Για τον όχι και τόσο αόρατο εχθρό ή αλλιώς τα καπιταλιστικά κράτη ήταν και είναι ενάντια στη ζωή μας

 Με COVID-19 ή χωρίς, κυβερνήσεις, κράτη και επιχειρήσεις δε νοιάζονται για τις ανθρώπινες ζωές. Κάθε χρόνο εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν από πολέμους που διεξάγουν τα καπιταλιστικά κράτη, από πείνα, σε εργατικά ατυχήματα, σε σύνορα ή στρατόπεδα συγκέντρωσης, από τα όπλα της αστυνομίας. Με COVID-19 ή χωρίς, κρατικά και επιχειρηματικά συμφέροντα έχουν κηρύξει πόλεμο ενάντια στους εργαζομένους, τους/τις μετανάστ(ρι)ες, τους/ις αποκλεισμένους/ες.Με την πανδημία COVID-19, η διαδικασία αυτή επιταχύνεται και εντείνεται. Η COVID-19 συνδυαζόμενη με την προϋπάρχουσα οικονομική, γεωστρατηγική, οικολογική, δημογραφική κρίση και τη συστηματική υποτίμηση όλων των συστημάτων υγείας στον πλανήτη μετατρέπεται σε υγειονομική κρίση. Ο εχθρός όμως δεν είναι αόρατος. 

Είναι το καπιταλιστικό περιβάλλον εξάπλωσης ενός ιού.Η κρίση και η έκτακτη ανάγκη είναι πλέον η κανονικοποιημένη μορφή διακυβέρνησης.Η συνθήκη αυτή διαμορφώνει μια απειλητική κατάσταση για τα αφεντικά αλλά κυρίως για εμάς. Τα αφεντικά παίρνουν υπερβολικά μέτρα όχι λόγω της COVID-19 αλλά λόγω του φόβου ότι η διαρκής συσσώρευση κρίσεων θα δημιουργήσει ένα ντόμινο εκρήξεων που θα φέρει κοινωνικές αναταραχές.Τους μήνες που πέρασαν:• Είδαμε μια συνεχή επίθεση στην εργασία, με υγειονομικό πρόσχημα. Ο κρατικός και εργοδοτικός λόγος είναι σαφής: Αφού έχουμε “πόλεμο” πρέπει να έχουμε και “πολεμική οικονομία”. Απολύσεις, έκρηξη της ανεργίας, μειώσεις μισθών, αναδιαρθρώσεις επιχειρήσεων, τηλεργασία, μικρά επιδόματα, επισφάλεια. Είδαμε τη συνέχιση τους δουλειάς στους “σημαντικούς” κλάδους και τις μεγάλες βιομηχανίες χωρίς κανένα μέτρο προστασίας. Είδαμε τους εργαζόμενους σε delivery και τηλεφωνικά κέντρα να είναι πλήρως αναλώσιμοι.• ΔΕΝ είδαμε ενίσχυση του ΕΣΥ. Αντίθετα, είδαμε την κυβέρνηση Ν.Δ., να συνεχίζει την υποβάθμιση του -εδώ χρόνια, με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων- ήδη ακραία υποτιμημένου συστήματος υγείας. Είδαμε πως αυτή η υποτίμηση κατέληξε σε μια “ορθολογική” διαλογή ανθρώπων άξιων ή μη να μπουν σε ΜΕΘ. 

Είδαμε αυτή η διαλογή να γίνεται με κριτήρια “επιβιωσιμότητας”, δηλαδή “παραγωγικότητας” στην καπιταλιστική εργασία. Είδαμε την κυβέρνηση να ξεζουμίζει τους υγειονομικούς, να αναστέλλει επ' αόριστον τις άδειές τους, να στέλνει ΜΑΤ έξω από το υπουργείο υγείας στις κινητοποιήσεις τους.• Είδαμε την “ορθολογική εγκατάλειψη” των μη αξιοποιήσιμων ανθρώπων σε γηροκομεία και σανατόρια•Είδαμε την έκρηξη των θυμάτων μη-covid. Των θυμάτων που δε θα καταγραφούν πουθενά. Των θυμάτων που προέρχονται από την αναστολή των χειρουργικών επεμβάσεων σε 80%. Των θυμάτων που πεθαίνουν αβοήθητοι στο σπίτι από όλες τις υπόλοιπες ασθένειες που φυσικά δε σταμάτησαν ποτε! Η ποιότητα της περίθαλψής τους όμως, σίγουρα μειώθηκε δραματικα.• Είδαμε την κυβέρνηση να κατασκευάζει την ατομική ευθύνη και να στοχοποιεί την“ανεμελιά” (sic) ως μεταδοτική για να κρύψει τις ευθύνες της• Είδαμε νομοσχέδια ενάντια στην εργασία και το περιβάλλον να περνούν με fast-track διαδικασίες. Είδαμε πράξεις νομοθετικού περιεχομένου με ρυθμούς πολυβόλου να επιβεβαιώνουν απλώς ότι “η κατάσταση έκτακτης ανάγκης -εδώ και καιρό- είναι ο κανόνας”.• Είδαμε το κράτος να φυλακίζει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης τους/ις μετανάστ(ρι)ες σε άθλιες συνθήκες ζωής και υγιεινής.• ΔΕΝ είδαμε κανένα μέτρο αποσυμφόρησης των φυλακών• Είδαμε συγκεντρώσεις που παλιά απαγορεύονταν με επίκληση στη “δημόσια ασφάλεια” (πχ επί ΣΥΡΙΖΑ, η πορεία για τον Ομπάμα) να απαγορεύονται με πρόσχημα τη δημόσια υγεία.• Είδαμε την αγορά υπέρογκων πολεμικών εξοπλισμών (πχ Rafale). Την αγορά ακριβών τεχνολογιών επιτήρησης των συνόρων (πχ θερμικές κάμερες στον Έβρο).• Βιώσαμε το μαζικό εγκλεισμό μας. Τον πολλαπλασιασμό της κατάθλιψης, του άγχους, των αυτοκτονιών. Την αναδίπλωση κάθε επαφής σε ψηφιακή επικοινωνία. Τη μαζική εξόρυξη δεδομένων από όσους μας έκλεισαν σπίτι. Είδαμε τις εταιρείες κολοσσούς της επικοινωνίας να πλουτίζουν (Google, Facebook κτλ).• Είδαμε την ενδοοικογενειακή και έμφυλη βία να αυξάνεται. Είδαμε ότι το σπίτι δεν είναι ασφαλές καταφύγιο για όλες.• Είδαμε την καταστολή να εντείνεται ραγδαία. Την ακραία αστυνόμευση μέσα στις πόλεις. Τον πολλαπλασιασμό των προστίμων που πρέπει να πληρώσουμε από τους μισθούς μας.Όμως ταυτόχρονα, καταλάβαμε ότι δε χρειαζόμαστε τίποτα περισσότερο από την πολυεθνική εργατική τάξη! Εργαζόμενοι σε σουπερμάρκετ, υγειονομικοί, εργάτες γης και όλοι οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που κρατούν όρθια την κοινωνία. Αντίθετα, τα κάθε λογής αφεντικά έχουν λειτουργία μόνο αντικοινωνική και παρασιτική ως προς την εργασία μας. Οι καιροί που ζούμε αποτελούν μια μοναδική ευκαιρία για τον εργατικό έλεγχο σε κάθε χώρο εργασίας.Στο πλαίσιο των lockdowns νέες ή παλαιότερες μορφές αγώνα βγήκαν στο προσκήνιο παγκοσμίως και νέα δίκτυα αλληλεγγύης αναδύθηκαν. Απεργίες σε μεγάλους βιομηχανικούς κλάδους, απεργίες ενοικίου και καταλήψεις, κινήματα όπως το BLM στην Αμερική αλλά και κοινωνικές αναταραχές σε Χιλή, Γαλλία και αλλού, δείχνουν ότι ο καιρός που έρχεται θα είναι καιρός εξεγέρσεων.

Παίρνουμε θέση στον κοινωνικό πόλεμο στο πλευρό των καταπιεσμένων. Στο πλευρό των εργαζομένων, των μεταναστ(ρι)ών, των αποκλεισμένων. 

Οργανώνουμε την αυτοάμυνα μας.

Ενάντια στην κρατική διαχείριση της πανδημίας Covid-19, θέλουμε:

• Στήριξη του αγώνα των υγειονομικών εργαζομένων για καλύτερες και ασφαλείς συνθήκες εργασίας, και για ποιοτική βελτίωση των υποδομών τη δημόσιας, δωρεάν, άμεσης και καθολικής υγείας.

• Πλήρες εισόδημα καραντίνας χωρίς εργασία και άλλες προϋποθέσεις.

• Να μπλοκάρουμε τις απολύσεις που επιβάλλουν οι εργοδότες, να επιβάλλουμε αύξηση των μισθών για όσες κι όσους εκτίθενται κάθε μέρα δουλεύοντας σε εργοστάσια, σουπερμάρκετ, τηλεφωνικά κέντρα, delivery και άλλους χώρουςεργασίας.

• Στήριξη των κοινωνικών αγώνων για στέγαση μέσα στον αστικό ιστό για ντόπιους/ες και μετανάστ(ρι)ες, άστεγους/ες, άμεση μείωση των ενοικίων.

• Άμεση απελευθέρωση των μεταναστ(ρι)ών από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης-hot spot.

• Άμεση αποσυμφόρηση φυλακών, μονάδων του στρατού και χώρων μαζικού εγκλεισμού.

• Να μπλοκάρουμε τον εξοπλισμό της πολεμικής μηχανής στρατού και αστυνομίας.

• Υλική και ψυχική αλληλεγγύη στα θύματα της ενδοοικογενειακής/έμφυλης βίας