‘Ενας νεαρός φαντάρος αυτοκτονεί οδηγώντας το όχημα του, ένας νεαρός στρατιωτικός βρίσκεται νεκρός την ώρα της σκοπιάς του, στην δεύτερη περίπτωση μάλιστα υπάρχει ανοιχτό το ενδεχόμενο 'άμεσης' δολοφονίας, μιας και περί δολοφονίων του στρατού ο λόγος και στις δύο περιπτώσεις. Η επιλογή του κράτους να τροφοδοτησει το πνεύμα του αξιόμαχου στο στρατό έχει σαν αποτέλεσμα να δώσει έδαφος σε κακοποιητικές συμπεριφορες που αφήνουν το σημάδι τους με ψυχολογικών διαταραχές, σωματικές δυσλειτουργίες και αυτοκτονίες. Οι δημοσιευμένες στατιστικές του στρατού, αποδίδουν λοιπόν τις στρατιωτικες δολοφονιές του σε αυτοκτονίες ‘ερωτικής απογοήτευσης’ (56%), ένω μολις το 12% ωφείλονται σε προβλήματα εντός στρατοπέδου. Είναι εξώφθαλμα χυδαίος ο τρόπος που ο ελληνικός στρατός συγκαλύπτει τα πραγματικά αίτια των περισσότερων περιστατικών, μιας και δεν είναι λίγες κατεγγελίες των ιδιών των στρατευμένων, αλλά και συγγενικών προσώπων των θυμάτων για την κακομεταχείριση,τα καψόνια και το μπουλινγκ που έχουν υποστεί από ανωτέρους ή και όχι. Δεν είναι τυχαίο η συχνότητα των περιστατικών σε περιοχές με αυξημένο μιλιταρισμο, όπως ο ‘Εβρος και τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Φυσικά τυχαίο δεν είναι και το γεγονός πως αυτές οι περιοχές είναι κωδικοποιημένες ως “πιεστικές συνθήκες διαβίωσης”. Στα πλαίσια λοιπόν της άμυνας- ασφάλειας του ελληνικού κράτους ο στρατός αποτελεί την πιο αναβαθμισμένη θανατομηχανή του. Μια μηχανή που παράγει σώματα υποταγμένα και υποτιμημένα αλλά και νεκρά θύματα εκτός, εντός συνόρων αλλά και στο ίδιο το εσωτερικό της.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου