Για την Αργεντινή

 Κείμενο της ΑΔΚ

Σήμερα στην Αργεντινή υπερψηφίστηκε νόμος, που επιτρέπει τις εκτρώσεις μέχρι τη 14η βδομάδα κύησης. Το τελευταίο διάστημα παρακολουθήσαμε στη χώρα αυτή ένα δυναμικό φεμινιστικό κίνημα να βγαίνει στους δρόμους διεκδικώντας το διαρκώς απειλούμενο δικαίωμα στην άμβλωση στα πλαίσια ενός γενικότερου αγώνα για την ελευθερία στον αυτοπροσδιορισμό των σωμάτων. Παρότι σίγουρα οι εξελίξεις στο νόμο αποτελούν μια σχετική ανακούφιση, θεωρούμε ότι δε πρέπει να υφίσταται κανένας εφησυχασμός σχετικά με τις μορφές που η πατριαρχία και η έμφυλη βία παίρνουν διεθνώς.Ζούμε σ’ έναν κόσμο, όπου ο καθημερινός σεξισμός/μισογυνισμός, η ομο/τρανσφοβία και η γενικότερη συστημική και κοινωνική βία κατά γυναικών, θηλυκοτήτων και όλων όσων δε χωράνε στα πρότυπα της καπιταλιστικής ετεροπατριαρχίας υφίσταται ως κανονικότητα, τα όρια της οποίας συνεχώς διευρύνονται.Στο θέμα των αμβλώσεων βλέπουμε ότι ένα βασικό δικαίωμα, που θα έπρεπε να θεωρείται πλέον αυτονόητο βρίσκεται υπό διαρκή αναίρεση σε μια σειρά από κράτη, με το ελληνικό να διαθέτει ένα σύνταγμα αμφιλεγόμενο, που συν τοις άλλοις επιτρέπει στους γιατρούς να αρνούνται για δεοντολογικούς λόγους να κάνουν εκτρώσεις, ενώ η γενικότερη υποβάθμιση του δημόσιου συστήματος υγείας δημιουργεί επιπλέον πραγματικά εμπόδια για τα πιο φτωχά υποκείμενα. Επιπροσθέτως, ο νεοσυντηρητισμός και ο κοινωνικός εκφασισμός, που εμφανίζονται ως ‘‘προστάστες’’ του τρίπτυχου ‘‘πατρίς, θρησκεία, οικογένεια’’ διεκδικούν στην Ελλάδα και διεθνώς το δικό τους χώρο, λόγο αλλά και νόμο συνιστώντας  μια  σοβαρή απειλή προς τα σώματά μας.Παράλληλα, ο κοινωνικός πόλεμος και η βία όλων των καταπιεστικών συστημάτων συνεχίζεται και παίρνει νέες μορφές στα πλαίσια της διαχείρισης της πανδημίας. 

Νέες μορφές ελαστικής εργασίας και εργοδοτικής αυθαιρεσίας, εργασία κάτω από ανάρμοστες συνθήκες χωρίς τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, εντατικοποίηση του ελέγχου των πληθυσμών με απαγόρευση κυκλοφορίας και αντιμεταναστευτικές πολιτικές -  αυτά είναι λίγα από τα παραδείγματα που συνθέτουν ένα κόσμο σε μια παράλληλη διαδικασία αποσύνθεσης και ανασύνθεσης στα μέτρα των καταπιεστών μας. Σε ένα περιβάλλον, όπου τα κράτη παντού επιβάλλουν την απανθρωποποιητική βιοπολιτική τους και τον αποκλεισμό στα σώματα των καταπιεσμένων μέσω του νόμου και της καταστολής, αλλά και του ελέγχου και της πειθάρχησης προκύπτει το ερώτημα του τι σημαίνει πραγματικά ‘‘μεγάλη νίκη’’ και αν αυτή μπορεί να υπάρξει μόνο σε ένα πεδίο. Κι αυτή δεν είναι άλλη από τη διαθεματική υπονόμευση των καταπιεστικών μηχανισμών μέχρι τη στιγμή της καθολικής απελεθέρωσης από κάθε εξοσία και την κατάργηση της ιδιοκτησίας . Πολύ μακρια από το να  αμφισβητήσουμε την χαρά των φεμινιστριων στην Αργεντινή, ή να υποτιμήσουμε τους αγώνες τους  - τους οποίους βλέπουμε ως συνέχεια μίας σειράς αγώνων που αναπτύσσονται τα τελευταία χρόνια και σε άλλες χώρες (βλ. Χιλή, Πολωνία, Ισπανία κλπ) -  με το ερώτημα αυτό επιδιώκουμε να συμβάλλουμε στη συζήτηση και στο προβληματισμό γύρω από τα σύγχρονα κινήματα.

Παρότι δεν ελπίζουμε σε θεσμικές αλλαγές δε μας αφήνει αδιάφορες/α η κάθε μικρή νικηφόρα μάχη που κερδίζεται. Παραμένει όμως τέτοια στα πλαίσια ενός μεγάλου κοινωνικού πολέμου που έχει ξεκινήσει να διεξάγεται σε όλα τα επίπεδα. Με τις κοινότητες εργαζομένων, μεταναστ(ρι)ών, λοατκια+ ενάντια σε κράτη, κεφάλαιο, πατριαρχία

Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση