πολιτικές συνθήκες σε παγκόσμια κλίμακα, ας δούμε ένα συμπέρασμα στο οποίο μας οδηγεί άμεσα: Κάθε συζήτηση για την «διάσωση» της οικονομίας, κάθε «σχέδιο εθνικής σωτηρίας από την ανθρωπιστική καταστροφή» που επέφερε η κρίση και κάθε «έντιμη διαπραγμάτευση» για την «επιστροφή στην ανάπτυξη», ρητά ή άρρητα, προϋποθέτουν την ανάγκη αποτελεσματικής άσκησης της κρατικής ισχύος. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως φρόντισε να μας πληροφορήσει δια στόματος Σακελλαρίδη, γνώριζε το μάθημά του καλά.
Μια σύντομη ιστορία της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ από τη σκοπιά της ασφάλειας
Πριν δύο χρόνια, ο Αλέξης Παπαχελάς υποστήριζε μέσα από τις στήλες της Καθημερινής πως χρειάζεται ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ΣΥΡΙΖΑ γιατί κατάφερε να συγκρατήσει την τάση ριζοσπαστικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας, να σπάσει ταμπού δεκαετιών της ελληνικής κοινωνίας και του κρατικού μηχανισμού, και να προχωρήσει στον εκσυγχρονισμό του[2]. Δεν έχει άδικο πως αυτό συνέβη. Η διαφορά μας είναι ότι εκεί που ο Παπαχελάς βλέπει ένα λόγο ευγνωμοσύνης, εμείς βλέπουμε μια ταξική ήττα. Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ προς τη διακυβέρνηση συμπίπτει με μια πενταετία άνθισης των ταξικών αγώνων. Το ρήγμα στην ενότητα του έθνους που άνοιξε το Δεκέμβρη του 2008 δεν έκλεισε αυτόματα, με την καταστολή της εξέγερσης. Η ενότητα αυτή τραυματίστηκε από ένα κοινωνικό υποκείμενο, κατά κανόνα μικρότερης ηλικίας, που αμφισβήτησε το λαμπρό του μέλλον εργασιακής εκμετάλλευσης και διαχώρισε με βία τον εαυτό του από τη μεγάλη εθνική οικογένεια γιατί αμφισβήτησε το ιερό και το όσιό της, το έσχατο ταμπού της· το νόμο και την τάξη της. Ο Δεκέμβρης τελικά ηττήθηκε, μα ο κίνδυνος της εμφύλιας διαίρεσης που έφερε στο προσκήνιο, εμφανίστηκε και πάλι τα επόμενα χρόνια[3].
Το ξέσπασμα της κρίσης και η επίθεση της αστικής τάξης στα διάφορα πεδία της ζωής των καταπιεσμένων γέννησε ένα πλήθος πολύμορφων αντιστάσεων. Από τους χώρους της εργασίας και της εκπαίδευσης μέχρι τον αντιφασισμό, τους αγώνες των μεταναστών/στριων και τον αντισεξισμό, η πάλη αναζωπυρώθηκε. Προς αποφυγή παρερμηνειών, δεν υποστηρίζουμε πως όλοι αυτοί οι αγώνες ήταν de facto επαναστατικοί. Το αν θα αποκτούσαν, ή όχι, αυτό το χαρακτήρα όμως, διακυβευόταν στο εσωτερικό τους. Για ένα αξιοπρόσεκτο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, το εκκρεμές της «ριζοσπαστικοποίησης» που τόσο ανησυχεί τον Παπαχελά και όσους μιλούν τη γλώσσα του κρατικού συμφέροντος, είχε αρχίσει να μετακινείται επικίνδυνα προς μια ανεπιθύμητη κατεύθυνση.
Η (κεντρο)αριστερή κυβέρνηση ως εξάρτημα της πολεμικής μηχανής
Μέχρι στιγμής, έχουμε συνδέσει την έννοια της ασφάλειας με τη δυνατότητα επιβολής της κρατικής ισχύος. Στην πραγματικότητα, το ζήτημα δεν εξαντλείται σε αυτό. Με ποιο τρόπο ασκείται και πραγματώνεται αυτή η επιβολή στις σύγχρονες συνθήκες; Κι ακόμα, ποιοι είναι εκείνοι οι παράγοντες που ο φορέας της, δηλαδή η κυρίαρχη τάξη και το κράτος της, αντιλαμβάνεται πως την απειλούν;
Είναι γνωστό πως επί ΣΥΡΙΖΑ πολλαπλασιάστηκαν οι αμερικανο-νατοικές στρατιωτικές βάσεις στην Ελλάδα[4], ενώ ο πρέσβης των ΗΠΑ μίλησε για την καλύτερη και πιο φιλοαμερικανική κυβέρνηση της μεταπολίτευσης. Παράλληλα, προχώρησε η «επίλυση του μακεδονικού» προς όφελος του ελληνικού καπιταλισμού και των ΗΠΑ[5], η ελληνική ευθύνη και επιθετικότητα στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό εντάθηκε[6]. Ενώ και η υπόθεση Κατσίφα, με την ηρωοποίηση του Έλληνα ένοπλου φασίστα από όλο σχεδόν το φάσμα του ελληνικού κυρίαρχου πολιτικού συστήματος, αποτέλεσε δήλωση προθέσεων για το τι θα ακολουθήσει στο αλβανικό ζήτημα.
Πέρα όμως από τους διακρατικούς ανταγωνισμούς και τις συνεργασίας της Ελλάδας, η απάντηση στο ζήτημα του πώς ασκείται σήμερα η κρατική επιβολή και ισχύς, είναι πολύ πιο συνολική, και συνδέει άρρηκτα την αντιμετώπιση του εσωτερικού και του εξωτερικού εχθρού. Το επικαιροποιημένο δόγμα του ελληνικού στρατού, σε πλήρη εναρμόνιση με τα αντίστοιχα των ισχυρότερων στρατών του κόσμου, μας λέει τα εξής: «Οι υπερεθνικοί κίνδυνοι και οι ασύμμετρες ή υβριδικές απειλές, δημιουργούνται από τον θρησκευτικό φανατισμό, την τρομοκρατία, το διεθνές οργανωμένο έγκλημα, την ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση, τη διασπορά των όπλων μαζικής καταστροφής καθώς και τις περιβαλλοντικές καταστροφές ή και δολιοφθορές. Οι πληροφοριακές επιχειρήσεις και οι απειλές από συστήματα που βασίζονται στη χρήση του διαστήματος και του διαδικτύου (κυβερνοπόλεμος) συμπληρώνουν το τοπίο των σύγχρονων ασύμμετρων απειλών»
«Οι παραπάνω παράμετροι συνθέτουν ένα πολύπλοκο και ιδιόμορφο σύγχρονο επιχειρησιακό περιβάλλον, τόσο σε στρατηγικό όσο και σε επιχειρησιακό και τακτικό επίπεδο, ταξινομούν αντίστοιχα τις απειλές και δημιουργούν τη νέα αντίληψη της απειλής, η οποία εκλαμβάνεται ως οτιδήποτε θέτει σε κίνδυνο ή αντιτίθεται στα εθνικά συμφέροντα.»[7]
Πλάι στους κλασσικούς ορισμούς του εξωτερικού εχθρού εισάγεται λοιπόν η έννοια της ασύμμετρης-υβριδικής απειλής. Εκ πρώτης όψεως η έννοια αυτή μοιάζει πραγματικά αυθαίρετη καθώς συναρθρώνει παράγοντες φαινομενικά ετερόκλητους, όπως τα μεταναστευτικά ρεύματα, τις οικολογικές καταστροφές, τον κυβερνοπόλεμο και τον θρησκευτικό φανατισμό. Το κριτήριο της ομαδοποίησης τους είναι πως «θέτουν σε κίνδυνο ή αντιτίθενται στα εθνικά συμφέροντα». Μάλιστα, καμία από τις επονομαζόμενες απειλές δεν έχει καθαρά στρατιωτικό χαρακτήρα, καθώς πρόκειται για μη κρατικούς δρώντες. Συνεπώς, η αντιμετώπισή τους απαιτεί ένα αντίστοιχο μείγμα μέσων που δεν θα είναι αμιγώς στρατιωτικά. Επιστρέφοντας στο ιδρυτικό κείμενο για την Ευρωπαϊκή Κοινή Πολιτική Άμυνας και Ασφάλειας: «Η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας μπορεί να απαιτήσει ένα μίγμα ικανοτήτων συλλογής πληροφοριών και αστυνομικών, δικαστικών, στρατιωτικών και άλλων μέσων. Το ζητούμενο είναι να συνδυάσουμε τα διάφορα μέσα και ικανότητες». Έτσι, παρατηρούμε πως όχι μόνο ο στρατός αλλά το σύνολο του κρατικού μηχανισμού κινητοποιείται και εμπλέκεται σε αυτή την πολεμική επιχείρηση, σχηματίζοντας μια ενιαία πολεμική μηχανή.
Για το λόγο αυτό, δεν είναι παράδοξο πως στον πρόσφατα αναθεωρημένο τρομονόμο του Νέου Ποινικού Κώδικα, μια από τις τελευταίες πολιτικές πράξεις του ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκουμε το ίδιο ακριβώς κριτήριο στον ορισμό του τρομοκράτη με αυτό της ασύμμετρης απειλής στο στρατιωτικό δόγμα. Με την κατάργηση του καταλόγου των αξιόποινων πράξεων που μπορούν να χαρακτηριστούν ως τρομοκρατικές στο νέο ποινικό κώδικα, ως τρομοκρατικό έγκλημα θα ορίζεται, με το μέγιστο δυνατό βαθμό ασάφειας και αυθαιρεσίας, οποιοδήποτε επικίνδυνο έγκλημα θεωρείται πως προκαλεί σοβαρό κίνδυνο για τη χώρα ή για διεθνή οργανισμό[8]. Έχουμε την αίσθηση ότι, ανεξάρτητα από τις αλλαγές που θα κάνει η Ν.Δ στον Ποινικό Κώδικα, κάποιες τροποποιημένες διατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτή, θα μείνουν ουσιαστικά ανέγγιχτες, μακριά από τα φώτα της κυρίαρχης δημοσιότητας.
Υπάρχει εδώ μια διπλή κίνηση. Από τη μια ο ποινικός κώδικας αφομοιώνει στο εσωτερικό του το στρατιωτικό δόγμα άμυνας/ασφάλειας και από την άλλη ο στρατός διευρύνει το πεδίο της αρμοδιότητάς του στην αντιμετώπιση παραμέτρων που δεν είναι αυστηρά στρατιωτικές. Τα όρια που διακρίνουν το δίκαιο της ειρήνης από το στρατιωτικό νόμο του πολέμου και άρα την κανονικότητα από την κατάσταση εξαίρεσης μοιάζουν να υποχωρούν διαρκώς. Σ’ αυτή τη συνθήκη, που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε κανονικοποιημένη εξαίρεση, η συγκεκριμένη ταυτότητα της απειλής είναι αδιάφορη. Εχθρός είναι ό,τι θέτει σε κίνδυνο το εθνικό συμφέρον, δηλαδή τη συσσώρευση του κεφαλαίου και την έννομη τάξη που την εγγυάται. Κατά συνέπεια, ο εχθρός, στα μάτια του κράτους, δεν παραβιάζει απλώς το νόμο αλλά απειλεί την ίδια του την ύπαρξη.
Η προκλητικά αδιάφορη ως προς την ισχύουσα νομοθεσία, μεταχείριση που επιφυλάσσει η δικαστική εξουσία για τους πολιτικούς κρατούμενους, πχ. η πρόσφατη άρνηση στον Δ. Κουφοντίνα να λάβει τις άδειες που δικαιούται, εγγράφεται σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο. Ο πολιτικός κρατούμενος δεν δικάζεται απλώς ως εγκληματίας και οι δικαστικοί δεν είναι απλώς μια φάρα ακροδεξιών που αποφάσισαν να τον εκδικηθούν για τη δράση του[9]. Η ουσία είναι πως ο πολιτικός κρατούμενος εκπίπτει σε μια χαμηλότερη νομική βαθμίδα, και αντιμετωπίζεται ως «αιχμάλωτος πολέμου», και συγκεκριμένα, του εμφυλίου πολέμου. Αποκορύφωμα, φυσικά, των πρόσφατων κατορθωμάτων της ελληνικής δικαιοσύνης ήταν η δευτεροβάθμια μείωση της ποινής του δολοφόνου του Αλ. Γρηγορόπουλου, Κορκονέα, με αποτέλεσμα την αποφυλάκισή του. Η αυθαιρεσία των κρατικών λειτουργών είναι το αναγκαίο συμπλήρωμα της αναστολής των δικαιωμάτων, που με τη σειρά της πηγάζει από το status της διαρκούς απειλής.
Το παράδειγμα των πολιτικών κρατούμενων δεν είναι βέβαια το μοναδικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ από τη θέση της κυβέρνησης και με την αγαστή συνεργασία των ΑΝΕΛ, κλήθηκε να παίξει το δικό του ρόλο στον ευγενή σκοπό της εθνικής ασφάλειας. Μπροστά σε αυτό το σκοπό, οι δημοκρατικές του ευαισθησίες και οι όποιες αναστολές που του επέβαλαν οι αριστερές του καταβολές, δεν είχαν ιδιαίτερη τύχη. Άλλωστε, έπρεπε να ικανοποιήσει ένα αίτημα πέραν της αριστεράς και της δεξιάς.
Θα ήταν αδύνατο να καταγράψουμε σε ένα μόνο κείμενο το σύνολο των πολιτικών πράξεων μέσα από τις οποίες η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συμμετείχε στον πόλεμο ενάντια στον εσωτερικό εχθρό από τη σκοπιά της εθνικής άμυνας/ασφάλειας. Γι’ αυτό θα σταθούμε σε ορισμένες από τις πιο χαρακτηριστικές.
Μια από αυτές είναι η ανανέωση και η πολιτική υποστήριξη της εθνοφυλακής. Επί ΣΥΡΙΖΑ, το 2017 ανακοινώθηκε ως «Έτος Εθνοφυλακής»[10]. Η εθνοφυλακή αποτελείται από τάγματα εφέδρων, δηλαδή μη επαγγελματιών οπλιτών οι οποίοι έχουν ολοκληρώσει τη στρατιωτική τους θητεία, και είναι γνωστό, πως αποτελεί και φύλακα φασιστών, σε οργανική σχέση με το ελληνικό κράτος[11]. Οι εθνοφύλακες εκπαιδεύονται κανονικά, στις εγκαταστάσεις του ελληνικού στρατού και εξοπλίζονται από αυτόν. Σύμφωνα με το νόμο, αποτελεί οργανική Ένοπλη Δύναμη του Στρατού Ξηράς. Κατά βάση εδρεύει σε ακριτικές περιοχές ενώ ως διακηρυγμένο στόχο έχει, πέρα από τις επιχειρησιακές της δραστηριότητες την ανύψωση του ηθικού του τοπικού πληθυσμού, δηλαδή την εθνικιστική προπαγάνδα. Η εθνοφυλακή δεν κάνει ιδιαίτερη προσπάθεια να κρύψει τις ακροδεξιές της προτιμήσεις. Μάλιστα, ένας από τους πιο γνωστούς εθνοφύλακες, ο Παναγιώτης Μπαντέμης, ήταν πυρηνάρχης της Χρυσής Αυγής Δράμας που έχασε τη θέση του όταν καταδικάστηκε για ρατσιστική επίθεση στο Μεταξουργείο. Τον Οκτώβρη του 2016 λοιπόν, το τάγμα εθνοφυλακής Φλωρίνης συμμετείχε στην Άσκηση Αντιμετώπισης Ασύμμετρων Απειλών στην ΑΕΒΑΛ Πτολεμαΐδας[12]. Το σενάριο της άσκησης ήταν η ανακατάληψη του εργοστασίου που είχε καταληφθεί από απεργούς. Στους σχεδιασμούς του ελληνικού στρατού λοιπόν, υπό τις ευλογίες της αριστερής κυβέρνησης, ακόμα και μια απεργία, ως κατάλυση μιας κατοχυρωμένης σχέσης ιδιοκτησίας, μπορεί να ενταχθεί στην κατηγορία των ασύμμετρων απειλών και να χρίζει πολεμικής αντιμετώπισης από στρατιωτικά οργανωμένα τάγματα ακροδεξιών.
Αυτά ίσως ακούγονται υπερβολικά σε ορισμένους καθώς υπάρχει μια δεδομένη απόσταση από τους σχεδιασμούς μέχρι την υλοποίηση τους. To ζήτημα είναι ότι μια αντιμετώπιση τέτοιου είδους, πραγματοποιείται ήδη απέναντι σε μια άλλη ενσάρκωση της ασύμμετρης απειλής, τους μετανάστες και τις μετανάστριες. Οι πολλαπλές μαρτυρίες μεταναστών που έχουν επαναπροωθηθεί από τα σύνορα του Έβρου[13] συγκλίνουν σε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο που υποδεικνύει μια παγιωμένη και καλά συντονισμένη πρακτική απώθησης: Η σύλληψή τους ακολουθείται από την κράτηση τους σε αστυνομικά τμήματα ή άλλους χώρους όπως αποθήκες ή στρατώνες σε απάνθρωπες συνθήκες, δίχως τροφή ή νερό[14]. Οι δεσμοφύλακες προβαίνουν συστηματικά στην αφαίρεση προσωπικών αντικειμένων, ακόμα και των ρούχων των μεταναστών, αλλά και στη χρήση ακραίας βίας που μπορεί να φτάσει μέχρι και σε εικονικές εκτελέσεις. Ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι αναφέρεται από κάποιους μετανάστες η συμμετοχή στις περιγραφόμενες πρακτικές προσώπων που φορούν διακριτικά, τα οποία δεν παραπέμπουν ούτε σε αστυνομικές αρχές αλλά ούτε και στον στρατό. Τελικά, οι μετανάστες οδηγούνται σε βάρκες στο ποτάμι του Έβρου απ’ όπου και επαναπροωθούνται στην Τουρκία. Φυσικά, η προβλεπόμενη από το νόμο διαδικασία της καταγραφής και της δυνατότητας για αίτηση ασύλου παρακάμπτεται.
Το σημαντικό σε όλο αυτό, είναι να δούμε πως οι παραπάνω πρακτικές δεν μπορούν να αναχθούν απλά και μόνο στη βούληση των τοπικών οργάνων της τάξης που η κυβέρνηση, είτε από αδυναμία είτε από έλλειψη πληροφόρησης, απέτυχε να ελέγξει. Ο αποκλεισμός ενός «πλεονάζοντος» πληθυσμού από τον ελληνικό χώρο, είτε είναι τυπικός, με το σύστημα στρατοπέδων συγκέντρωσης των hot spot βάσει της συμφωνίας Ε.Ε-Ελλάδας[15] είτε άτυπος, όπως στην προκειμένη περίπτωση, είναι στιγμή μιας ενιαίας στρατηγικής διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών.
Καθώς δεν ακολουθούν όλοι το δρόμο της άμεσης επαναπροώθησης, ένας μεγάλος αριθμός καταλήγει στα hot spot. Αυτή είναι η δεύτερη στιγμή της πολεμικής διαχείρισης των μεταναστών. Η κυβέρνηση με «κορμό την Αριστερά», δεν άλλαξε σε τίποτα την Αμυγδαλέζα ως βασικό πρότυπο εγκλεισμού των μεταναστών. Πριν εκλεγεί, ο ΣΥΡΙΖΑ διαδήλωνε, ως κίνημα, ενάντια στην Αμυγδαλέζα. Ως κυβέρνηση, υλοποίησε τη γενίκευση του μοντέλου της Αμυγδαλέζας σε όλη την επικράτεια. Μάλιστα, αξιοποιώντας το αριστερό του προφίλ κατάφερε να το εξωραΐσει, παρουσιάζοντας τον εγκλεισμό ως φιλοξενία και την εργασία στις διάφορες, ανά την επικράτεια Αμυγδαλέζες, ως ανθρωπιστική προσφορά. Ανάμεσα στη συμπερίληψη, την ένταξη των μεταναστών στον εθνικό κορμό, και τον αποκλεισμό τους (με τις επαναπροωθήσεις) υπάρχει μια ενδιάμεση ζώνη, το hot spot. Oι έγκλειστοι μετανάστες βρίσκονται μέσα στην ελληνική επικράτεια αλλά την ίδια στιγμή είναι νομικά αποκλεισμένοι από το εθνικό σύνολο. Τα hot spot δεν είναι χώροι φιλοξενίας αλλά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Είναι καρπός νομοθετημάτων όπως η τροπολογία του 2016, που θεμελιώνουν τη λειτουργία τους στη βάση μιας έκτακτης ανάγκης και μιας απειλής για την εθνική ασφάλεια, αναθέτοντας την, ως αποτέλεσμα, στο στρατό. Είναι ακριβώς αυτός ο «εξαιρετικός» και έκτακτος χαρακτήρας των hot spot, που νομιμοποιεί την αναστολή βασικών κατοχυρωμένων δικαιωμάτων, του Διεθνούς Δικαίου και του Δικαίου του Ασύλου της Σύμβασης της Γενεύης του 1951, στο όνομα της αποτελεσματικής κρατικής διαχείρισης.
Για τη φύση αυτής της διαχείρισης, το ελληνικό κράτος είναι ξεκάθαρο. Σύμφωνα με την τροπολογία που ψηφίστηκε στις 23/2/ 2016, «οι πρόσφυγες αποτελούν κίνδυνο για την «εθνική ασφάλεια και την δημόσια τάξη» και παραχωρούνταν στο στρατό πλήρης ελευθερία για σύναψη συμβάσεων και διάθεση χρημάτων για τη διαχείριση του προσφυγικού. Από αυτή τη σκοπιά, η επαναπροώθηση των μεταναστών ταυτίζεται με την απώθηση μιας εισβολής και η φύλαξη των συνόρων με την κατίσχυση επί μιας εχθρικής δύναμης. Οι βάναυσες πρακτικές των κάθε λογής συνοριοφυλάκων σε ξηρά και θάλασσα, ακόμα και σε αέρα[16], όπως αυτές που περιγράψαμε παραπάνω, είναι η πιο επιθετική όψη αυτής ακριβώς της διαδικασίας. Και όλα αυτά, πολύ συχνά, στο όνομα της «φιλοξενίας» και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Αυτό το παρωχημένο, πλέον, περιεχόμενο των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη ξαναγράφεται από ένα πλέγμα έκτακτων διοικητικών προσδιορισμών, τροπολογιών και νόμων με καθολική ή περιορισμένη ισχύ, δίνοντας την απροσδιόριστη δυνατότητα στο «νομοθέτη» να το γενικεύει ή να το επεκτείνει κατά το δοκούν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα όσα έγιναν τον Απρίλη στο σταθμό Λαρίσης[17]. Εκείνες τις μέρες, ένα πλήθος μεταναστών συγκεντρώθηκε στο σταθμό προκειμένου να ταξιδέψουν στα Διαβατά και να ενωθούν με άλλους μετανάστες που διαμαρτύρονταν εκεί για τις συνθήκες του εγκλωβισμού τους στην Ελλάδα, με σκοπό να περάσουν τα σύνορα. Παρ’ ότι είχαν πληρώσει εισιτήριο, τους απαγορεύτηκε να ταξιδέψουν από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη!. Η κυβέρνηση αντέδρασε σε αυτή την προοπτική με την απαγόρευση της μετακίνησης τους, περιστέλλοντας δηλαδή ένα δικαίωμα αναγνωρισμένο διεθνώς, καθώς τέθηκε σύμφωνα με τα λεγόμενά της «εθνικό ζήτημα». Ενώ λοιπόν οι Έλληνες μπορούσαν να ταξιδέψουν, επιδεικνύοντας την ταυτότητά τους, οι μετανάστες απομακρύνθηκαν βίαια από τα ΜΑΤ, υπό την απειλή της φυλάκισης, και μέσα σε μία κλούβα των ΜΑΤ, τους επιστράφηκε με το ζόρι το αντίτιμο του εισιτηρίου. Σε όλη αυτή τη διαδικασία τον αποφασιστικό ρόλο τον είχαν υπεύθυνοι του Υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής, που βρίσκονταν μέσα στο σταθμό. Λίγες μέρες αργότερα, με έκτακτη τροπολογία στο νομοσχέδιο για το στρατό, νομιμοποιήθηκε εκ των υστέρων η απόφαση του Υπουργείου, με το πέρασμα της αρμοδιότητας από τον Διευθυντή της Υπηρεσίας Ασύλου στον Υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής, να αποφασίζει για το σε ποιες περιοχές της Ελλάδας θα μπορούν να κυκλοφορούν οι πρόσφυγες και σε ποιες όχι[18].
Το ίδιο Συνδικάτο
Λίγο πριν εγκαταλείψει την κυβερνητική εξουσία, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ φρόντισε να προχωρήσει σε συμφωνία με την INTRACOM του Πέτρου Κόκκαλη (ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ), για τον hi tech εκσυγχρονισμό της ελληνικής αστυνομίας[19]. Όπως επισημαίνεται στην ανακοίνωση της Intracom Telecom, µέσω του έργου της «έξυπνης αστυνόμευσης» οι πεζές και εποχούμενες περιπολίες που αστυνοµεύουν σε ολόκληρη την επικράτεια θα αποκτήσουν πρόσβαση στο ολοκληρωμένο πληροφοριακό σύστημα µε ασφαλή και κρυπτογραφημένο τρόπο, µέσω έξυπνων φορητών συσκευών, για τον προσδιορισμό και την επαλήθευση της ταυτότητας των πολιτών που υπόκεινται σε επιτόπιο έλεγχο, προκειμένου να υπάρξει μείωση του κινδύνου διαφυγής των παραβατών αλλά και να τονωθεί έμπρακτα το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών.
Η εκσυγχρονισμένη αστυνομία και ο στρατός, οι τρομονόμοι, οι στρατιωτικές ασκήσεις καταστολής, οι δολοφονικές επαναπροωθήσεις και τα hot spot είναι μερικά μόνο επεισόδια του πολέμου ενάντια στην «ασύμμετρη απειλή», που εντάθηκε επί ΣΥΡΙΖΑ, και θα ενταθεί ακόμα περισσότερο στο μέλλον, με κυβέρνηση ή όχι της Ν.Δ. Γιατί είναι η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που επιβάλλει όλες αυτές τις προσαρμογές των κυρίαρχων και του κράτους τους, στις νέες συνθήκες του κοινωνικού πολέμου και του μεταξύ τους ανταγωνισμού. Οι διαφορές του ΣΥΡΙΖΑ με τη Ν.Δ, διαφορές μεθόδων επικράτησης επί των καταπιεσμένων, διαφορές μεθόδων νομιμοποίησης και ιδεολογίας, διαφορές σχέσεων με κομμάτια της κοινωνίας των πολιτών και του επιχειρηματικού κόσμου, δίνουν την αναγκαία ποικιλομορφία και ευελιξία στην εξελικτική ιστορική συνέχεια του ελληνικού κράτους. Με αυτή την έννοια, θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά ακόμα παραδείγματα ρατσιστικών, αντεργατικών και άλλων δολοφονιών, στους χώρους δουλειάς, στις πλατείες, στα γαλανόλευκα νερά του Αιγαίου, που απορρέουν κατευθείαν από την καρδιά της λειτουργίας του καπιταλιστικού Κράτους της Ελλάδας ως πολεμικής μηχανής. Οι πρόσφατες εκκενώσεις καταλήψεων στέγης μεταναστών/στριων αλλά και οι χιλιάδες εξώσεις προσφύγων με Νόμο του Συριζα, θυμίζουν τι παρακαταθήκη άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ στη Ν.Δ.
Το «συνδικάτο του Καστελόριζου», όπως γράφαμε σε κείμενό μας με αφορμή το κοινό εθνικιστικό παραλήρημα ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Δ, Χρυσής Αυγής στο νησί απέναντι από την Τουρκία[20], είναι εδώ.
Είναι το συνδικάτο των εργοδοτών, είναι το συνδικάτο της ανεργατικής, εθνικιστικής, σεξιστικής, δυτικής επιβολής απέναντι στους καταπιεσμένους και τις καταπιεσμένες, και στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο έχει ως στρατηγείο το ελληνικό κράτος.
Το Κράτος έχει συνέχεια, το Κέρδος έχει συνέχεια. Και μόνο οι κοινωνικοί αγώνες για καλύτερη ζωή και ελευθερία μπορούν να διακόψουν αυτή τη συνέχεια, να μπλοκάρουν τον κοινωνικό πόλεμο των κυρίαρχων, να απαντήσουν, απέναντι σε κάθε κοινοβουλευτική διακυβέρνηση, στο πώς θέλουμε να ζούμε εμείς, η πλειοψηφία, οι από κάτω.
