Πόλεμο στο καθεστώς εξαίρεσης των πολιτικών κρατούμενων
Το τελευταίο διάστημα παρατηρούμε μια κατάσταση εξαίρεσης μια κατάσταση η οποία μας υπενθυμίζει πως μάλλον το αστικό δίκαιο δεν είναι ίδιο για όλους και που μας επαναλαμβάνει ότι όσο και αν προσπαθεί το ελληνικό κράτος να αποπολιτικοποιήσει τις επιλογές του, συνέχεια αποδεικνύει πως και οι αποφάσεις του είναι πολιτικές (και όχι αποφάσεις ενός αόριστου δίκαιου) αλλά και η θέση του ξεκάθαρη στον εμφύλιο πόλεμο. Έναν εμφύλιο πόλεμο που όσο και να θέλει να τον εξοβελίσει ως έννοια, συνέχεια επιβεβαιώνει την ύπαρξη του.
Στις 8/1/21 βγήκε η απόφαση μεταγωγής του Δ.Κουφοντινα στις φυλακές του Δομοκού. Η μεταγωγή του έγινε με προσωπική απόφαση της γ.γ. «Αντιεγκληματικής Πολιτικής» και όχι του αρμόδιου συμβουλίου και βρίσκεται σε αντίθεση ακόμα και με τον σωφρονιστικό κώδικα, σύμφωνα με τον οποίο, ο τόπος φυλάκισης του κρατουμένου πρέπει να επιλέγεται «με προτεραιότητα το πλησιέστερο προς τον τόπο της κατοικίας του ή των μελών της οικογένειάς του ή τον τόπο κοινωνικής ένταξής του». Επιπλέον, η μεταγωγή αυτή δεν είναι νόμιμη ούτε με το νέο νόμο (4760/2020) της ΝΔ, σύμφωνα με τον οποίο ο κρατούμενος που δεν καλύπτει τις προϋποθέσεις για να παραμείνει στις αγροτικές φυλακές «επαναμετάγεται στο κατάστημα κράτησης από το οποίο αρχικά μετήχθη», δηλαδή στις φυλακές Κορυδαλλού στην περίπτωση Δ. Κουφοντίνα. Ας σημειωθεί πως ο νόμος αυτός είχε «φωτογραφικό» χαρακτήρα σε διατάξεις του, έτσι ώστε να μην επιτρέπει σε πολίτικους κρατουμένους να εκτίουν την ποινή τους σε αγροτικές φυλακές. Η απόφαση αυτή οδήγησε τον Δ. Κουφοντίνα σε απεργία πείνας από τις 8 Ιανουαρίου, ως ύστατο μέσο για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων του, καταγγέλλοντας την εκδικητική πολιτική εξόντωσης από την κυβέρνηση. Αυτή την στιγμή η κατάσταση της υγείας του έχει επιβαρυνθεί πολύ.
Ο κ.Μπογδανος πρόσφατα μας θύμισε τα λόγια της αγαπημένης στην μνήμη των κυρίαρχων Μάργκαρετ Θάτσερ: «δεν υφίσταται πολιτικός κρατούμενος, δεν υφίσταται πολιτική βία, αλλά υφίσταται ποινικός κρατούμενος και ποινική βία». Παρόλη την προσπάθεια που καταβάλλει το κράτος ώστε να αποπολιτικοποιήσει το δίκαιο του και να το τοποθετήσει ως μια αντικειμενικότητα που διαπερνάει όλα τα υποκείμενα του ισότιμα, οι εξαιρέσεις που γίνονται πια κανόνας μας δείχνουν το ξεκάθαρο πρόσωπο του. Το δίκαιο έχει πρόσημο, το δίκαιο είναι πολιτικό και πολεμικό, υπερασπίζεται τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης και των κυρίαρχων ταυτοτήτων όπως έχουν συγκροτηθεί μέσα στην εξέλιξη του. Η υπόθεση του Δ. Κουφοντίνα είναι μια από τις πολλές στιγμές που μας το υπενθυμίζουν αυτό. Ξεκινώντας από τις πιο υποτιμημένες υπάρξεις, το καθεστώς εξαίρεσης που βιώνουν οι μετανάστ(ρι)ες στα κέντρα κράτησης ,οι εξοντωτικές συνθήκες διαβίωσης στα σωφρονιστικά ιδρύματα, η εξόντωση των πολιτικών κρατούμενων. Είναι η πραγματικότητα που με ξεκάθαρο τρόπο καταδεικνύει πως όταν το ίδιο το κράτος αδιαφορεί επιδεικτικά για τους ίδιους του τους νομούς –τους οποίους κατά τ’ άλλα ευαγγελίζεται ως κορωνίδα της Δημοκρατίας- τότε σημαίνει πως κηρύττει τον πόλεμο. Έναν πόλεμο απέναντι σε όλους και όλες που είτε απλά λόγω της ύπαρξής τους είτε λόγω των επιλογών τους, αποτελούν πρόβλημα για τα συμφέροντα των κυρίαρχων.
ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ
ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΙΤΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΜΕΤΑΓΩΓΗ ΣΤΟΝ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟ
ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου