«Έχουμε πόλεμο, και ο στρατός μας βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη»

 «Έχουμε πόλεμο, και ο στρατός μας βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη»

Κ.Μητσοτάκης, διάγγελμα της 5ης Νοεμβρίου του 2020

Ο πρωθυπουργός με τα επιστημονικά επιτελεία ανακοινώνουν δεύτερο Lockdown, υπενθυμίζοντας ξανά ότι έχουμε πόλεμο με έναν «αόρατο εχθρό».  Στο όνομά του, κηρύσσεται μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, μια συνθήκη που υποτίθεται ότι θα παρέλθει με την αντιμετώπιση της υγειονομικής απειλής. Όμως, η «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» έχει μετατραπεί ήδη σε κανονικότητα και αποτελεί την απλά την εμπόλεμη καπιταλιστική διαχείριση των πολλαπλών κρίσεων που προϋπήρχαν (οικολογικών και οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών, κυβερνητικών και πολιτικών) και θα συνεχίσουν να υπάρχουν.

Αν η κατάσταση εξαίρεσης είναι «η άμεση απάντηση της κρατικής εξουσίας στις πιο ακραίες εσωτερικές συγκρούσεις, για την αποφυγή της απειλής του εμφυλίου», σε αυτή τη νέα συνθήκη, το ερώτημα αν έχουμε «δημοκρατία» ή «χούντα» τείνει να στερείται νοήματος. Ο εκφασισμός της καπιταλιστικής δημοκρατίας γίνεται όλο και πιο γρήγορα η άλλη όψη ενός εκδημοκρατισμένου φασισμού, που κερδίζει έδαφος μέσα στην κοινωνία και το Κράτος. Όποια κυβέρνηση και αν είναι ο διαχειριστής αυτής της συνθήκης, ΣΥΡΙΖΑ ή Ν.Δ, Δημοκρατικοί ή Ρεπουμπλικανοί, το Κράτος θα συνεχίσει να επιχειρηματικοποιείται και οι επιχειρήσεις θα συνεχίσουν να εξοπλίζονται με πιο πολύ Κράτος. Για να διασωθεί η καπιταλιστική κερδοφορία, πρέπει να θυσιαστεί η «υπερβολική» μας διασκέδαση και Ζωή. Το καπιταλιστικό Κράτος είναι αποφασισμένο να περάσει από πάνω μας, για να εκμεταλλευτεί τα τραυματισμένα σώματά μας σαν ερείπια του κοινωνικού πολέμου.

Για αυτό γύρω μας δεν υπάρχει παρά μόνο η κανονικότητα μιας στρατιωτικής διαχείρισης και κάθε επείγον πρόβλημα συνοδεύεται από λόγους ασφαλείας, οι οποίοι καθιστούν επείγουσα την κατ΄ εξαίρεση πολεμική διαχείρισή του. Μπορεί να φοράει το κουστούμι του πρωθυπουργού στα διαγγέλματά του, τη γραβάτα του στρατηγικού αναλυτή στις τηλεοπτικές αναλύσεις του ή το πουκάμισο και τη μάσκα του επιδημιολόγου στις επιστημονικές δικαιολογήσεις μιας πολιτικής διαχείρισης. Όμως η ορολογία είναι ίδια, είτε μιλάμε για την «υγειονομική απειλή» των νέων στα πάρκα και τις πλατείες ή την «υγειονομική βόμβα» των προσφύγων στη Μόρια, είτε για την «απειλή πτώσης των επιτοκίων», τους «εμπορικούς πολέμους» ή την «ελληνοτουρκική σύρραξη». Το κοινό τους νήμα είναι η πολιτική διαχείριση ενός πολέμου, που ισοδυναμεί με την πολεμική διαχείριση πολιτικών προβλημάτων, χωρίς να μπορεί κανείς να διακρίνει τα όρια και τις διαφορές αυτών των καταστάσεων. Τελικά, ο πόλεμος είναι η μοναδική μορφή με την οποία μπορούμε να κατανοήσουμε το πολιτικό νόημα κάθε συμβάντος σε ένα κόσμο όπου το συμβάν έχει χάσει κάθε πολιτικό νόημα.

Δεν είναι πραγματικό το ερώτημα γιατί το ελληνικό κράτος αγοράζει όπλα δισ. ευρώ που θα παραδοθούν μόλις τελειώσει η «περίοδος της έντασης», για έναν ολοκληρωτικό πόλεμο, που όπως δείχνουν τα διαδοχικά «θερμά επεισόδια» των τελευταίων μηνών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας δεν πρόκειται να κρατήσει -αν γίνει- πάνω από 6 ώρες ή 3 έκτακτα δελτία ειδήσεων και κάποια άρθρα «αποκαλυπτικής δημοσιογραφίας», κι όχι για ΜΕΘ, φάρμακα και κλινικές, στον «πόλεμο (δεν είναι δική μας έκφραση αλλά όλων των ηγετών σε όλο τον πλανήτη) εναντίον του αόρατου εχθρού» . Γιατί θέλει να αυξήσει τη θητεία 18χρονων παιδιών και όχι τον ανεπαρκή αριθμό γιατρών στα νοσοκομεία. Η απάντηση είναι τόσο απλή όσο η δολοφονική βαρβαρότητα κάθε κράτους κι η συναίνεση του εθνικού κορμού του, τόσο κυνική όσο η φράση του σφαγέα στον πάγκο του χασάπη: μόνο ό,τι έχει κέρδος (οικονομικό ή/και γεωπολιτικό), είναι καλό. Και αν η καπιταλιστική οικονομία εγγυάται μόνο την υγεία, τότε το κέρδος και η κρατική καταστολή που το διασφαλίζει, εμφανίζονται ως μόνη «υγειονομική» λύση.

Ανάμεσα στα Rafale, τα F-35 και τις φρεγάτες, των «νέων αγορών του αιώνα», πέρασαν απαρατήρητες οι άμεσες δαπάνες εκατοντάδων εκατομμυρίων για το «νέο φράχτη του Έβρου», «θερμικές κάμερες», «μη-φονικά όπλα» ήχου κλπ, τεθωρακισμένα, συνοριοφύλακες, στον «μεγάλο αγώνα του έθνους» απέναντι στην «υβριδική απειλή» των μεταναστ(ρι)ών. Τελικά, καταλαβαίνουμε πως κάπου μεταξύ «Πολέμου κατά της Πανδημίας» και «Ελληνοτουρκικού Πολέμου», ο μόνος πραγματικός πόλεμος στον οποίο συναίνεσε η ελληνική κοινωνία είναι ο διαρκής Πόλεμος κατά των μεταναστ(ρι)ών, στον οποίο κυριολεκτικά επενδύθηκαν όλα τα διαθέσιμα μέσα του ελληνικού κράτους και της ΕΕ: νόμοι, δισεκατομμύρια, στρατόπεδα συγκέντρωσης, στρατός-αστυνομία, φασίστες κάθε «τάγματος ασφαλείας».

Τώρα το ελληνικό Κράτος, όπως κάθε σοβαρό καπιταλιστικό κράτος, ετοιμάζεται να αξιοποιήσει και να γενικεύσει, απέναντι αυτή τη φορά στον ντόπιο εργαζόμενο και άνεργο πληθυσμό, τα διαχρονικά διδάγματα των πολέμων απέναντι στους μεταναστευτικούς πληθυσμούς και στους πληθυσμούς της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής. Ετοιμάζεται να μας πολεμήσει μέχρι το τέλος, και δύο βασικά του όπλα σε αυτή τη προσπάθεια, πιο σημαντικά από τους στρατιωτικούς και αστυνομικούς μηχανισμούς, είναι η μισθωτή εργασία και η εθνική μας εκπαίδευση.

Η κρίση της εργασιακής και καταναλωτικής ταυτότητας μέσα στην πανδημία και η απαξίωση του υπάρχοντος καθεστώτος παραγωγής των «υπηρεσιών της διασκέδασης και της ψυχαγωγίας», ωθεί σε μια ριζική αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, με την γενίκευση της τηλε-εργασίας και την ανατροπή των καταναλωτικών συμπεριφορών, και με την επιβολή ενός νέου τυπικού και άτυπου αντεργατικού δικαίου υπέρ των εργοδοτών, με περισσότερες και φτηνότερες εργατοώρες εκμετάλλευσης, με περισσότερη πεταμένη στους χώρους δουλειάς ζωή. Η «4^η βιομηχανική επανάσταση» απαιτεί μια ριζική ανθρωπολογική μετάλλαξη, την παραγωγή ενός νέου παραγωγικού υποκειμένου που πρέπει να μάθει «να ζει λιτά», να εργάζεται πιο σκληρά, να καταναλώνει ψηφιακά. Ο σύγχρονος καπιταλισμός προσπαθεί να υποτάξει τις τάσεις απελευθέρωσης των νέων αναγκών, επιθυμιών και τεχνολογιών, που εκδηλώνονται στις πρόσφατες κοινωνικές ταραχές και εξεγέρσεις,  στις ανάγκες της «ψηφιακής οικονομίας», του σύγχρονου φαρμακευτικού-ιατρικού και του στρατιωτο-βιομηχανικού επιχειρηματικού συμπλέγματος.  Η κρίση του Covid-19 είναι καταλύτης της πολεμικής επιβολής αυτού του νέου δυστοπικού μέλλοντος που προετοίμαζαν το ελληνικό κράτος και τα άλλα καπιταλιστικά κράτη όλες τις τελευταίες δεκαετίες.

Όμως το νέο ελεγχόμενο υποκείμενο που απαιτεί ο σύγχρονος καπιταλισμός, απαιτεί και μια ριζική αναδιάρθρωση του οικογενειακού και εκπαιδευτικού περιβάλλοντος, μια νέα εμπόλεμη διαπαιδαγώγηση. Όσο η ψυχική δυσφορία απέναντι στους παραδοσιακούς θεσμούς της παιδαγωγικής αυξάνεται, όσο οι έμφυλες συγκρούσεις εντός και εκτός του σπιτιού κορυφώνονται, όσο τα νέα υποκείμενα αναζητούν τους δικούς τους δρόμους απελευθέρωσης της επιθυμίας τους, τόσο περισσότερο το καπιταλιστικό κράτος θα προσπαθεί να αιχμαλωτίσει, να πειθαρχεί, να ελέγχει τις μελλοντικές εργάτριες και τους καταναλωτές του.

Και όλα αυτά, ενώ πληθαίνουν τα καλέσματα για «εθνική επιστράτευση» απέναντι στον εξωτερικό εχθρό, τον Τούρκο ή τον μετανάστη, στη πραγματικότητα, καλέσματα για «εθνικές θυσίες» στο βωμό της ελληνικής πολεμικής μηχανής της κερδοφορίας. Εμείς στον κοινωνικό πόλεμο που μένεται παίρνουμε θέση με τις καταπιεσμένες, οικοδομώντας πολυεθνικές κοινότητες αλληλεγγύης και αγώνα, μέσα στις οποίες διαμορφώνουμε σχέσεις, μορφές ζωής εχθρικές ως προς το κεφάλαιο και το κράτος.

// Όχι στην κρατική διαχείριση του Covid-19 και στην απαγόρευση της κυκλοφορίας.
// Ενίσχυση της καθολικής, δημόσιας και δωρεάν υγειονομικής περίθαλψης για όλους και όλες, χωρίς ταξικούς και εθνικούς αποκλεισμούς.
// Προστασία των εργαζομένων και των φαντάρων από την πανδημία, την εργοδοτική και στρατιωτική τρομοκρατία.
// Απελευθέρωση μεταναστριών/ων από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
// Κοινωνική φροντίδα για άστεγους και άστεγες, θύματα οικογενειακής/έμφυλης βίας, νευροδιαφορετικά άτομα (διαγνωσμένα με κάποια νευρολογική ή/και ψυχιατρική πάθηση).                      // Κοινωνική απαξίωση και μπλοκάρισμα την πολεμικής μηχανής στρατού και αστυνομίας.
// Κοινοί διεθνιστικοί αγώνες ντόπιων/μεταναστριών.

 

Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση
antipolemiki.kinisi@gmail.com