Το ελληνικό Κράτος δεν έχει πάψει να πολεμά [κάλεσμα για την ημέρα αντιπολεμικής δράσης, Σάββατο 17 Απρίλη]

Ας ξεκινήσουμε με μία βασική διαπίστωση: Το νέο νομοσχέδιο για για τον ελληνικό στρατό και τη θητεία, δεν αυξάνει απλά την περίοδο στράτευσης. Αποτυπώνει την κλιμάκωση της επιθετικότητας του ελληνικού κράτους απέναντι στους εξωτερικούς και τους εσωτερικούς του εχθρούς, κυρίως απέναντι στις "ασύμμετρες" απειλές απέναντι στις οποίες οι Έλληνες αξιωματούχοι δηλώνουν πως δεν είναι τόσο προετοιμασμένοι όσο θα ήθελαν-ειδικά μετά τα γεγονότα του Έβρου και του υβριδικού πολέμου Ελλάδας-Τουρκίας στις πλάτες των μεταναστών/στριών. 

Το νομοσχέδιο ουσιαστικά ενισχύει τις ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις στην παραμεθόριο και στην Κύπρο, ωθώντας τους πιο φτωχούς που δεν έχουν σπουδάσει κάτι "χρήσιμο" για τον ΕΣ ή τους 18ρηδες να κάνουν 9μηνη θητεία στις περιοχές αυτές, ενώ οι πιο μορφωμένοι και σε οικονομικά καλύτερη θέση μπορούν να αναλάβουν στρατιωτικές υπηρεσίες που απαιτούν άλλο μορφωτικό κεφάλαιο και πανεπιστημιακή εκπαίδευση, μένοντας στην ΑΘήνα και κάνοντας θητεία για 12 μήνες. Έτσι διαμορφώνεται ένας στρατιωτικός μηχανισμός πιο ταξικός, κατασταλτικός και επιθετικός στα περιφερειακά σύνορα απέναντι σε μετανάστες/στριες και την Τουρκία, με το πιο επιστημονικό του δυναμικό στο κέντρο. 

Όμως αυτή δεν είναι μια λογική που έφερε για πρώτη φορά η Ν.Δ. Πολιτικά μια τέτοιου τύπου αναδιάρθρωση του στρατού είχε ξεκινήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε μέσω του πολιτικού του λόγου, όπου υποσχόταν εκσυγχρονισμό με λιγότερα βύσματα, λιγότερες προσλήψεις ΕΠΟΠ και ενισχύοντας με φαντάρους τα σύνορα και τα νησιά, είτε στην πράξη, πραγματοποιώντας μαζικές μεταθέσεις από την Αθήνα στην παραμεθόριο. Σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ ολοκληρώνει το έργο του ΣΥΡΙΖΑ υπενθυμίζοντας ότι το κράτος έχει συνέχεια στην ολοκλήρωσή του στρατού ως μία πολεμική μηχανή φύλακα των μεγάλων συμφερόντων, καταστολής και μιλιταρισμού. 

Στη πραγματικότητα, εδώ και πάνω από ένα χρόνο το ελληνικό Κράτος δεν έχει πάψει να πολεμά, δεν έχει πάψει να διεξάγει έναν κοινωνικό πόλεμο. 

Το Φλεβάρη του 2020, στον Έβρο απέναντι στην Τουρκία και χιλιάδες μετανάστες/στριες, τους οποίους αυτή άφησε να περάσουν τα σύνορα. Τότε, το ελληνικό στράτος βάφτισε χιλιάδες οικογένειες "πράκτορες" και επιστράτευσε όλο τον κατασταλτικό μηχανισμό του-στρατό, αστυνομία με ΜΑΤ και ΟΠΚΕ, τις φασιστικές λέσχες εφέδρων και άλλους φασίστες "κυνηγούς λαθρομεταναστών", ενώ αποδεδειγμένα δολοφόνησε με πραγματικά πυρά τουλάχιστον δύο μετανάστες και μετανάστριες. 

Στα τέλη του ίδιου Φλεβάρη και στις αρχές Μάρτη 2020, το ελληνικό κράτος πραγματοποίησε κυριολεκτικά απόβαση στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου για το άνοιγμα νέων στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών/στριών, με σφοδρές εθνικιστικές και αντιρατσιστικές αντιδράσεις από τις ντόπιες κοινότητες. Τότε, για άλλη μια φορά, ο στρατιωτικός και αστυνομικός μηχανισμός βρέθηκε σε επιφυλακή. 

Το Μάρτη του 2020 κηρύχθηκε παγκόσμιο Lockdown, και το Νοέμβριο του ίδιου χρόνου ο Κυριάκος Μητσοτάκης δήλωνε πως "ο στρατός μας βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη" και σε "πόλεμο απέναντι στον αόρατο εχθρό", τον Covid 19. Έκτοτε, έχουμε πάνω από 8000 νεκρούς από Covid-19, ντόπιους/ες και μετανάστες/στριες, αλλά και επιπλέον πάνω από 5000 νεκρούς, από τη μετατροπή του συστήματος υγείας σε μονοθεματικό για τον Covid-19, πλάι σε εργατικά ατυχήματα μέσα στην πανδημία. Σε αυτό το πλαίσιο, η υγειονομική απειλή της πανδημίας του Covid-19 χρησιμοποιείται από το ελληνικό κράτος και το ευρωπαικό κατεστημένο τόσο ως εργαλείο αναδιάρθρωσης των εργασιακών και κοινωνικών σχέσεων, με την καταιγιστική ψήφιση κυριολεκτικά δεκάδων νομοσχεδίων (για τα προσωπικά δεδομένα, για τα εργασιακά, για την πανεπιστημιακή αστυνομία, για την καταστροφή του περιβάλλοντος, για τη λογοκρισία στην τέχνη κ.α), όσο και ως όπλο απέναντι στους "πλεονάζοντες πληθυσμούς" που δεν χωράνε ούτε στο ταξικό και ρατσιστικό σύστημα υγείας, ούτε στα σχέδια επιβολής της αστυνομοκρατίας.

Τον Οκτώβριο του 2020, το τουρκικό σκάφος Oruc Reis προκάλεσε ξανά την αντιτουρκική υστερία των ελληνικών ΜΜΕ και το ελληνικό κράτος κήρυξε για μία ακόμα φορά τον στρατιωτικό του μηχανισμό σε πολεμική ετοιμότητα-λέγοντας ψέματα, ξανά, για τα δικαιώματα της Ελλάδας στην νοτιοανατολική Μεσόγειο.  

Το Γενάρη του 2021, η κυβέρνηση δήλωσε με χαρά πως διπλασίασε, και μάλιστα σε καιρό ειρήνης, τα ελληνικά σύνορα στη θάλασσα στο Ιόνιο πέλαγος, δείχνοντας τις επιθετικές βλέψεις της απέναντι στα διεθνή ύδατα και την Τουρκία. 

Την ίδια ώρα, ο ελληνικός στρατός και η ελληνική αστυνομία ενισχύονται προκλητικά με πολλά δισεκατομμύρια ευρώ, σε ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα που φαίνεται πως θα ανέλθει σε πάνω από 60 δις, με νέα μαχητικά αεροσκάφη Rafale, με νέες φρεγάτες, με νέα τεθωρακισμένα για την καταστολή πλήθους, με πάνω από 15.000 προσλήψεις μισθοφόρων του στρατού, συνοριοφυλάκων και άλλων ανθρωποφυλάκων, με αναδιάρθρωση της ελληνικής πολεμικής βιομηχανίας. 

Στο πλαίσιο μάλιστα του άξονα Ελλάδας-ΗΠΑ-Γαλλίας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου, το ελληνικό Κράτος στέλνει στρατιωτικές δυνάμεις στο Μάλι για να διεκδικίσει το δικό του μερίδιο στην αναδυόμενη αγορά της αφρικανικής ηπείρου, μπαίνοντας πιο βαθιά στον γεωπολιτικό ανταγωνισμό απέναντι στην Τουρκία για τον έλεγχο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, όπως φαίνεται στη βαθιά στρατιωτική εμπλοκή του από το 2011 μέχρι σήμερα στη Λιβύη, όπως αποτυπώνεται στη συμφωνία Ελλάδας-Αιγύπτου για τις ΑΟΖ απέναντι στη συμφωνία Λιβύης-Τουρκίας. Και φυσικά, το ελληνικό Κράτος εξακολουθεί να έχει στρατιωτική δραστηριότητα στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή, με γέφυρα τις κοινές νατοικές ασκήσεις με ΗΠΑ-Βόρεια Μακεδονία, στις οποίες η ελληνική αεροπορία παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, με γέφυρα την συνεργασία του με το Ισραήλ σε επίπεδο στρατιωτικής τεχνογνωσίας και ελέγχου των ροών ενέργειας (EASTMED). 

Η ελληνική πολεμική μηχανή, όμως, δεν είναι χωρίς αντίπαλο. Στα σύνορα και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο αγώνας και η κίνηση των μεταναστών/στριών, παρά τις κρατικές δολοφονίες, δεν μπορεί να ανακοπεί. Στην ενδοχώρα, από τις φοιτητικές κινητοποιήσεις μέχρι τις φεμινιστικές καταγγελίες που έφτασαν να απειλούν την ίδια την κυβέρνηση της ΝΔ, και από τις κινητοποιήσεις για τα δικαιώματα του απεργού πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα μέχρι το αντικατασταλτικό, αντιλοκντάουν κίνημα χιλιάδων ανθρώπων στις πλατείες, που ξεκίνησε από τις δυναμικές διαδηλώσεις στη Νέα Σμύρνη, τους τελευταίους μήνες είχαμε ένα μπαράζ κοινωνικών κινημάτων και αγώνων που κέρδισαν ανάσες ελευθερίας για τους καταπιεσμένους και τις καταπιεσμένες, ανακόπτοντας λίγο τη φόρα της ελληνικής πολεμικής μηχανής.

Το ελληνικό κράτος θέλει να επιβάλλει το Αξιόμαχο μέσα και έξω από το στρατό, σε όλη την κοινωνία-το Αξιόμαχο της Εθνικής Ενότητας, του Μιλιταρισμού, των καταπιεσμένων ως Εθνικών Εχθρών. Να επιβάλλει πως όλη η κοινωνία θα βρίσκεται διαρκώς σε πόλεμο απέναντι σε κάθε "άτακτο πληθυσμό", μετανάστες/στριες, ασθενείς με Covid-19, φοιτητές/ριες, εργαζόμενους/ες, φεμινίστριες, οπαδούς, Ρομά. Έφτιαξε κοινές "υγειονομικές επιτροπές" με στρατιωτικούς. Επέβαλε γενικευμένο Στρατιωτικό Νόμο απαγόρευσης της κυκλοφορίας και των συναθροίσεων, εφαρμόζοντας τη θανατοπολιτική του στα camps και τα νοσοκομεία-σκοτώνοντας τους "μη παραγωγικούς". Προετοιμαζόμενο για το νέο γύρο πολέμων και καπιταλιστικής ανάπτυξης, μέσα και έξω από τα σύνορα, από τις επενδύσεις στο κέντρο των πόλεων μέχρι την Αφρική. 

Απέναντι σε αυτό το Αξιόμαχο, εμείς λέμε:

Καμία αύξηση της θητείας, κανένας στρατιωτικός εξοπλισμός-λεφτά για την υγεία και την παιδεία

Να κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, να σταματήσει το καθεστώς απαγόρευσης της κυκλοφορίας

Δεν πολεμάμε για το ελληνικό Κράτος, την Ε.Ε, το ΝΑΤΟ απέναντι σε καταπιεσμένες/ους

Καμία επέκταση των των χωρικών υδάτων, καμία ΑΟΖ.

Να μπλοκάρουμε την πολεμική μηχανή της εθνικής ενότητας και των κερδών, που στρέφεται εναντίον μας

Κοινοί διεθνιστικοί-αντιπολεμικοί αγώνες εργαζομένων, ανέργων, φοιτητών, καταπιεσμένων

Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση

Διεθνιστική Κίνηση Antiwar