Υστερόγραφο - Προσθήκες:
1. Συνταξιοδοτικό: ο Νόμος Κατρούγκαλου
Πέρα από το τί σήμαινε ο Νόμος Κατρούγκαλου (βλ. ΣΥΡΙΖΑ) για τους ντόπιους συνταξιούχους, για μια ανάλυση των επιπτώσεων του Νόμου Κατρούγκαλου από τη σκοπιά των εργαζομένων μεταναστών/στριών, βλ. εδώ https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=pfbid02npvDwN4TPzifJPJWYaXmoRb2HFLRJQKRhExTaoGgx1fAoTzGb7Emww71vkeBixUYl&id=100063550393212
2. Εκκενώσεις καταλήψεων στέγης:
-Εκκένωση 3 καταλήψεων στέγης προσφύγων στη Θεσσαλονίκη
http://diktiospartakos.blogspot.com/2016/07/74.html
-13 Μαρτίου 2017, εκκένωση καταλήψεων στέγης Αλκιβιάδου, και Βίλας Ζωγράφου
http://diktiospartakos.blogspot.com/2017/03/blog-post_426.html
http://diktiospartakos.blogspot.com/2017/03/blog-post_911.html
[1] . http://www.avgi.gr/article/10811/2006455/g-sakellarides-to-dikaioma-sten-asphaleia-den-einai-oute-dexio-oute-ariste
[2] . https://www.kathimerini.gr/901171/opinion/epikairothta/politikh/ena-megalo-eyxaristw-sthn-kyvernhsh-syriza
[3] . Για την κατασταλτική εξέλιξη του Κράτους μετά τον Δεκέμβρη του 2008, βλ. http://diktiospartakos.blogspot.com/2018/03/blog-post_79.html
[4] . Βλ. το σχετικό μέρος περί στρατιωτικών βάσεων του παρακάτω κειμένου http://diktiospartakos.blogspot.com/2018/03/blog-post_79.html . Βλ. και το κείμενο, γιατί η Ελλάδα επιλέγει το ΝΑΤΟ http://diktiospartakos.blogspot.com/2018/07/blog-post_26.html
[5] . http://diktiospartakos.blogspot.com/2018/09/blog-post_870.html . Για την εναέρια επιτήρηση της Βόρειας (πλέον) Μακεδονίας από το ελληνικό κράτος, βλ. http://diktiospartakos.blogspot.com/2019/02/blog-post_987.html
[6] . http://diktiospartakos.blogspot.com/2018/03/blog-post_508.html , http://diktiospartakos.blogspot.com/2019/06/e.html . Για το ζήτημα της ΑΟΖ, βλ.
[11] . https://tvxs.gr/news/ellada/ethnofylaki-kai-akrodeksia-amyna-i-tagmata-efodoy . Για τη σχέση του σημερινού ελληνικού στρατού με τους φασίστες επί ΣΥΡΙΖΑ, βλ. ενδεικτικά http://diktiospartakos.blogspot.com/2019/06/blog-post_62.html , http://diktiospartakos.blogspot.com/2019/05/blog-post_871.html#more
[14] . http://www.topontiki.gr/article/324530/kataggelia-fantaron-mas-vazoyn-na-syllamvanoyme-metanastes-peripolies-horis
[16] . Στην ατέλειωτη σειρά των κάμερων, των εναέριων παρακολουθήσεων, των drones, στο πλαίσιο κυρίως της Ε.Ε, άρα και του νοτιοανατολικού ελληνικού συνόρου της, για μια πρόσφατη εξέλιξη βλ. «Ένα Ζέπελιν στον ουρανό της Σάμου κατά των προσφύγων», http://diktiospartakos.blogspot.com/2019/07/blog-post_812.html
[19] . https://www.ethnos.gr/ellada/48273_elas-hi-tech-astynomeysi-me-exypnes-syskeyes-sto-kynigi-toy-egklimatos
[20] . http://diktiospartakos.blogspot.com/2018/01/blog-post_981.html#more , http://diktiospartakos.blogspot.com/2017/10/blog-post_61.html . Για το ζήτημα των ελληνικών ψεμάτων σχετικά με την ΑΟΖ, βλ. http://diktiospartakos.blogspot.com/2019/06/blog-post_496.html
Για τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής αστυνομίας από την Intracom με απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ, βλ. επιπλέον https://www.reportersunited.gr/3643/apo-ayto-to-kalokairi-1-000-forites-syskeyes-tis-elas-tha-skanaroyn-ta-prosopa-ton-politon-se-kathimerines-peripolies/
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου