ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΠΟΣ ΖΩΗΣ, ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ
Τη Δευτέρα 22/2, μετά από αποφάσεις γενικών συνελεύσεων των Φ.Σ. Φυσικού, Ηλ.-Μηχ., Πολ. Επιστημών, φοιτητές/τριες και αλληλέγγυοι/ες προχώρησαν σε κινητοποίηση και κατάληψη της πρυτανείας του ΑΠΘ, ενάντια στο νέο νομοσχέδιο για την παιδεία. Μετά από εντολή της πρυτανείας του ιδρύματος, η αστυνομία εισέβαλε στο campus, έδειρε, βασάνισε και συνέλαβε 31 φοιτητές/τριες με κατηγορίες για -κατά περίπτωση- για διατάραξη λειτουργίας δημόσιας υπηρεσίας, φθορές, παράβαση νόμου περί συναθροίσεων, αντίσταση, απόπειρα πρόκλησης σωματικής βλάβης. Η εισβολή της αστυνομίας είναι μια χαμηλής έντασης πολεμική επιχείρηση σε αστικό-μητροπολιτικό περιβάλλον.
Η εισβολή της αστυνομίας σε πανεπιστημιακό χώρο, παρότι πρωτοφανούς βιαιότητας, δεν είναι η μοναδική που πραγματοποιήθηκε το πολύ ή λιγότερο πρόσφατο διάστημα. Λίγο πριν τη 17 Νοέμβρη του 2020, εκκενώθηκε το Άνω και Κάτω Πολυτεχνείο, επιχείρηση με πολλούς/ες συλληφθέντες/είσες, το Μάρτη του 2020 εκκενώθηκε το Γκίνη όπου και διέμεναν μετανάστ(ρι)ες προσωρινά, το φθινόπωρο του 2019, είχαμε την εισβολή στην ΑΣΟΕΕ.
Το πανεπιστήμιο ήταν αναμενόμενο να αποτελέσει πεδίο σύγκρουσης και αντιπαράθεσης. Ήταν λογικό επειδή εντός του πανεπιστημίου συνυπάρχουν δύο κόσμοι σε σύγκρουση:
Από τη μια, η λογική της επιχειρηματικοποίησης που διαπερνά όλα τα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας, η αντίληψη του πανεπιστημίου ως πεδίου παραγωγής γρήγορης, φτηνής και κερδοφόρας έρευνας και γνώσης που πουλιέται και αγοράζεται προς όφελος των επιχειρήσεων, η συρρίκνωση των δημόσιων παροχών – προνοιακών δομών και η ταυτόχρονη ιδιωτικοποίησή τους προς όφελος κάθε λογής εργολάβων, η παραγωγή ευέλικτων, φτηνών, πειθαρχημένων εργαζομένων που θα θυσιαστούν για «την εθνική ανάπτυξη», η όλο και στενότερη, στρατηγική συνεργασία του πανεπιστημίου με τις πολεμικές κρατικές μηχανές, δηλαδή η παραγωγή γνώσης για στρατό και αστυνομία, είτε αυτό αφορά ερευνητικά projects τεχνογνωσίας στους μηχανισμούς αυτούς (πχ drones, θερμικές κάμερες, τεχνολογίες επιτήρησης και ελέγχου) είτε την παραγωγή εθνικής ιδεολογίας και μιλιταρισμού από εθνικιστές πανεπιστημιακούς – think tanks της ελληνικής επιθετικής γεωπολιτικής. Αυτή την όψη του πανεπιστημίου έρχονται να κεφαλαιοποιήσουν και να θεσμοθετήσουν τα εκπαιδευτικά νομοσχέδια, με πιο πρόσφατο το νομοσχέδιο που φέρνει πανεπιστημιακή αστυνομία και πολλά άλλα: Αυτό την όψη του πανεπιστημίου έρχεται να υπερασπιστεί η αστυνομία.
Είναι χαρακτηριστικό, ότι το Α.Π.Θ. πρωτοστατεί τόσο στην επιχειρηματικοποίηση όσο και τη στρατιωτικοποίηση: Αφενός, προσελκύει τεράστια ποσά που επενδύονται στην έρευνα, είναι «ανταγωνιστικό», ιδιωτικοποιεί τις παροχές του (πχ λέσχη), αφετέρου, συνεργάζεται επίσημα με το στρατό (πχ «Το ΑΠΘ θέτει στη διάθεση του Στρατού τεχνογνωσία και εξοπλισμό υψηλής τεχνολογίας», «Μνημόνιο Συνεργασίας μεταξύ του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και της Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) υπέγραψαν την Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2021»).
Από την άλλη, το πανεπιστήμιο ως τόπος διεξαγωγής φοιτητικών αγώνων, ως κέντρο αγώνα που εδαφικοποιούνται πολλά κοινωνικά και εργατικά κινήματα, ως μέρος που αράζουν μετανάστ(ρι)ες, ως μέρος που οργανώνονται και αγωνίζονται απλήρωτοι εργαζόμενοι στην έρευνα, στην καθαριότητα κ.ο.κ, εν τέλει, το πανεπιστήμιο ως χώρος συνάντησης, κοινότητας, χαράς και αγώνα.
Από τα πανεπιστήμια και τα κέντρα των μητροπόλεων μέχρι τα σύνορα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστ(ρι)ών, η καταστολή του ελληνικού κράτους εναντίον εργαζομένων, φοιτητ(ρι)ών, μεταναστ(ρι)ών και πλεοναζόντων από την παραγωγή και κατανάλωση πληθυσμών, δε θα ήταν δυνατή, σε τόση ένταση-βαρβαρότητα, χωρίς την επιβολή των οριζόντιων-κρατικών lockdown, των απαγορεύσεων κυκλοφορίας, των κορονοπροστίμων και την επίκληση στην προστασία της «δημόσιας υγείας». Γιατί το μόνο που απομένει από τη λεγόμενη «διαχείριση της πανδημίας», στην πραγματικότητα, είναι η κανονικότητα της στρατιωτικοποιημένης διαχείρισης μιας πολλαπλότητας κρίσεων: κρίσεων οικονομικών, πολιτικών, εθνικών, δημογραφικών υγειονομικών, κρίσεων του εκπαιδευτικού συστήματος κ.ο.κ. Εν τέλει η μόνη κρίση που διαχειρίζεται κάθε καπιταλιστικό έθνος-κράτος είναι η κρίση διακυβέρνησης των πλεοναζόντων πληθυσμών του. Η επισήμανση ότι το ελληνικό κράτος επιλέγει να εξοπλίσει την αστυνομία του και το στρατό του άνευ προηγουμένου, να αυξήσει τη θητεία, να περάσει αντι-εκπαιδευτικά και ένα σωρό άλλα νομοσχέδια, να καταστέλλει, να αναδιαρθρώσει το θεσμικό του οπλοστάσιο και το σύνολο των εργατικών και κοινωνικών σχέσεων κατά τη διάρκεια μιας πανδημίας τείνει να στερείται νοήματος, γιατί αυτή η αντίθεση είναι μονάχα τυπική: Μόνο σε συνθήκες ψυχολογικού και κοινωνικού σοκ μπορεί ένα κράτος να αναδιαρθρώσει τις κοινωνικές του σχέσεις με ρυθμούς τέτοιας ιστορικής επιτάχυνσης.
Με την επιβολή των κρατικών lockdown και των απαγορεύσεων κυκλοφορίας, επιχειρείται μια πειθάρχηση σε έναν ανθρωπότυπο που περιορίζεται στα «βασικά», που το πλαίσιο της ζωής του ορίζεται από το σπίτι-δουλειά-κατανάλωση, που περιορίζεται στους έξι λόγους να βγει από το σπίτι, μια ζωή απονεκρωμένη από τους συλλογικούς αγώνες. Στοχοποιείται ως επικίνδυνη οποιαδήποτε κοινωνική κινητικότητα και δραστηριότητα ξεφεύγει από αυτό το πλαίσιο, στοχοποιείται ως επικίνδυνη εν τέλει η Ζωή, ο αγώνας για ζωή. Επιχειρείται μια παραγωγή ενός νέου παραγωγικού υποκειμένου που αυτοκαταστέλλεται, φοβάται οποιαδήποτε ανθρώπινη συνάντηση.
Στον κοινωνικό πόλεμο παίρνουμε θέση με τους καταπιεσμένους. Νίκη στον αγώνα των φοιτητών, των υγειονομικών, όλων των κομματιών της κοινωνίας που ασφυκτιούν και αγωνίζονται.
Ο φόβος έχει αλλάξει μεριά.
Οι ταξικοί-διεθνιστικοί μας αγώνες θα νικήσουν.
διεθνιστική κίνηση antiwar
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου